Food for thoughts – Remi

Carli Driessen ken je wellicht al van zijn column ‘meer dan alleen dat balletje‘, waarin hij uitgebreid zijn visie op aas bespreekt. Daarnaast bespreekt hij regelmatig zijn hersenspinsels, ervaringen en bevindingen in de columnreeks ‘Food for thoughts‘. Veel leesplezier!

Samen uit, samen thuis

Ik ben in de gelukkige omstandigheid om ongeveer 1 keer per 2 jaar richting het illustere Rainbow af te reizen. Meer gaat niet, want er zit een soort ‘selectie’ in de weg. Niet echt erg hoor, zo blijven het momenten om naar uit te kijken, al is 2 jaar wel een heleboel uren bij elkaar…

Maar goed, de tijd schrijdt zinvol voort en het was inmiddels de derde keer dat ik ging dus je hoort mij niet klagen zo, samen met Rob! Rob Mansveld (eigenaar van Camp Carp in Den Haag) is degene die het voor mij mogelijk maakte om op het water te komen. In het najaar van 2015 nam hij mij mee naar stek 14, ‘om aan het water te proeven’. Het was de ideale stek om mee te starten denk ik, met veel ruimte op open water, tal van niveauverschillen, toegang tot smalle waterwegen vol van obstakels en aanleidingen zat om haken en stokken in de kant te porren. We wisten die week een serie prachtige vissen te vangen, waaronder een nieuw PB voor mij. Je begrijpt, ik was direct verkocht.

De week was tevens een bevestiging van het feit dat een simpele sessie zomaar kan overgaan in een buitengewoon waardevol samenzijn vol rituelen en tradities. Het zo ver van huis samen delen van ervaringen maakte de alledaagse gebeurtenissen simpelweg meer indrukwekkend, leidde tot meer doordachte strategieën, deed ‘dineren’ in plaats van snel iets opwarmen, bood dubbele lol bij een vangst en joeg discussies aan. Versterkt door dat gevoel van samen uit, samen thuis… je weet wel. Yup… 2015 was een mooi jaar!

17 & 18

Vier jaar later, in 2019, was het weer zover. Ik had bij het weggaan in maart 2017, stek 17 en 18 laten inschrijven (voor maart 2019 dus… 2 jaren verder). Het zijn allebei mooie stekken met vangsten van kaliber. En dit met een zekere constante. Natuurlijk is er geen garantie voor succes, maar daar is de kans erop aanzienlijk. Een goeie keuze denk ik wel, zei het met dit verschil dat de stekken eenmansstekken zijn en we dus dit keer niet samen vanuit één plek konden werken. Rob ging op stek 17 zitten en ik op 18. Tussen 17 en 18 zit niet veel ruimte, maar het terrein maakt het ‘even aanwaaien’ wel lastig.

Over land moet behoorlijk wat hoogte worden overwonnen en op tempo kan dit tussen alle stronken en plassen problemen geven. En we weten allemaal hoe snel het over water gaat… Kortom, vissers op 17 en 18 zitten gescheiden, mits de hengels eruit gaan natuurlijk. En ook al was het voornemen er wel, de sessie van dit jaar zou hierdoor in het teken staan van een sterk ‘solistisch karakter’. Iets wat je, zo achteraf beschouwd, goed moet overwegen daar het invloed heeft op onder andere die ‘rituele en tradities’ waar ik het net over had… ruim 1200+ km van huis. Maar goed, stek 18 zou die week mijn domein zijn.

Tussen de takken

Stek 18 is op zich een vrij overzichtelijke stek. Je kunt er gemakkelijk peilen waar de vissen zitten. Natuurlijk kost het tijd om te zoeken, maar dat geldt overal. Het verschil is dat de ‘Rainbow-factor’ (het je om een bos obstakels heen moeten worstelen) hier lijkt teruggebracht tot slechts één vraag, namelijk: ‘Hoe vis je zo slim en veilig mogelijk tussen de obstakels…?’ Hoeveel risico je daarbij wilt nemen is iets wat je een beetje aan den lijve moet ervaren en afhankelijk van de omstandigheden. Wij merkten bijvoorbeeld dat er vlak voor de obstakels (op net 4 meter), zowel bij Rob als bij mij, nauwelijks leven zat. Logisch wel, want rond dat niveau was er duidelijk een ‘spronglaag’ zichtbaar op de dieptemeter en dat is nou niet direct de plek om je aas in of onder te presenteren.

We moesten dus ondieper en daardoor meer tussen de obstakels vissen, hetgeen risico’s met zich meeneemt. Nu is het op 18 best mogelijk om je aas extreem te plaatsen, mits je snel en adequaat genoeg reageert. Het snel reageren was daarbij geen probleem, de hengels stonden letterlijk steeds maar een stap van mij vandaan. Maar die vis in zijn verwarring veilig uit de struiken loodsen vroeg toch wel om iets ‘extra’s’. Een klein intermezzo:

1 + 1 = 3

Na mijn (prille) ervaringen op de Lot met het Boversysteem had ik het idee opgevat dat de werking ervan ook van meerwaarde zou kunnen zijn op zo’n obstakelrijk water als Rainbow. Ik vroeg mij namelijk af of het iets zou opleveren wanneer ik dit systeem zou combineren met het Boeisysteem zoals ik die op Rainbow gewend ben te gebruiken. Beide vervullen een vergelijkbare functie, zei het elk op een iets andere wijze, waardoor zij elkaar mogelijk positief versterken.

Met het Boeisysteem kan je o.a. de hoofdlijn van de bodem houden. Zeker op de (simpele) manier waarop ik hem inzet. Met een enkele drijver op de hoofdlijn en een stoppertje op gepaste afstand van de rig. De boei zorgt er zo voor dat er geen obstakels worden oppakt tijdens het uitvaren of afzinken van de lijn., bij eventuele stroming in het water of wanneer de vis na het haken besluit om hard naar links of rechts te ‘kyten’.

Buitengewoon nuttig op Rainbow, want de bodem ligt bezaaid met takkenzooi. Met het Boversysteem doe je in zekere zin hetzelfde door ter plaatse van het aas een deel van de hoofdlijn verticaal omhoog te houden. Alleen voeg je hier aan toe dat de vis, wanneer deze de rig heeft opgepakt, via de hoofdlijn een opwaartse druk te verwerken krijgt. Het Boversysteem brengt dus het aanknopingspunt van de hoofdlijn omhoog en levert extra, verticale druk.

Tezamen in één set-up versterken het Bover- en Boeisysteem het effect van opwaartse druk ter plaatse en het (om)hoog houden van de hoofdlijn zodat deze geen obstakels op de bodem kan oppakken. En op stek 18, waar ik voorbij de liggende takkenbossen en tussen de wortels van de bomen de vis moest zoeken, bracht deze combinatie uitkomst!

Prima naar mijn zin zo…

De start van de week was dat voorjaar vrij stroef. Ik denk dat de aanhoudende regen- en koudeval niet echt hielpen. Ik vind die combinatie nooit ideaal moet ik zeggen en als er dan ook nog een harde wind opsteekt?! En al zat er best wel leven in de buurt, ik hoorde zo af en toe een vis springen, mijn wakers gaven geen sjoeguh.

Op dinsdag begon het beeld wat te veranderen. Helemaal fijn natuurlijk, ware het niet dat ik bij aanvang opeens moeite had met het landen van de vissen. Op de een of andere manier kreeg ik een serie lossers te verwerken. Zowel vrij in open water, waarbij echt alles vlak boven je enkels afbreekt zal ik je zeggen, als tussen de obstakels. Dat laatste met name omdat mijn hoofdlijn tot 2 keer toe nog vóór mijn spot tussen de takken bleef haken. Pas nadat ik die extra boei (drijver 1 uit voorgaande paragraaf) had toegevoegd, om zo de hoofdlijn meer omhoog te houden, lukte het om de vissen te landen. Dit nu zelfs vanaf het kantje hè. Zonder uitzondering of moeite, hetgeen het vertrouwen geeft om die drijvercombinatie in de toekomst nog eens een kans te geven.

Heerlijk gevoel trouwens zo’n eerste vis… vlak na een losser in het wijd. Mooi ook om een prachtig, gezonde spiegel aan de lijn te hebben die uiteindelijk precies doet wat je wilt. Wel weerstand biedt uiteraard, maar uiteindelijk toch veilig het net zoekt. Soms kan het drillen zo’n vreselijke kik geven! Ik kan niet anders zeggen, maar na de wat trage start had ik het heerlijk naar m’n zin zo. Druk bezig met het steeds een beetje bijstellen van de strategie… en met succes. Ook Rob deed z’n ding. Hij had in aanvang wat meer moeite om de vis te vinden. Maar toen ze eenmaal op zijn netvlies stonden ging het als vanzelf. Prima zo…

… in m’n eentje

Toch was deze week anders dan voorgaande sessies. En dat had niets te maken met het vissen zelf ofzo. En ik had het ook niet direct op mijn netvlies in de week zelf. Pas in de maanden erna groeide het bewustzijn. Wat namelijk fundamenteel anders is van zo’n week ‘op afstand vissen’, dus niet samen vanuit één kamp, is dat je het beeld ontbeert van wat die maat van je allemaal uitspookt en dat merk je pas als hij een vis vangt. Na het even overvaren om foto’s te maken hoor je alle beslissingen die genomen zijn in de aanloop tot de vangst, de overpeinzingen die voorbij kwamen. Het zijn op dat moment een soort abstracte wetenswaardigheden die je aanneemt zonder dat je ze goed vanuit eigen beeldvorming kunt onderbouwen. Immers… je was er niet bij.

In eerste instantie, in ieder geval op dat moment, ben je meer gefocust op je eigen opgave, je eigen succes, je eigen wereld, je eigen proces van ideeën omzetten in strategieën, die weer leiden tot acties met resultaat tot gevolg. Los van die ander dus. En zoals ik al schreef, zijn proces neem je ter kennisgeving aan, maar het is niet iets van jezelf. Het is meer een verhaal dan een gevoel na het hebben van ervaringen en schept dus ook op dit front afstand tot elkaar. Tja, t’is niet anders. Wel weer mooi om te zien hoe trots iemand kan zijn als hij zijn persoonlijk succes deelt na het maken van eigen keuzes en strategisch handelen…

Food for thoughts

Ik heb in de maanden na onze sessie nog veel nagedacht over deze week. Ik vroeg mij af in hoeverre het zo ‘alleen op de wereld’ zijn wel of niet van meerwaarde is. In hoeverre het ‘samen zijn’, het ‘samen ervaren’ van gebeurtenissen een surplus biedt voor ons vissers. Het is denk ik een legitieme vraag voor velen van ons.

Maar eerlijk gezegd kom ik niet tot een vastomlijnd idee. Ik denk dat ook hier ieder mens deze afweging een beetje op z’n eigen manier moet doen. Gelukkig verschillen we van elkaar, toch?! Ik vind het bijvoorbeeld best lekker om lang alleen aan de waterkant te zitten. In mijzelf pratend, voor mij uit starend, beetje nutteloos knutselend en luisteren naar ‘soundbites’ uit mijn iPhone… je begrijpt het wel. Ik waardeer het ontbreken van impulsen op mijn cortex, al kost het desondanks moeite om die rust te vinden. Meestal zo midweeks, dan is dat moment er wel, die ontspanning. Het werkt letterlijk op mijn fysiek, op mijn ogen, mijn oren, m’n maag… alles lijkt dan opeens beter te functioneren.

Ik denk overigens dat dat bij Rob niet anders is, ook hij heeft niet persé gezelschap nodig. Ik weet alleen dat hij simpelweg niet (meer) zo’n behoefte heeft aan dat soleren. Hij heeft die eenzame trips wel gehad en weegt de (meer)waarden van het samen zijn en samen doen, die rituelen en tradities, op een andere manier. Niet persé zwaarder of zo, maar wel meer bewust denk ik.

Hoe dan ook, wat ik wel zeker weet, zo achteraf hè, is dat ik mij maar verdomd weinig van die week kan herinneren! En óók heb ik het idee dat de tijd, het avontuur, veel sneller voorbij is gegaan dan bij de voorgaande sessies. Er zitten hele gaten in mijn geheugen, althans zo lijkt het. Nu kan dat komen omdat ik de 50 gepasseerd ben natuurlijk. Maar ik denk eerder dat de wereld in die week gewoon even stil stond. Of in ieder geval mijn beleving van die wereld. Wat overigens voor die rust die ik zonet beschreef heerlijk is, maar je verder niks extra’s meegeeft om later aan terug te kunnen denken, als je begrijp wat ik bedoel?!

Misschien is het wel zo dat in tegenstelling tot het alleen zijn, waarbij je op jezelf bent aangewezen, zoals Remi was zonder Vitalis, het samen zijn een verrijking is van ieders individuele ‘geschiedenis.’ Dit omdat die ander zijn geschiedenis met jou deelt en je zo zijn ervaringen als het ware bij die van jou kunt optellen. Zo wordt samen vissen meer dan vissen alleen… toch?!

Hoe dan ook. We weten niet wat de toekomst voor ons in petto heeft, maar hopelijk zitten we er weer in 2021… zou mooi zijn. Gewoon samen op één stek denk ik. Kunnen we ongestoord strategieën doordenken, ‘dineren’ in plaats van snel iets opwarmen, dubbel genieten van een vangst en eindeloos discussiëren… en of we het nu wel of niet met elkaar eens zijn, maakt niet uit… samen uit, samen thuis! Food for thoughts.

Lees ook de andere afleveringen van de column Food for Thoughts.