Werkplaats i.p.v. Winkel

Smeltend ijs

Ik eindigde vorige keer met de gedachte dat meer flexibiliteit, transparantie en inhoudelijke kennis (bij de gebruiker!) een stap vooruit zou zijn richting een meer innovatief klimaat. Dat hierdoor die grote groep van gebruikers (bewust en onbewust) gaat meedenken, meewerken aan nieuwe ontwikkelingen. Maar dat abrupt veranderen slechts chaos levert en je zoiets nooit in één keer kunt initiëren, maar misschien wel langzaam per project tegelijk.

Laat ik daarbij nogmaals benadrukken dat ik het principe van de huidige (boilie)markt niet ter discussie stel. Dat zou onrealistisch zijn. Het werkt zoals het werkt en daar zijn heldere redenen voor. Daarbij worden er kwalitatieve boilies gemaakt en vissen gevangen, wat wil je nog meer?! Ik denk alleen dat de markt zich op de huidige wijze richting een eindig spoor beweegt en vraag mij af waar er ruimte is voor innovatie. Natuurlijk kunnen er nog meer soorten boilies worden bedacht of kan er nog slimmer, goedkoper en ingenieuzer worden geproduceerd, maar uiteindelijk levert dit meer van hetzelfde ben ik bang. En hoeveel kan de markt hebben? Wanneer treedt er verzadiging op of is dat al lang gebeurd?

Natuurlijk kan je jezelf afvragen of dat erg is, misschien wel niet, maar dan nog… stilstand is toch achteruitgang?! Dat vindt de markt zelf ook. En met het groeiend aantal producenten worden we op een dag wakker, samengekropen op een steeds kleiner stukje smeltend “ijs”. En wat dan? Te weinig ruimte is doorgaans het domein van “de sterkste”, niet altijd de meest “kwalitatieve” of “duurzame” en dat is naar mijn mening geen aantrekkelijk perspectief. Daarom vind ik het interessant om te kijken of er “blokkades” weggenomen kunnen worden, zodat er ruimte ontstaat voor andere ontwikkelingen… voor durf, een revolutie, wie weet. De vraag is alleen hoe?

Boter bij de vis… (kennis delen)

Een eerste stap is wellicht om informatie en kennis te delen vanuit een wat minder zware, commerciële agenda. Maak vissers “wegwijs”, maar door ze zelf na te laten denken, zelf een beeld te laten vormen, zelf te studeren; “door de bomen het bos weer te zien”. Laat informatie verder reiken dan de reclameslogan. Kortom: iets meer inhoud en minder verleiding.

Of houd desnoods die verleiding, maar leg dan (als we het over boilies hebben) naast het feit dat er vis gevangen is, ook uit waarom ze nu precies toehappen; dat bepaalde percentages, combinaties of type grondstoffen het verschil maken om redenen A, B of C… Met op de voorgrond hoe die stoffen werken in relatie tot de context waarin de vis gevangen werd en hoe de context op dat moment in elkaar stak… enzovoort. Complex wellicht, maar denk aan Einstein: “Alles moet zo simpel mogelijk, maar niet simpeler!”

Geef ook eens wat meer informatie die niet direct tot een verkoop hoeft te leiden of gekoppeld is aan wat in de schappen staat. Beperk je daarbij niet tot alleen “het eigen koninkrijk”, maar gebruik gewoon alles wat de wereld om ons heen te bieden heeft. Zo creëer je meerdere handvaten voor met name de nieuwelingen. Laat je meerdere kanten zien zodat de visser een eigen pad kan kiezen. Zie het delen van kennis niet als service maar als doel, waarbij door de gebruiker de stap gemaakt kan worden van geloof (vertrouwen) naar begrip (bewustzijn).

Begeleiding geven (samen doen)

Die kennisoverdracht van deskundige op gebruiker hoeft daarbij niet louter theoretisch. Deze kan ook z’n weg vinden door mensen actief te begeleiden, te helpen. In het geval van boilies door bijvoorbeeld mensen terzijde te staan bij het samenstellen van hun recepten of het maken van keuzes. Met uitzonderingen daargelaten biedt de moderne “draaiservice” vooral faciliteiten, niet perse een “helpende hand”. Terwijl we dat wel doen met andere vormen van (end) tackle, kijk maar naar de beurs, daar wordt eindeloos samen geknutseld… waarom dan niet met die boilies?!

Misschien kunnen we dit samenwerken wat meer faciliteren. En dan het liefst niet in de vorm van voordrachten, instructiefilms, vlogs enzovoort, waarin vooraanstaande vissers voordoen “hoe iets moet”, want dat is “eenrichtingsverkeer”. Liever meer in dialoog, waarbij vraag en antwoord ruimte biedt voor andere gedachten, de keerzijde met mogelijke verassingen, waarin (en dat is het leuke) vaak nieuwe ontwikkelingen of vondsten verborgen liggen!

Samen iets doen maakt de lijnen ook lekker kort. Zo ontstaat meer ruimte om dieper op de materie in te gaan en maakt de verbinding te hechten. Goede begeleiding in de aankoop van producten (of het maken ervan) creëert op lange termijn meer betrokkenheid bij de consument. Verdwijnt wellicht dat wankele “vertrouwen” dat nu zo vaak een centrale rol speelt bij het maken van keuzes. Vertrouwen hebben is prima en mogelijk ook een argument, maar zelden een inhoudelijk criterium.

Werkplaats in plaats van Winkel (tools bieden)

De winkel waar ik mijn spullen koop zie ik het liefst niet als een “snoepzaak” waarin ik mij door al dat “lekkers” laat verleiden. Mijn winkel is het liefst een persoon die achter de balie staat en mij begeleidt met vragen en antwoorden. Even het voortouw neemt. Mijn “sensoren” als het ware zodanig voor mij instelt dat ik al die verschillende producten, die vanaf de schappen door elkaar heen “roepen”, beter van elkaar kan onderscheiden. Hierdoor meer bewust mijn keuze maak… super handig! Maar ik zou het nog mooier vinden als ik dat “instellen” zelf zou kunnen doen. In een omgeving waarin ik naast eindproducten ook de middelen (tools) krijg aangereikt om meer bewust mijn “eigen ding” te doen; een soort van werkplaats in plaats van winkel.

Stel dat we deze gedachte projecteren op de wereld van de boilies. Dan zou dat bijvoorbeeld kunnen betekenen dat we het vraagstuk rondom de inhoud (receptuur ed.) volledig uitbesteden aan de visser zelf. En ik heb het dan natuurlijk niet over het legioen zelfdraaiers dat z’n “eigen ding” allang aan het doen is, maar over de gangbare markt. Leveranciers bieden in dat scenario dan niet alleen die eindproducten, maar vooral hun kennis. Onderscheiden zich door hun denk- en werkwijze, expertise en helpen nadenken en draaien. Bieden instrumenten die zich richten op de uitdaging voor een visser om bijvoorbeeld flexibel te handelen in dat dynamische en soms complexe speelveld buiten. Waarbij ze het product kunnen aanpassen, tweaken al naargelang de situatie. De kwaliteit of uniciteit wordt in dat geval niet gezocht in de boilie als eindproduct, als wel in het karakter en de flexibiliteit van het vormingsproces.

Wat als de zoektocht in de komende tijd zich niet richt op weer een nieuwe, unieke samenstelling, maar het beste “stuk gereedschap”? Aanpasbaar in kleine beetjes waardoor de boilie is te “finetunen”, steeds weer ietsje beter. Niet met die “gouden boilie” als doel, maar een strak maatpak voor iedere visser. Zoiets als wat een equalizer doet bij muziek!

Paradigmashift

Laten we eerlijk zijn, alles wat ik tot nu toe geschreven heb richt zich op een lastige, misschien wel onmogelijke verandering in zienswijze; een paradigmashift. Iets dat zonder uitzondering erg veel moeite en tijd kost. Ook moet de tijd er überhaupt rijp voor zijn, anders gebeurt er sowieso niks. De markt bestaat momenteel uit een heel spectrum aan werkwijzen en belangen die gerespecteerd moeten worden, anders ontstaat er chaos. Een fabriek bijvoorbeeld die nu tonnen boilies van de rollerbank laat lopen, heeft een compleet andere agenda dan een familiebedrijf dat in eigen beheer werkt met “de hand van de meester”. En al hoeft natuurlijk niet alles te veranderen, zelfs een klein beetje is al een behoorlijke opgave…

Maar als je iets vindt, dan moet je je uitspreken en proberen er iets mee te doen, anders gebeurt er niks. En verandering begint altijd ergens, als een kleine kiem; voorzichtig bewegend zodat het niet direct door het ijs zakt… of de nog minder vaste grond!

Een aantal jaren geleden gebeurde er iets in mijn leven waardoor ik op een andere manier naar de wereld ben gaan kijken. Ook naar die karperwereld en in het bijzonder de aaszijde van deze prachtige medaille. Inmiddels heb ik een nieuw bedrijf opgericht met de naam: MyBoilie. Dit is zo’n project, zo’n kiem waarmee ik iets van dat bovenstaande als vliegwiel in werking wil zetten. Simpelweg omdat ik het belangrijk genoeg vind en denk dat het uiteindelijk van betekenis kan zijn voor de visser zelf. Het is nu nog een klein zaadje, maar verbeter de wereld begin bij je zelf… nietwaar?! Over het waarom, hoe en wat hiervan de volgende keer meer…

Klik hier voor nog veel meer interessante columns van Carli.