Karpervissen op betaalwater in Frankrijk

In dit artikel wil ik jullie meenemen naar mijn laatste solo trip op een zogenaamd betaalwater in het Franse land, alsook een aantal tips meegeven over de algemene aanpak naar dit soort avonturen toe. Veel leesplezier!

Waarom een betaalwater?

Buiten het drukke bestaan als zelfstandig ondernemer ben ik ook nog teamleider bij het aasmerk Evolution Products, waar ik onder andere de Social Media doe en verder ben ik teamlid van het innovatieve merk Ridgemonkey: een leuk maar vrij druk bestaan dus. Door het jaar heen bestaat mijn visserij vrijwel alleen maar uit het aanpakken van kanalen. Zowel instant als door middel van voersessies weet ik mijn vissen met enige regelmaat van vallen en opstaan op de kant te krijgen.

Dat het niet altijd even makkelijk is zullen de meeste kanaalvissers beamen. De zogenaamde ‘stekkenpezers’ liggen vrijwel altijd op de loer. Ook lijkt het steeds drukker te worden en vaak is het dan ook maar de vraag of de beoogde stek nog wel vrij is. Zeker wanneer je veel tijd en energie steekt in het opzetten van een voerstek, kan dit voor de nodige teleurstelling zorgen.

Door de Coronaperikelen is er dit jaar een extra grote opkomst met ‘mooi weer vissers.’ Afstand houden in deze maatschappij is op het moment van schrijven noodzaak, maar sommige vissers hebben weinig respect voor deze ongeschreven regel binnen onze hobby: dat gooit dan ook aardig de klad in mijn beoogde plannen.

Geloof me, het heeft echt zo zijn charmes: dit enorme waterstelsel leeft dag en nacht. Scheepvaart, drukke wegen, obstakels en het onwetende zorgen voor een ruige visserij. Iets wat ik absoluut niet zou willen missen!

Maar goed: back on topic! Mede door de bovenste redenen is er de behoefte om een aantal keer per jaar een water te bezoeken in het ‘karpermekka’ van Europa; meestal de betaalde versie. Simpelweg omdat je weet waar je aan toe bent, en ik voor mijn gevoel optimale rust kan beleven en op die manier het meeste uit mijn hobby kan halen. Een plek waar ik mezelf helemaal terug kan trekken uit de bewoonde wereld en waar ik niets te maken heb met andere vissers heeft dan ook de voorkeur.

In het bijzonder deze sessie. Onlangs heb ik een zogenaamde clavicula fractuur opgelopen na een val van mijn scooter (doe dit thuis niet na). Een operatie was noodzakelijk om van mijn sleutelbeen weer één geheel te maken. Een pijnlijk gebeuren waardoor je je kunt voorstellen dat ik een veel te lange tijd uit de roulatie ben geweest.

Het wel bekende COVID-19 virus had al eerder roet in het eten gegooid met betrekking tot een soortgelijke trip, dus het plan om deze ronde wel door te zetten was snel gemaakt.

Het bepalen van de bestemming

Een water moet bij mij aan een aantal eisen voldoen waardoor het gros al snel afvalt. Het belangrijkste vind ik de ruimte om te vissen. Een bak vol met lijnen, waar voerboten bijna ongelukken maken en je letterlijk en figuurlijk iedere scheet van je mede vissers ziet en hoort, valt dan ook snel af. Ik wil vooral mijn eigen ding kunnen doen. Een water met een eiland of landtong is dan ook een must!

Rekening houdende met mijn fysieke gesteldheid die nog niet 100% op orde is, gaat mijn voorkeur ook nog eens uit naar een water waar een rubberboot geen noodzaak is en ik het liefst niet te veel hoef te sjouwen en bouwen. Dat blijkt toch een lastig verhaal te zijn. Klaarblijkelijk ben ik niet de enige die deze periode wat in te halen heeft, en alle beoogde wateren zitten dan ook vol. Tot ik denk aan een water wat aan alle eisen voldoet en waar ik ook nog enigszins een revanche te halen heb.

‘’YES!” Het blijkt ook nog vrij te zijn voor een 5-tal nachten. Sterker nog; de rest van het water wordt ook niet bevist deze dagen. Iets wat absoluut niet een voordeel hoeft te zijn op een water als deze, maar goed. Verder heeft het water vrijwel alles wat ik zoek. Door de last-minute boeking kan ik een twee persoons stek alleen boeken. Ruimte, een eiland, obstakels, kantjes en een heel divers bestand, alles wat een vissershart begeert wat mij betreft: ‘’een korte voorbereiding en de reis kan beginnen.’’

Aaskeuze en voorbereiding

Om te beginnen ga ik voor voldoende en goed aas natuurlijk. Wat mij betreft is het een feit dat je met kwaliteits-aas het verschil kan maken op dit soort druk beviste wateren. Kijkend naar de tijd van het jaar ga ik voor het grootste gedeelte onze eiwitrijke Smoked Fish boilie inzetten. Omdat ik verwacht dat de watertemperatuur nog aardig hoog is (17-18 graden), neem ik ook de zeer attractieve en koolhydraatrijke Milk&Fruit boilie mee. Deze laatste ook zeker om de stek mee op te bouwen. Hiervan gaat tezamen een dikke 60 kilo mee onder het motto: beter te veel dan te weinig. En mocht het echt los gaat dan kan het zomaar eens hard gaan met die bollen natuurlijk!

Als voorbereiding draai ik alvast een tiental kilo’s door de crusher en halveer ik een zelfde hoeveelheid met de choppa. Twee super handige tools waarmee je in een mum van tijd een voorraad halve boilies en crush maakt.

Een voordeel is natuurlijk dat ik bekend ben met het water, ik kan dan ook prima inspelen op de omstandigheden onder water en bereid mijn onderlijnen thuis alvast voor. Mijn stek, en waarschijnlijk de andere ook, heeft een knalharde bodem, wat obstakels en vooral tegen de kanten liggen messcherpe stenen en kiezels. Dat zorgt bij de vissen voor een harde bek en vraagt om vlijmscherpe en betrouwbare haken.

Ik ga met 130gram lood vissen, verzwaar mijn onderlijn op een paar centimeter van de haak, en zet een stukje shrinktube op de haak. Dit allemaal om bij een aasopname de haak razendsnel naar de onderlip te laten draaien. Als laatst voorzie ik het geheel nog van een tungsten anti-tangle sleeve. Deze duwt de onderlijn van het lood weg wanneer je hem dropt en zorgt dat het geheel mooi vlak tegen de bodem ligt.

De vissen zijn hier behoorlijk sterk en kennen de klappen van de zweep. Voor mijn stek ligt een groot lelieveld, en dat weten ze te vinden als geen ander. Ik moet dus met vertrouwen kunnen drillen om de vis op de kant te krijgen. Het is overigens wel aan te raden een goed gevulde tacklebox mee te nemen. Is sommige gevallen kan het formaat van de haak, de lengte van de hair of zelfs een totaal andere onderlijn een immens verschil maken.

Plaats van bestemming

Na een voorspoedige maar lange rit van zo’n zes uurtjes kom ik aan op de plaats van bestemming. De beheerder die me al op staat te wachten verwelkomt me, en na een kort gesprek waarin hij me nog adviseert om een soort van plateau te bevissen vrij dicht op de stek, zoek ik de weg naar de plek waar het allemaal moet gebeuren.

Bij aankomst neem ik altijd de tijd om “het water te lezen”. Ik geef mijn ogen de kost naar potentiële stekken zoals ik eerder al heb aangegeven en hoop natuurlijk wat activiteit te bespeuren. Dit laatste is niet het geval. In de dagen voor mijn aankomst,  zijn alle stekken bevist en de wind scheert volledig over mijn stek; vol op de andere kant van het water. Gezien het feit dat er op andere stekken geen hengeldruk zal zijn de komende dagen, zal ik mijn uiterste best moeten gaan doen om ze in mijn zone te krijgen. Zeker omdat de vissen in alle rust de restjes van de vorige vissers op kunnen peuzelen.  

Na kortstondig met mijn voerboot rond te hebben gevaren om mijn geheugen even op te frissen, besluit ik dan ook snel om de eerste nacht met maar één hengel te vissen in de uiterste hoek van het water op een kleine 125 meter van mijn kamp.

Deze plek is wat moeilijker te bereiken door een overhangende boom en zal minder snel bevist worden. Ik leg hier en tegen het eiland een voerstrook aan en hoop hier de komende dagen op voort te kunnen borduren. Ik laat de doorgangen langs het eiland vrij en onder het motto ‘eigenwijs is ook wijs’ doe ik niets met de tip van de beheerder. Met enige onzekerheid natuurlijk, maar het is me gewoon iets te voor de hand liggend.

Als tipje van de sluier moet ik wel toegeven dat deze tactiek de vorige keer succesvol was. Het was dan wel een ander jaargetijde en de weger bleef toen steken op 19 kilo maar mijn gevoel zegt dat ik dit moet doen. Je zult natuurlijk begrijpen dat mijn doel nu is om minimaal één vis te vangen boven de magische 20 kilo grens.

De eerste nacht op het betaalwater

Ondanks het goede bestand verwacht ik er nog niet veel van, het gevoel is goed maar zegt ook dat ik geduld moet hebben. Uiteraard wordt de kans zeer beperkt door die ene hengel. Toch krijg ik tegen de ochtend een aanbeet en vang ik gelijk een prachtige spiegel. Wat een heerlijk gevoel is dat! J Ik besluit om de hengel niet terug te leggen en voer de stek nog even aan om vervolgens een bakkie koffie te zetten en te wachten op het eerste daglicht. Nadat ik de vis heb vastgelegd op de gevoelige plaat, geef ik mijn ogen de kost en geniet ik nog even na van deze eerste aanbeet.

Ik voel aan mijn ‘water’ dat ik met dit weer overdag ook vis moet kunnen vangen en warempel zie ik wat aasbellen op de voerstrook tegen het eiland. Vlug maak ik mijn hengel in orde en drop ik deze halverwege het talud op zo’n 1,5 meter diepte. Niet lang daarna, terwijl ik aan het bedenken ben wat ik met mijn derde hengel zal gaan doen volgt de tweede aanbeet van de sessie, en verdwijnt er een mooi donker schubje in mijn net.  Vlug voorzie ik de rig van nieuw aas en vul ik de voerbak en vijzel van mij voerboot. Met precisie drop ik het op dezelfde plek. 

De twee hengels liggen weer op scherp, en ik verzin een plan voor de derde hengel. Helaas blijft het tot laat in de middag stil. Wat zal het zijn? Heb ik de boel verstoord, waren het einzelgängers of blijkt het toch lastig om overdag aanbeten te forceren; wie zal het zeggen…

Dag 2

Tijd om de boel te verversen, de stekken aan te voeren en de hengels weer op scherp te leggen. De twee stekken worden natuurlijk weer bevist, en met de derde hengel besluit ik een klein plateau te bevissen op het midden van het water. Maar dat is tevergeefs: deze hengel blijft roerloos liggen tot de volgende dag. Maar niet getreurd, beide hengels op de voerstek produceren aanbeten: de vissen hebben vrij snel het voer gevonden. Wederom vang ik kleinere schubs, en zelfs een graskarper!

Aardig gebroken leg ik de hengels weer spot on. De derde laat ik lekker op de kant staan, deze maakte het drillen aardig lastig aangezien een toploodje met deze bodem not done is. Vlug duik ik terug in mijn nest om de broodnodige rust te pakken. Maar dit is van korte duur. Bij het eerste ochtendlicht sta ik alweer met mijn slaperige oogjes te drillen. Wat zijn de vissen hier sterk, vooral onder de kant geven ze zich niet gewonnen en zorgen ze voor spannende momenten. Gelukkig kan er maar één de winnaar zijn. Enkele minuten later trek ik een fraaie spiegel over mijn netkoord, niet heel groot maar wel mooi en al enigszins in ‘herfstkleuren’: YES!!

Toch heb ik het gevoel dat het overdag ook moet lukken, dus vol goede moed voorzie ik de stekken weer van de Smoked Fish snoepjes en wacht ik geduldig af…

In de middag besluit ik om een power nap te doen. Het is nodig! En dan zul je altijd zien dat je een aanbeet krijgt. Ik snel me op mijn croccies naar de hengel en voel al snel iets schudden, toch niet weer een graskarper? Fuck ja hoor.. bah! Ik onthaak dit lastige monster en zet hem snel weer terug.

Terwijl ik me omdraai hoor ik een aantal piepen. Ik zie mijn top krom gaan en graai mijn hengel uit de steun. Ik voel heel even een log gewicht draaien en verlies meteen de druk op de hengel. Zuuuuur!! Ik verspeel deze vis precies op de manier waar ik bang voor was. Helaas, maar dit is ingecalculeerd. Balend als een stekker vaar ik de hengels opnieuw uit voordat de avond invalt en bereid ik mijn avondmaaltijd. Deze avond en nacht vang ik wederom een aantal typische kanaalschubs zoals eerder.

Dag 3: Big fish moon!

Deze dag vang ik nog een tweetal schubs. Aangezien de vis aanwezig is in mijn zone besluit ik om mijn stekken nog wat steviger aan te voeren en de hengels er een tijdje uit te laten. Qua voeren werk ik niet letterlijk met gewicht maar doe ik dit puur op gevoel.

Tegen de avond verschijnt de volle maan. Waar ik normaal mijn Ridgemonkey multi-lite buiten heb staan zodat ik mijn nek niet breek wanneer ik me naar mijn hengels snel, is dat deze nacht dus niet nodig. Het blijft dan ook lang stil, heel stil.

Het blijft stil totdat ik tegen de ochtend een welbekende brasem aanbeet krijg. Bij het oppakken van de hengel pakt de vis zonder problemen een aantal meter lijn. Ik voel gelijk een log gewicht maar daarna zwemt hij vrij gemakkelijk mee. Blijkbaar met voorbedachte raden want voor de kant weet hij gelijk de lelies te vinden. Het zweet breekt me uit maar na luttele spannende minuten weet ik hem toch te scheppen. Wanneer ik in mijn net kijk zie ik een mega lange schub die dik over een meter moet gaan. ‘Yeah’, wat een geweldig gevoel! Dat mijn weger even later net onder die magische grens blijft steken maakt het niet minder mooi; mijn vertrouwen krijgt hierdoor een broodnodige boost! Nu doorpakken zegt mijn gevoel.

Ik ben inmiddels zeiknat en voorzie mezelf van een droog pak. Het zonnetje komt door en vervolgens schiet ik snel wat foto’s om de vis snel terug in zijn element te zetten.

De dag van de waarheid

Deze dag begint veelbelovend. Waar de wind eerder al gedraaid was, moeten we de komende nacht een weersomslag krijgen met de bijbehorende luchtdrukdaling. Deze dag produceert dan ook al snel een prachtig gekleurde schub. Hier ben ik blij mee, want het lijkt erop dat de betere vissen het net vinden.

Mijn gevoel zegt dat er voer op moet, en dat gebeurt ook! De dag is nog lang, het is tijd om te oogsten. Toch blijft het stil, al turend over het water zit ik even te bellen. Dit gesprek wordt verstoord door een enkele piep. Terwijl ik verder wil praten lijkt het of ik mijn top krom zie gaan. Ik hang snel op en al voor ik mijn hengel in mijn hand heb, zie ik dat de lijn zich langzaam naar het midden van het water verplaatst. Ik voel een erg log gewicht, “het zal toch niet he?!” Na een korte maar krachtige dril spring ik een gat in de lucht van blijdschap. Dit is hem, zonder twijfel. Een dikke vette spiegel! Missie geslaagd.

Hierna kan het me eigenlijk niet meer veel schelen wat er de rest van dag gebeurt. Maar niet veel later ligt alles toch weer klaar voor een eindsprint. Het bloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan. De rest van de dag en nacht vang ik nog een aantal leuke vissen. Tegen de avond besluit ik de hengels op de kant te laten, het is mooi geweest. Ik zoek mijn stretcher op en zet de wekker ten tijde van de zonsopkomst. Zo kan ik opladen voor de terugreis en in de ochtend tijdens het opruimen toch nog een hengeltje te water laten. Als afsluiter vang ik nog een mooie spiegel. Op de één of andere manier geeft die natte stinkzooi achterin de auto toch een voldaan gevoel. Snel gooi ik de laatste spullen in de auto, neem afscheid en trap ik het gas in op weg naar huis.

Ik hoop dat jullie een beetje mee hebben kunnen genieten van mijn sessie op dit Franse betaalwater. Doe er je voordeel mee, of niet.. ‘eigenwijs is ook wijs’ 😉

Tight lines en wellicht tot een volgende.

Joey Meulendijks