Het vissen op spoken

Water verschuilt een wereld waarvan we denken dat we weten wat er zich daar afspeelt. Vele malen heb ik tijdens een sessie waarin de wakers enkel in beweging werden gebracht door de wind, mij afgevraagd waar ze zaten. Het is misschien het wel hetgeen wat ons vissers het meest verbindt. De eindeloze zoektocht naar karper. Vissen en karpervissen in het algemeen is een hobby van legendes. Van vissen die door visserslatijn en fantasie helden zijn geworden. Van diepe wateren met diepe gronden waar ergens verscholen in het duister die mastodont huist. Ergens tussen al die lagen water zwemt datgene wat wij niet kunnen zien. 

Spoken, verhalen & legendes

Elk water heeft haar bewoners. Vissen die op sommige wateren menselijke namen kregen. Enerzijds als blijk van herkenning, anderzijds om banden te smeden. Banden zo sterk dat als een vis een tijd niet wordt gevangen er angst heerst onder de vissers. Waar is ze? Leeft ze nog wel? Is ze niet gestolen? De onzichtbaarheid gecreëerd door water maakt ons onzeker. Zwemt die ene mastodont er nog wel of vis je op spoken, verhalen en legendes. Water verbergt, koelt af en wordt duister. Elk seizoen weer en vaak is het prille voorjaar een periode van herkenning en geruststelling. De vissen laten zich beter zien, hebben de winter gepasseerd en het lijkt ze goed te gaan. De paai zorgt voor nog meer geruststelling. In de roes van hun coïtus laten ze zich zonder blozen zien. Toch kan ook hier de aarzeling toenemen als die ene vis er niet is. 

De wereld onderwater is er eentje die hard is. Vooral karper kan daarin verrassen. De koning van het zoetwater kan een leven lang in ruwe omstandigheden leven maar ook snel sterven aan een pril voorjaarsvirus. Dat maakt de visserij soms zo onzeker. Op wateren waar jaren de wildste verhalen rondgaan over mega karpers kan de top al jaren niet meer in leven zijn. Legendes en verhalen leven vaak langer dan de vis zelf. Het is oncontroleerbaar mits je een vidange kan uitvoeren. Dikwijls hoor je succesverhalen van verloren gewaande karpers, die na jaren weer worden gevangen. Helaas is het omgekeerde ook vaak waarheid. Recent werd Lac Serreire leeggepompt en afgevist voor groot onderhoud. Toen bleek dat een groot deel van het topbestand er niet meer zwom. Waarschijnlijk gestorven aan ouderdom, afgezonken in het grauwe en begraven in het slijk. Water verblind, water verbergt. 

Legendes in de maak

Dan nog de velen wateren die elke zomer flink worden bezet met groene tenten. Van heinde en verre komen ze hun geluk beproeven om een vermaarde karper met een imposant gewicht te vangen. Maar als de vis in kwestie er niet uitkomt, slaat de angst om zich heen. Wij vissers zijn er goed in om altijd redenen te bedenken waarom een vis niet meer wordt gevangen. Het ligt nooit aan ons zelf en vaak aan een ander. Het vingertje wordt dan gewezen richting het Oostblok. Of naar die kluizenaar die er een handje van heeft om elders een Utopia te creëren van gestolen parels. De blank wordt dikwijls toegeschreven aan inferieure boilies, luchtdruk of het weer. Altijd weer het weer…

Elke stad heeft ten slotte haar eigen bewoners. Elke dag worden er nieuwe bewoners geboren en sterven er ouderen. Onder water is dit niet anders. Soms gaan iconen dood in stilte, verscholen onder het oppervlak. Toch zwemt in datzelfde water vaak een jong klein karpertje dat op een dag zal floreren en nieuwe vissersharten zal stelen. Een legende in de maak.