Mijn geheugen vol vangsten (1)

In dit eerste deel van de serie ‘mijn geheugen vol vangsten‘ vertelt Fred Janssen over zijn hobby: het vissen op karper. Houd onze website in de gaten voor regelmatige updates van zijn verhalenserie en laat ons vooral weten of jij jezelf hierin herkent.

---

Soms sta je even stil bij het verleden wat je achter je hebt gelaten. Hoe het allemaal begon en wat er allemaal op je pad is verschenen en soms weer verdwenen. Bij mij begon het op mijn thuiswater waar mijn vader mij als klein kind mee nam in zijn hobby, vissen. Het foudraal vol vaste hengels en een telescoophengel voor de bijvangst. Weinig geduld had ik toen, ik had meer aandacht voor de vissers en minder voor de vis. Wie ving er de meeste vis, mijn vader of ik? Het draaide om de vangsten.

De eerste jaren ving mijn vader natuurlijk telkens de meeste. Dat gaf soms een naar gevoel, maar het samen vissen met mijn vader, daar keek ik telkens naar uit. Plots ging mijn aandacht in onze onderlinge strijd uit naar de buurman die met een grote werphengel een grote vis aan de haak had. Ik weet nog wie het was en wat hij ving, het was een karper. Dat was het keerpunt: ik was verkocht.

De jacht op karper begon

De strijd met mijn vader werd vervangen door een ander doel. Die wilde ik ook gaan vangen: karper. De strijd van aantallen vissen werd
vervangen door vissen op gewicht. Ook de uitrusting werd aangepast. Naar de hengelsportzaak waar ik mijn eerste echte karperhengel kocht: een Silstar 360 hengel met een molen, een staafwaker en andere hengelsteun. Een grote haak, bladlood achter een wartel en vissen met ander aas. Maïs, kaas, of een aardappel. Al snel was het raak, een aanbeet die je niet meer vergeet, een hengel die krom gaat en het schepnet wat nogal snel onhandig en te klein bleek te zijn. Snel heb ik toen een tweede hengel erbij gekocht, een echt karpernet en een foudraal waar alles in paste.

Ik had meer tijd dan mijn vader en ging alleen op pad. Kocht langzaam wat materiaal, meer en meer gericht op karper. Een grote vistas, wartelood, boillie onderlijn en boillies. Rinie Groothuis boillies: Oranje, knalhard en een zoete geur. De eerste boillienaalden waren snel slachtoffer en de puntjes braken hiervan telkens af.

Mijn beleving nam toe, elke keer als ik naar het water fietste. Zou het lukken weer een karper te vangen? Ik kwam in aanraking met andere karpervissers en zag hoe zij alles keurig voor elkaar hadden. Dat er meerdere winkels waren waar je spullen kon kopen en andere merken die meer carpy waren. Vele spaarcentjes werden apart gelegd en het gezeur om beter materiaal bij mijn vader was de nieuwe strijd. Er moesten biepers komen, optonics, ik heb ze nog. En een camera, met een fotorolletje wat snel vol zou moeten.

Meer herinneringen

De vangsten verbeterden en de eerste karpers werden op foto vastgelegd. Als het rolletje bij de fotograaf was, duurde het altijd veel te lang voordat ik de foto’s kon afhalen. Telkens leek de karper kleiner dan in mijn beleving en stond ik nooit in het midden op de foto of de vis er niet helemaal op. Geen lensdrukken, maar gewoon off centre.

Een backpack van ik dacht Browning was de uitkomst voor dat moment. Een stoeltje wat op te vouwen was als rugzak en voldoende plek had om alle spullen mee te kunnen nemen naast een foudraal van Ultimate om mijn nek. Zo fietste ik veel en vaak naar mijn lokale watertje. De blokjes kaas, blikjes maïs en duivenvoer wat ik zelf bereidde, weken, koken en laten wellen in de ranja. Een hair met harde maïs. Dit was goedkoop, leverde me vele vissen op en bespaarde me veel uitgaven aan aas, om beter materiaal te kopen.

Toen zag ik in de vroege ochtend als ik aan kwam aan het water dat er tentjes stonden, ook ‘s nachts kon er gevist worden. Piepers had ik al, nu nog een slaapverblijf en een bed. Van mijn oma mocht ik een oud stretchbed hebben en ergens toverde mijn vader een tent voor me vandaan. Geen groene oval of overwrap over een plu, nee ik begon met een punttent in een oude legerplunje. De binnenkant knal oranje en de buitenkant mooi blauw. Dit paste echt niet op de fiets, dus mijn vader kreeg ik zo ver om me een keer weg te brengen en op te halen. Daar was ik dan, klaar voor het avontuur. Eerst maar ingooien en wat voer erop. Hengels op de steunen en de tent opbouwen.

Nachtvissen, dat zorgde voor vangsten

Mijn eerste nachtje was druk en aan slapen kwam ik nauwelijks toe. Mijn eerste nacht leverde me 6 vangsten op! Wie gelooft dit nou. Daar zit je dan alleen, camera zonder flitserblokjes. Bewaarzakken had ik nog nooit van gehoord en de karper in het schepnet bewaren gaf me geen goed gevoel. De volgende ochtend kwam mijn vader me weer ophalen en hij hoorde het enthousiasme in mijn stem. Je mag nog wel eens vaker een nachtje. Tja, daar kon ik niet op wachten, ik wilde terug, want karpers vang je ‘s nachts. Ik had het spelletje door, nu ging het beginnen. Ik werd karpervisser, nachtvisser en zou me hier volledig op toe gaan leggen.

De foto’s werden gebundeld in een showmapje en later een complete collectie in een grotere map. De uitrusting was snel niet meer heel, nooit compleet en snel aan vervanging toe. Veel van de eerste spullen heb ik nog. Mijn eerste pieper, mijn mooiste molen, maar vooral mijn foto’s en herinneringen aan mijn eerste karper avonturen…

Binnenkort zal ik meer vertellen over mijn geheugen vol vangsten.