Interview met Frans Weemaes

Interview met Frans Weemaes

Een tijdje terug, ik meen dat het februari was, dat Gio Vanhooren en ik te gast waren bij Frans thuis. Niet voor een taske (bakje) koffie, neen meneer! Wij waren het heugelijke duo dat een heuse diapresentatie zou krijgen voorgeschoteld. Een dia watte? Iets van vroeger, tegenwoordig knallen de beelden van je scherm je woonkamer in, meestal begeleid door een modieus deuntje. Ieder z’n ding zeg ik maar! Een diapresentatie met live commentaar en in dit geval van prediker Frans Weemaes. Ik schrijf prediker, want wat kan die man vertellen zeg!

 

Advertentie:

Nash Tackle  



Welnu, Frans ‘ Waar kunnen wij jou van kennen?’

Ik ben Frans Weemaes en ik tors al flink wat jaren mee in de karperwereld, alhoewel deze in schril contrast staat met wat die nu heden ten dage is. Ik heb deze zien veranderen als een blad aan een boom. Niet dat dat ik daar schrale gedachten op na houdt, integendeel!

Waar begint jouw verhaal?

Het is lastig om daar een zuiver begin aan te koppelen, maar laten we beginnen met de door ons destijds opgerichte stichting genaamd: “De Karpervrienden“. We klappen dan over het jaar des Heren negentienhonderd vijven zeventig (n.v.d.r.) het woord ” klappen betekent – spreken/praten- in het onvervalst Belgisch dialect.” Deze groep werd in eerste aanleg gesticht door Jackie de Windt, Jacques en Luc Seghers, Marc en Luc Audenaert en Freddy Borgie. Later kwamen er natuurlijk nog meer enthousiastelingen bij.

Interview met Frans Weemaes

Wat was het doel/nut van deze club?

Al wel, wij wilde met zijn allen ons inzetten voor een beter karper behoud en om de onderlinge sfeer te verbeteren. Je moet jezelf bedenken dat er destijds weinig informatie was, zoals dat nu het geval is. Men kon alleen informatie verkrijgen door het met elkaar te delen en erover te discussiëren. Er werden destijds informatieavonden georganiseerd en op zo’n avond kwam heel de bende bij elkaar. Zelfs de vrouwen en kinderen gingen mee naar die avonden.

Dergelijke avonden hadden natuurlijk een sociaal component. Er werd natuurlijk niet alleen over karpervissen gesproken, maar dat was in eerste aanleg wel hetgeen wat ons allen verbond. Dat ware plezante avonden, er werd gelachen en de meest gekke verhalen staken daar de kop op. Zo nu en dan staken wij dan de draak met de een of de ander. Facebook en al die andere online media had je toen nog niet. Het voordeel daarvan was is dat je altijd direct contact had met de ander. Als je het ergens niet mee eens was, dan was dat de plek om je mening te kunnen ventileren in een ongedwongen sfeer.

Gezellige meetings

Voor ons ligt een schat aan foto’s, dia’s en documenten. Wat mij gelijk opvalt is dat alles ineens zo tastbaar is. Zeker in vergelijking met nu. Ik bedoel, als ik iets wil delen of laten zien, pak ik allereerst mijn telefoon. Een berg nulletjes & eentjes doen de rest. Ja het is wat het is, vroeger hadden wij niets anders. Als je een foto had genomen met de camera, was het nog maar afwachten of die bij ontwikkeling goed uit de verf kwam. Nu moet ik ook zeggen dat je zoals nu gewend raakt aan de apparatuur die je hebt. Ik gebruik tegenwoordig ook een spiegelreflex camera. De foto’s zet ik later over op mijn computer.

Elke foto die ik vandaag hier zie roept bij mij een bepaalde emotie op. De kleuren en manier van fotograferen is geweldig! Dat was niet met opzet gedaan, tegenwoordig gebruikt iedereen filters en andere bewerkingen, maar dat haalt niet de “ emotie “ in de foto’s zoals jij dat beschrijft. Vaak werden er dia’s van gemaakt. Die nam je vervolgens mee naar georganiseerde avonden of werden ze verstuurd naar kranten en magazines aangaande de karpervisserij.

Hoe ziet jouw dagelijks leven eruit?

Nu ik met pensioen ben, heb ik natuurlijk tijd ten overvloede, maar er zijn natuurlijk belangrijkere zaken in het leven. Ik werk achter de schermen bij het VBK (n.v.d.r. o.a. Frans, Patrick Bauwens en Etienne T’ Kindt stonden aan de wieg van het VBK, welke in 1993 was opgericht.) mijn bijdrage aan het Grizzly team, dat valt onder het oudere/bekendere Watersportcentrale van de Zutter uit Genk. Bij het VBK ( Vereniging van Belgische Karpervissers) ben ik bestuurslid en werk daar samen met de rest van het bestuur aan het instant houden en het verbeteren van viswateren die wij in beheer hebben.

Ik houd mij vooral bezig met het viswater de Rode Sluis. Dat water ligt vlak bij mij in de buurt en ik ben daar wekelijks te vinden om mijn rondes te lopen/controleren. Ik steek daar best veel tijd in en zou over het reilen en zeilen van al dat werk alleen al een boek kunnen schrijven. (Willem)interessant, maar we are on a tight schedule man! Oh, natuurlijk. Naast al dat geregel mag ik graag op vakantie gaan, ik heb een appartementje in Spanje waar ik graag vertoef, zo nu en dan even de batterij opladen! Verder mag ik geregeld op de pedalen staan van mijn mountainbike. Verder pak ik de dingen des leven zoals ze komen.

Interview met Frans Weemaes

Karpervissen, iets wat gezien jouw werkzaamheden rondom de visserij een behoorlijke stempel drukt op je dagelijks leven. Kom je überhaupt nog wel aan vissen toe?

Jazeker! alhoewel ik de wintermaanden liever oversla. Ik wacht liever het betere weer af. Ik heb een klein huisje aan rivier de Schelde in het Belgische Temse (Lees zeker ook even het artikel “Oude Schelde”) Als ik mijn huisje uitstap sta ik aan de oevers van deze (oude)rivier.

Ik spendeer menig uurtje aan dat water en mag daar goed vangen. Vroeger, toen ik nog een jonger man was, viste ik veel op het Engelse Savay. Misschien wel bekend van het boek Savay, geschreven door John Harry. Hoe dan ook, wij kwamen daar als jonge Belgen vaak aan dat water. Met onze overvolle wagens staken wij dan per boot het Noordzee kanaal over om daar enkele dagen/weken te gaan vissen.

Het was wat je zou kunnen noemen een Clash der Werelden. De Engelse karper wereld was totaal niet te vergelijken met de kennis en kunde die wij toen in België/Nederland hadden. Wij kwamen zoals gezegd geregeld aan de oevers van Savay en de manier van vissen was totaal anders. In België viste wij op afstanden van 10 tot 60-70 meter. Dit omdat het materiaal er simpelweg niet was om verder te kunnen smijten. Op Savay kwamen wij dus gewoon te kort met ons materiaal. Ik heb daar in den begin tijd misschien enkele maanden op rij geblankt. Pas na enige tijd begonnen wij daar te vangen.

Oke, correct me if I’m wrong, maar: “ wie gaat er nou in Engeland vissen om daar vervolgens keihard te gaan blanken? Waarom bleef je dan terugkomen naar dat water?

Ach, we waren met vrienden. Zo nu en dan ving iemand een visje, maar het was vooral de ambiance die er heerste en dat maakte dat wij steeds terug kwamen. Wij leerde andere mensen kennen, waaronder mijn wijle goede vriend Bruce Ashby. Ik leerde Bruce des tijds kennen als een serieuze visser die in zijn schuurtje aan huis de legendarische Bruce Ashby hengels maakten.

Hoe ben je dan in hemelsnaam in contact gekomen met Bruce?

Ik zag ergens een advertentie in een krant staan, dit was een lokale krant afkomstig uit Engeland waar men toen ook in kon adverteren. Ik heb toen het nummer uit de advertentie gebeld. Wij zijn toen met een select groepje op de bonne foi afgereisd naar Engeland om vervolgens door te rijden naar de woning van Bruce en zijn vrouw Paulien, daar aangekomen bleek de familie die dag een uitvaart te hebben, onze komst kon niet beter getimed worden zeg maar.

Wij kregen toen van een vriend van Bruce een volledig afgebouwde Bruce Ashby hengel mee terug naar België. Eenmaal de hengel in mijn handen wist ik dat die Engelsen op een ander spoor zaten dan dat wij dat deden. Later zou ik nog vele malen terug gaan naar Bruce. In de loop de jaren is Bruce vaak bij mij thuis geweest en ik bij hem. Ik kan wel zeggen dat wij hechte vrienden waren tot aan zijn overlijden

De 4 musketiers
De 4 musketiers

Even voor het publiek. Bruce Ashby maakte destijds handgemaakte karper hengels in zijn eigen schuur aan huis. De tijd van mega fabrieken en commerciële hoogtijdagen bestonden toen nog niet, correct?

Ja, dat klopt. Wij maakte dingen op basis van de gegevens die wij vergaarden aan de waterkant. Als wij geen vissen op 60 tot 80 meter konden vangen, tja ‘ Dan zat de vis verder weg, dus moesten wij een manier verzinnen om verder te kunnen smijten. Bruce kwam dan op het idee om de blanks te gaan versnijden, de “Eleven six” die periode brak aan. Die hengels werden gemaakt, getest en eventueel verbeterd. Bruce bouwde voor ons een complete 11,6 hengel af en die namen wij mee terug naar België.

Bruce Ashby aan het werk in zijn schuur
Bruce Ashby aan het werk in zijn schuur

Jackie de Winne heeft deze hengel nog steeds. Zo werkten wij aan de weg. Een weg die heden ten dagen een super karper snelweg is. Al wat er vandaag op de markt is komt door het pionierswerk van de mannen die destijds viste. Veel van het materiaal wat wij gebruikte, werd gemaakt in Engeland, er was gewoon geen passend antwoord op vragen die rezen. Je moest er het beste van zien te maken en dat was heel erg leuk!

n.v.d.r. Het volledige Bruce Ashby verhaal en de samenwerking met Frans zal terug te lezen zijn in het laatste nummer van Monkey Climber magazine.

Van link naar rechts: Jackie, Frans & Bruce.
Van link naar rechts: Jackie, Frans & Bruce.

Oke check. We laten de UK even voor wat het is. Als ik zeg het Kempisch Kanaal, dan zeg jij?

Amia, waar moet ik beginnen. Wij viste daar toen vaak en als ik zeg vaak, dan bedoel ik ook vaak. Het was d’n tijd dat Ronny de Groote, Swa de Drukker, Luc de Beats en Luc Coppens daar begonnen met vissen. Voor het grote publiek was het K.K. (Kempisch Kanaal) nog onbekend, maar zoals dat zo vaak gaat, was ook dat van korte duur. Het water was toen compleet anders dan nu, daarmee bedoel ik de helderheid en het bestand wat er op zat.

Je had karper die een nomadisch bestaan leefden en er waren de vaste honk vissen. Een van de bekendste vissen was Rambo, die zat weliswaar vaak op een van de zijarmen van het K.K. ook wel de Congo genoemd aan het Atoom. Dat was ook niet verwonderlijk, want het Atoom vloeide warm water vanuit de centrale zo het kanaal in. Je kan wel bedenken, dat zeker in de koudere maanden, daar veel vis op af kwam.

Frans Weemaes met Rambo
Frans Weemaes met Rambo

Maar bij het Atoom kon je toch niet komen, althans. Ik heb mij laten vertellen dat dat streng bewaakt terrein was?

Ja, dat klopt, maar wij karpervissers zouden geen karpervissers zijn als wij daar geen oplossing voor hadden gevonden. Het was namelijk zo. Een van ons had een familielid die op het atoom werkten en die had op zijn beurt van die beste meneer een pasje gekregen om dat terrein op te mogen komen. Je kan je wel inbeelden wat er met het pasje gebeurde? Dat werd gekopieerd/vervalst en binnen de kortste keren had een select groepje allemaal een pasje en toegang tot dat deel van dat water.

Wij hadden onderling afgesproken om onze auto’s netjes onderaan de brug te zetten, zodat de werknemers en vooral de bewaking geen last van ons had. Dat ging natuurlijk maar een tijdje goed. Wij hadden daar een leuke tijd en enorm veel lol gehad, maar zoals ze zeggen:” mooie liedjes duren nooit lang.” De jaren erop viste wij veel op het sluis stuk 7 t/m 10. Het was een magisch tijd!

Frans Weemaes

De Zutter en de Watersportcentrale. Hoe zit dat in elkaar?

Dat gaat eigenlijk terug nog voor de tijd dat ik Bruce Ashby leerde kennen. Ik deed destijds samenwerken met Janssen Sport uit Kessel. Toen ik uiteindelijk Bruce Ashby leerde kennen en zijn hengels meenam naar België, verkocht Janssen Sport deze enige tijd, maar dat was maar van korte duur. Onze samenwerking stopte en ben toen gaan werken met Ruud de Zutter. Dat waren echt magnifieke jaren.

Ik denk dat de oudere garde zich de WS beursdagen in Genk nog kunnen heugen. Een van de dingen die mij bij zijn gebleven van die beurzen was het gemoedelijke. Iets wat vandaag de dag ver te zoeken is. De beurzen van vroeger kan je met niets vergelijken. Ik weet nog dat een bekend gastspreker uit Engeland was overgekomen. Hij verhaalde in geuren en kleuren over zijn vangsten op tijgernoten. Dat type aas was nog helemaal niet bekend hier in de lage landen, maar daarna wel!

Ruud wist natuurlijk van het verhaal van de gastspreker en wist dat de verkoop van tijgernoten wel eens lucratief kon zijn. Ruud bestelde toen een trailer met 27 ton (zevenentwintigduizend kilo) tijgernoten. Nadat de gastspreker zijn relaas had gedaan kocht men massaal tijgernoten. In enkele uren was de trailer leeg! Dat waren nog eens tijden! De beursdagen eindigden steevast met een stevige maaltijd en gezelligheid!

De beursdagen eindigde altijd met een hoop gezelligheid
De beursdagen eindigde altijd met een hoop gezelligheid
Frans Weemaes

Frans, zoals je weet draag ik jou een warm hart toe en bewonder ik je als mens en als vriend. Bedankt voor je tijd en je verhaal. Ik zou nog veel meer willen vragen, maar dan maai ik het gras voor de voeten van Gio weg. Voor een dieper gaand interview over Ashby en het K.K. Lees dan het nieuwe MC #16

p.s. “ Back to Savay” Gio en ik zullen volgend jaar, mits de planning het toelaat, samen met Frans terug gaan naar de oevers van Savay. Hoe dat zal gaan verlopen? No one knows, maar dat wordt vast een blast from the past!

 

Advertentie:

 



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *