Mijn geheugen vol vangsten (8)

In de verhalenreeks ‘Mijn geheugen vol vangsten’ blikt Fred Janssen terug op zijn vroegere visserij. In aflevering 7 vertelde Fred verder over zijn visserij op een groot grindgat. Het lukte hem om lekker te vangen, maar had het niet altijd even makkelijk met andere lokale vissers. In deze nieuwe editie vertelt Fred over het verdere verloop van de visserij en zijn overstap naar het ondiepe stuk van het water.

Nieuwe gronden, nieuwe uitdaging: Het oude grindgat (deel 3)

Zoekende naar de juiste locatie op het water ervaarde ik dat ik regelmatig werd ingesloten. Of dat de andere vissers zelfs op mijn voer kwamen vissen. Na een lange overweging, en weinig begrip van anderen, besloot ik de stek even te laten voor wat het was. Ik was net vader geworden en had geen zin in onenigheid of ruzie aan het water. Ik besloot het voeren op dat stuk van het water te staken en op het ondiepe deel van het water aan de gang te gaan. Hier kon ik meteen eens wat gaan testen. Tijd voor ander aas en een andere aanpak.

Vanuit mijn firma waren ook pakketten beschikbaar om zelf je bol samen te stellen. De enige toevoeging was eventueel flavour en water, hoe makkelijk kun je het krijgen? Dit bood mij tevens de kans om eens af te wijken van de normale ronde bolletjes. Ik ging dikke worsten draaien, koken in de folie en kon hierna de gedroogde worsten in plakken of brokken snijden/breken. Ook hield ik een bol pastadeeg over voor eventuele pop-ups of een attractief extra laagje om het aas. Ik koos voor een zoete variant in de gele kleur en ging aan de slag.

Zwembroek aan, en gaan!

Voordeel was dat het zomer was. Er was veel recreatie op het water en dat bood ook de kans om zelf met een snorkel de bodem van de ondiepe kom volledig te inspecteren. Tussen het vele wier waren altijd kale stroken te volgen. Ook was er aan het diepere stukje een talud wat begroeit leek met gewoon gras! Vlak hiernaast lag een vlakke, harde grindstrook van 0,5 meter breed. Gewapend met een zak brokken en plakken werd deze rand voorzien van het nodige lekkers en op het ondiepe werd ook een spoor van zoete snoepjes aangebracht. Dit gebeurde ’s avonds. Het water was nog heerlijk warm, maar alle recreanten en zwemmers waren weg. De vis had mijn aanwezigheid snel door en wist het aanbod te waarderen.

Er kwamen diverse vissen onder de 15 kg uit waarvan ik de aanwezigheid/bestaan niet eens wist. Een korte two-tone schub, enkele rijen- en spiegelkarpers. De één nog mooier beschubd dan de ander. Ook een langgerekte schub die menig wierbed uit de bodem wist te rukken gedurende de dril. Man wat was t zweten tot midden in de nacht!

En dan onweer. Man, dan gingen ze echt los. Een uur voor de eerste donderslag trok t water strak en sprong de ene naar de andere vis op eigenlijk alle voerstekken die ik had. Vlak voor het onweer de eerste aanbeet, tijdens het onweer de volgende en na het onweer nog een laatste fluiter. Alles nat, vol met slijm, zakken vol vis en geen droge handdoek meer natuurlijk. Het geluk was aan mijn zijde. Het was zomer en een tweede zwembroek zorgde ervoor dat ik met een droge broek weer onder de plu kon liggen.

’s Morgens was de zwembroek weer droog, maar wel koud aan de billen. En dan moesten de vissen natuurlijk nog op de foto. Maar wat deerde het mij, ik had weer een productieve stek die me weken lang resultaat opleverde. Maar de grote jongens, waar bleven die? Kwamen die niet op het ondiepe? Er was maar één oplossing, terug naar de andere stek, zodra anderen niet meer in beeld waren…