De blauwe vlekken

Vanaf het bungalowpark neem ik Sam, mijn jongste, mee naar de gevonden blauwe vlekken op Google maps, onbekend water om mijn slag te slaan. Het is ongeveer een kwartier rijden met de auto en daar aangekomen zien we als eerste een grote parkeerplaats voor een recreatieplas. Een groot bord vertelt ons al wat hier wél en niet mag. Hmm, verboden te vissen. Dat is al direct een flinke tegenvaller. De plas is werkelijk fantastisch mooi, midden in de natuur met een mooi strand en in de verte onder een bomenrij zie ik iets wat verdacht veel lijkt op springende karpers…

We wandelen door op deze zonovergoten dag en komen aan bij een vijver. Een typische nette verenigingsvijver met steigertjes en plompenblad veldjes. Verderop zit een wat oudere man lekker in de schaduw van de bomen te vissen met een vaste stok. Ik knoop een gesprek aan en hij vertelt graag over de visserij hier. Tot het moment dat het over karpers gaat die hier ook zwemmen en af en toe zijn tuigje vernielen. “Maar!” Zegt ie, “dat is nog niks met de joekels die ze hier achter uit de plas vangen! Vorige week kwam er een knaap en die zei tegen mij, meneer, als u een echt grote vis wil zien, moet u nu even komen kijken! Het was een karper van 24 kilo!”

Op verkenning

Ik heb niet eens gevraagd of het een schub of spiegel was, ik trek Sam aan de arm en zeg, bedankt voor de info, we gaan snel even een kijkje nemen! We lopen achter het pad op en komen via wat bosschages aan bij de plas. Ook hier vallen mijn ogen zowat uit mijn kassen. Wat een prachtige plas. Niet al te groot, overzichtelijk met een soort schiereiland aan één zijde.

Ik wil er graag omheen wandelen, maar Sam heeft de knollen op en wil graag terug naar het park. Ik besluit later die avond dan maar terug te gaan, mét een emmer voer en een voerschep. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb nog een 20 kilo zak Coppens pellets over van ons avontuur op de Ronde Bleek, en twee 5 kilo zakken Nash boilies die ik bij een hengelsportzaak voor een prikkie kocht omdat ze gingen verhuizen. Prima voor deze gelegenheid. Via Maps vind ik ook een korter wandelpad naar de plas die er verlaten bij ligt.

Als ik het schelpenpad op ga is de eerste stek die ik tegen kom een duidelijke “hoerenstek” ofwel, geen gras, maar wel peuken en bierdopjes op de grond en dus niks voor mij. Snel wandel ik met de emmer voer en voerschep verder. 200 meter verderop en geen mogelijkheid meer om bij het water te komen, is een volgende stek. Omdat het een eindje lopen is, is deze plek duidelijk minder bevist, sterker, het gras staat er 2 kontjes hoog. Perfect. Er is zelfs gelegenheid om er 3 hengels verspreid neer te zetten.

De eerste sessies

Ik verdeel het voer, ongeveer 3 kilo pellets en boilies, over 3 stekken en wandel weer terug naar de auto. De volgende avond herhaal ik dit ritueel. Alleen nu probeer ik op de rechter stek wat verder het water in te lopen maar dit is een ware martelgang. Puin van stenen en beton pijnigen mijn blote voeten. Dit is geen goed idee. Wat ook tegenvalt is dat ik nog geen spoor van karper zie. Geen belletjes van azende of springende karpers.

De ochtend erop ben ik er vroeg uit. De auto met visspullen staat buiten de slagbomen want die gaan pas om 7 uur open. Snel rijd ik naar de plas. Uiteraard is de stek vrij als ik arriveer. De rest van de plas ook trouwens. De rigs drop ik op de stekken en daarna zak ik onderuit in mijn daddy long leg stoel met een bakkie vers gezette koffie. Zow… papa heeft vakantie! Er gaat een uur voorbij zonder actie. Twee uur… ik word wat ongeduldig. Waar zijn ze? Hoeveel karpers zullen er hier rondzwemmen? Ik heb geen idee maar na twee flinke voerbeurten vind ik het nu al best tegenvallen.

Wat een kracht!

Zo mijmer ik nog even door, tot plots de middelste hengel doorbuigt en de slip het haast niet bij kan houden. Eindelijk een aanbeet, en hoe. Wat een run! Kalm pak ik de hengel op en begin aan de dril. De vis zeilt wat naar links. Het is er diep, dat kan ik wel merken aan het lompe gewicht wat er aan de lijn hangt. De vis plakt tegen de bodem. Meestal een goed teken.

Na een kwartier van rustig drillen komt er een mooie schub plat op het water liggen klaar om in het uitgestoken landingsnet te glijden. Hebbes! Met een kilo of 10 valt het gewicht me nog best wel tegen. De strijd en het zware gewicht aan de lijn deed me vermoeden dat het een grotere vis zou moeten zijn. Geen slechte start. Ik heb nog 2 uurtjes en dan moet ik me weer op het park melden. Het blijft verder stil. Iets wat me best wel tegen valt. Misschien moet ik mijn geluk dan toch maar eens op die “hoerenstek” beproeven. Ik heb nog een weekje om dit uit te vinden want dan gaan we weer huiswaarts. Er staan ook nog tripjes naar een grote speeltuin en dierenpark op de planning dus ik moet geduldig zijn. Wel voer ik vast de nieuwe stek aan.

De tweede sessie

Ik doe hopelijk weer iets wat anderen niet doen en dat is dat ik door de bosjes kruip. Bramen en brandnetels trotserend om vervolgens vlak aan de oever te komen. Het voer mep ik met de voerschep met lange steel over de boomtakken heen. Het is een hele klus, maar zo ligt er heel verspreid veel voer kort in de (over)kant. Dit herhaal ik nog twee avondjes en dan kan ik nog één ochtend vissen. Gelukkig heb ik mijn voerbootje meegenomen want de stek naar de overkant is een eindje en ook maar een kort randje. Vanuit de oever aan de overkant loopt het een meter of drie ondiep en dan gaat het vrij steil naar een meter of vijf naar beneden. Het is dus de bedoeling dat de rig kort onder de takken komt te liggen. Deze steken gelukkig grotendeels boven het water uit, dus dat is verantwoord.

Deze keer hoef ik niet lang te wachten want de meest rechter hengel die toch wel op een meter of honderd verderop ligt, tettert er vandoor. Ook deze vis voelt zwaar aan, maar ik weet nu wel beter. Dat hoeft niks te betekenen. De vis blijft diep en na een kalme dril dirigeer ik wederom een mooie schub in mijn landingsnet. Deze is al een slag groter als die eerste die ik verderop op de grasstek ving.

Vage shit

Daarna krijg ik een rare aanbeet, het lijkt op een brasem aanbeet. De vis laat zich ook zo binnen draaien maar wel heel traag en zwaarder. Vage shit is dit. Tot ik hem voor de kant krijg en het nu snap… snel die slip los, want het is een graskarper. De tarpon van het zoete water. Zodra ze aan de kant komen, lijken ze te schrikken en geven dan ineens gas. Als een kogel uit een kanon, je houdt er niks aan als je een goede er aan hebt.

Neem van mij een tip aan, schep hem pas als hij volledig uitgestreden is. Anders breekt hij je net in stukjes! Na de graskarper netjes te hebben onthaakt, vang ik er nog één. Als ik later een praatje met een local maak, bevestigt hij ook dat er meer dan honderd op dit water zijn gegooid om het wiervrij te krijgen. Nou lekker dan! Ik hou er niet zo van en vind het ook geen karper. Meer een uit de kluiten gewassen voorn. Ik krijg hierna ook geen beet meer, ze hebben de boel waarschijnlijk verstoord.

Terug in het najaar

Ik ruim op en heb besloten van deze vereniging lid te worden om hier later terug te komen. Hier ben ik nog niet klaar. Maar het lid worden is nog wel een dingetje. Voor een nachtvispas dient men op een wachtlijst plaats te nemen en hopen dat er plekken vrij komen. Dat verhaal ken ik wel van andere verenigingen. Dat kan je gerust op je buik schrijven helaas. Maar er is een mogelijkheid om van maandag tot donderdag een tijdelijke nachtvispas te kopen. En dat is wat ik dan maar ga doen.

Ik plan twee keer een tripje van vier dagen voor eind oktober, begin november, maar voordat ik daar heen ga, vis ik er eerst nog een zaterdag in september. Dan vang ik een best grote kale spiegel en een oogverblindende rijen van 17 kilo. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Roy, die samen met Marije in het bestuur zitten en mij geholpen hebben met de info, komt snel mijn kant op om een paar foto’s te schieten. Bedankt daarvoor nog!

Oktobersessies

Oktober komt eraan en ik heb alles goed voorbereid. Er gaan flink wat hennep en tijgernoten mee. Ik ben er inmiddels ook achter dat het hier sterft van de kreeften. Binnen no time hebben ze je boilie van de hair gepeuzeld en zelfs plastic en hardhook baits zijn niet veilig. Een enorme plaag als je het mij vraagt. Tijgers laten ze gelukkig met rust en de karpers lusten er wel pap van. Uiteraard gaan de kelpy’s van WBbaits ook mee, maar die krijgen een plastic jasje in de vorm van een wrapje.

Het is lekker weer voor een herfstige eind oktober ochtend. Snel bouw ik mijn twee tentjes op. De grote F16 hangaar van RCG kan ik hier amper kwijt, dus kies ik voor een “opslagtent” en een tentje om in te slapen. De Raptor 1.70 wordt voorzien van lucht binnen de tubes met daarop de Raymarine Dragonfly Pro 5 zodat ik “bananen“ kan gaan zoeken, zoals onze Bob van CF dat zo mooi zegt… “Je moet bananen leren lezen Lenters!” Voorlopig zoek ik alleen naar het onderste deel van het talud om daar op 7 a 8 meter het voer in de knik te laten vallen. Als de 3 vallen zijn gezet, ga ik eens rustig achterover hangen en snuif de heerlijke geur van rottend blad en fermenterende tijgers op. Lekker hoor! Ik voel me direct zen. Laat de eerste korte visvakantie maar beginnen!

Actie!

Als ik mijn diner in de vorm van een salade en een broodje warme verse worst op heb, krijst de meest rechter Delkim het uit. Dat is een goed begin zeg! Ik land een fantastische schub en zet  deze op de gevoelige plaat. ’s Morgens gaat de wekker, de middelste Delkim vraagt om aandacht. Dit voelt al een stuk beter aan en ik besluit in de boot te stappen.

Persoonlijk vind ik niks mooier als een zware dril vanuit de boot. De vis die je op sleeptouw neemt, de eerste keer dat je een grote witte vlekken ziet in de diepte, en na een kwartier dat wel een uur lijkt te duren, zie je belletjes boven komen en dat is het teken dat je aan de winnende hand bent. De karper leegt zijn zwemblaas. Toch moet je altijd scherp blijven en de slip los houden. Het zal je maar gebeuren dat hij los schiet omdat je slip te dicht stond, nergens voor nodig maar wel zuur als je een enorme bak hebt verspeeld.

En dit is er ook één hoor. Een grote witte glimp zegt mij genoeg. De lome dril, het schuren tegen de bodem. Als ik hem rustig over het netkoord dirigeer ben ik heel benieuwd of deze de magische grens over gaat. De haak gaat eerst uit zijn bek, nou ja bek… toeter! De armen uit het spreidblok, zodat de vis naast de boot met de kop in de vaar richting mee kan. De natte weegzak hangt aan de klok. De wijzer draai ik op nul. De vis erin en ik lees 20 kilo en 2 strepen. Poh, wat een fijn begin van de sessie zeg! Maar nog mooier vind ik de puntgave bek van deze grote spiegel. Er wordt hier niet heel veel gevist, maar dan nog. Deze vis is al heel lang niet op de kant geweest, denk ik.

Weer een grote vis!

De dagen erna vang ik nog een aantal wat kleinere vissen. Schubs en spiegels tot 14 kilo. En dan ga ik donderdags weer naar huis. Ik werk een weekje en ga dan voor de tweede kleine visvakantie maandag heel vroeg weer op pad. Het wordt nog gekker als de eerste vier dagen die ik hier ben geweest. Ik vang als eerste vis weer een bak van een spiegel, maar na goede inspectie van de foto’s, betreft het een dubbelvangst! 10 dagen na de eerste vangst, vang ik die grote kale spiegel nog maar eens een keer.

Ik weet niet of ik er blij mee moet zijn. Wel weet ik dat het een liefhebber is van Wim’s Kelpy’s boilies, hij schijt ze massaal uit. Wie ook fan is van die Kelpy’s, is een nóg grotere spiegel van 21.8 kilo. Ook die poept de mat onder. Ik kan mijn geluk niet op. Ook deze vier dagen vang ik er nog een aantal prachtige vissen bij waaronder 2 prachtige schubkarpers die me alle hoeken van het water laten zien en donkere spiegels in hun herfstkleuren.

Ik ben hier nog niet klaar want volgens de locals zwemmen hier ook nog zeer grote schubkarpers rond en als dat die 24 kilo vis is waar die jongens het in de zomer over hadden… I’ll be back!