Hare Majesteit

Een targetvisser pur sang ben ik niet. Door intensief een target na te jagen gaat mijn waardering en beleving van andere vangsten een beetje verloren zoals jullie in mijn vorig artikel “ode aan twee topspiegels” konden lezen. Mijn respect voor de mensen dat dit wel zijn en doen is echter immens groot. Maanden/jaren research doen naar die ene vis. Op zoek gaan naar eerdere vangsten, naar zijn/haar favoriete stekken en favoriete aas. Voor die gedrevenheid en discipline zet ik met veel plezier mijn hoed af. Uiteindelijk viel ook ik (zonder dat ik het bewust wilde) ten prooi aan deze toch wel boeiende vorm van vissen. Zo kwam ik bij de eerste sessie van 2017 voor de eerste maal oog in oog te staan met Hare Majesteit, een prachtige schubkarper.

De eerste kennismaking met Hare Majesteit

Een collega visser had haar op dat moment aan zijn haak en toen het nieuwsgierige “jongetje” in mij even poolshoogte ging nemen zag ik ze daar voor het eerst op de mat liggen. Haar hoge rug, prachtige witte buik en met haar ongelooflijk mooie staart was het gewoonweg liefde op het eerste zicht. Toen ik ze terug sierlijk de diepte in zag zwemmen bleef ze door mijn hoofd spoken. Ik moest haar koste wat kost op mijn onthaakmat krijgen.

Vanaf toen was de jacht geopend en was de schub geen moment meer veilig. Van een leien dakje liep het echter niet, ik had al een heel deel van het karperbestand gevangen en begon zelfs al vissen te dubbelen. Op de koop toe had ik het gevoel dat ik ze in de kant gelost had nadat ik nog net een schim van een grote schubkarper terug de diepte in zag duiken, maar ik probeer deze gedachte zo veel als mogelijk te “temperen”.

Het werd al snel duidelijk dat liefde en haat daadwerkelijk dicht bij elkaar lagen! Nu was het de kwestie van zeker niet op te geven en blijven door te gaan. De observatierondes werden opgevoerd en zo ook de voerbeurten.

Meerdere sessies per week

Ik probeer ook telkens twee sessies per week mee te pikken en dit lukt aardig. Met regelmaat kan ik een karper vangen. Eeen gemiddelde van drie stuks per sessie, maar nog steeds geen enkel teken van Hare Majesteit. Dan plots op één van de observatierondes in een rustige windstille baai met veel zon zag ik ze daar zonnebadend liggen tussen de eilandjes. Terug oog in oog met de schub die zo op mijn netvlies stond gebrand! Het leek wel of de wereld stopte even met draaien zonder geluiden rondom, elkaar aankijkend tot ze weer verdween in het donker van de diepte en het geluid langzaam terug binnensloop.

Ondertussen stond het najaar voor de deur en wanneer ik weet krijg dat een collega visser haar gevangen zou hebben was dit wel even “zuur”. Achteraf werd bevestigd dat ze inderdaad gevangen was en dacht dat mijn kansen voor 2017 nu wel geslonken zouden zijn. Bijna dagelijks aan het water vertoeven voor observatierondes, voerbeurten en vissessies eisen hun tol. Ik tracht het op te geven en met het hoofd buigend richting grond met handen in mijn zakken schoppend tegen een eikel die daar op de grond ligt slaak ik de onfortuinlijke woorden, ze heeft gewonnen.

Hare Majesteit laat me niet los

Heel de winter blijft ze door mijn hoofd spoken, ik sta er met op en ga er met slapen. Ik kan het water en de schub niet loslaten. Ik kan dit hoofdstuk niet afsluiten zonder ze gevangen te hebben. Voor 2018 waren er oorspronkelijk nieuwe plannen gesmeed maar ik beslis deze even “on hold” te zetten. Ik concludeer dat ik de jacht terug verder moet zetten, ik kon er maar geen genoegen met nemen dat ik gefaald zou hebben. Deze keer zal ze de mijne worden deze keer zal ze me niet ontsnappen! Winter gaat over in lente en ik start wederom met een lichte voercampagne. Deze keer verkies ik een iets andere stek met iets meer open ruimte. Tevens start ik ook met de gebruikelijke observatierondes met de polaroid(bril) in de aanslag.

Dit jaar moet het erop of eronder worden. De geboorte van mijn eerste zoontje is uitgerekend voor eind mei dus de voerbeurten en de observatierondes alsook vissessies dienen flink ingekort te worden als het zover is. De laatste maand voor de uitgerekende datum heb ik de afspraak gemaakt met mijn vriendin dat er niet gevist wordt. Het ziet er dus naar uit dat de vistijd zeer “schaars” gaat worden. Ondertussen zijn de eerste sessies van 2018 al achter de rug en de eerste vissen zijn ook al gevangen.

Tegenslag op tegenslag

Het betreffen allemaal dubbelvangsten maar van Hare Majesteit ontbreekt tot op dat moment nog elk spoor. Ik hoop maar dat ze de winter en voorjaar overleefd heeft. Het is eind april en ik dien de hengelspullen op te bergen tot na de geboorte van mijn zoontje. Ik blijf zoals gepland bijna dagelijks voeren en observatierondes houden en dat liep best lekker. Tot bij één van de volgende voerbeurten ik plots een andere karpervisser waarneem net op de stek die ik al enkele maanden van voer voorzie. Ik baal op dat moment wel even maar dat zijn nu eenmaal de risico’s die je neemt als je op openbaar water een stek aanvoert. Iedereen met een geldige visvergunning is namelijk vrij voor te vissen waar hij of zij dat wil.

Ik besluit om even een praatje te gaan maken en net alsof het uit een slechte film kwam. Net alsof de grond onder mijn voeten weg zakte en ik prompt enkele meters naar beneden viel, alsof daar ter plekke mijn broek op mijn enkels zakte. Hij vertelt me dat hij juist een grote schub gevangen had, met een prachtige witte buik, een perfecte lichaamsbouw en met een mooie grote staart. Hij laat mij ook onmiddellijk de foto’s zien en er is geen twijfel mogelijk. Weer was ze net onder mijn neus weg gesnoept, zo dichtbij maar tevens ook zo ver weg.

Weer mocht het niet zijn juist als vorig najaar. Ik baal en weet niet of ik nog moet doorgaan, vorig najaar heb ik onmiddellijk opgegeven maar deze keer zal het anders worden! Ik blijf volharden en ze zal de mijne worden! Het is begin juni als ik voor de eerste keer terugkeer voor een sessie.

De finale

Ik heb net nieuwe hengels en het is de eerste keer dat ik hier mee aan de slag ga. Het is laat in de avond als ik arriveer en de nacht heeft zijn intrede al gedaan. Ik stel alles op en net wanneer ik de eerste hengel naar de spot wil casten breekt deze in volle “swing” door midden. Ook dat nog… Natuurlijk heb ik mijn oude hengels niet bij als reserve en ik zie het niet zitten om maar met één hengel door te vissen. Ik keer balend met de staart tussen de benen en met een enorm pijnlijke schouder terug huiswaarts.

Alle tegenslagen blijven zich opstapelen en het lijkt wel of het me niet gegund is. Ik wil echter snel dit hoofdstuk kunnen afsluiten want heb met mijn vriendin de afspraak gemaakt dat ik dichter bij huis ging vissen om meer tijd met mijn pasgeboren zoontje door te brengen.

Enkele dagen na de “brokkensessie” heb ik een nieuwe sessie gepland met genoeg reserve hengels deze keer. De nacht verloopt stil en ’s morgens rond een uur of negen krijg ik de eerste aanbeet van de sessie. Het betreft wederom een terugvangst, een mooie goudbruine schub. Ik hoopte dat ik de motor terug op gang had gekregen en dit werd bevestigd toen ik rond de middag weer zo’n typische “dieselbeet” kreeg. Ik waan me in een oorlogsfilm waar je minutenlang die pieptoon in je oren hebt en daarna overgaat in de hartslag die je in de keel voelt bonzen. Daarna de werkelijkheid terug binnen dringt de vogels terug beginnen te fluiten, en de bladeren weer beginnen te “wapperen”.

Ik handel de dril grotendeels af op automatische piloot en fantaseer over Hare Majesteit, maar durf het nog niet te hopen. Wanneer de vis korter komt zie ik een hoge rug het wateroppervlak doorklieven. Wanneer ze draait om met een sierlijke staartbeweging nog een laatste slag uit te delen, zie ik die witte buik en vervolgens die prachtige grote staart. Er is geen twijfel mogelijk dit is Hare Majesteit, het mag nu echt niet meer mislopen! Bij de eerste poging om te scheppen voer ik de druk op en pomp het net er onmiddellijk onder. Ze is zo kortbij en deze keer gaat ze met niet ontlopen!

De schepnetsteel staat bijna net zo “krom” als mijn hengel wanneer ik ze schep. Ik trek het net naar me toe en bewonder mijn trofee. Ik slaak een kreet van opluchting over heel het water, eindelijk had ik ze. Eindelijk kan ik dit hoofdstuk afsluiten. Daar lag ze in al haar glorie op mijn onthaakmat. Ik giet er wat water over en bewonder haar schoonheid.

Case closed

Ondanks dat ik al verschillende grotere schubs heb mogen vangen is deze voor mij de speciaalste. Het avontuur dat ik met haar heb beleefd heb ik tot op de dag van vandaag niet meer beleefd. De herinneringen zullen altijd blijven bestaan. Ik ga nog af en toe naar dat water, ook al vis ik er niet meer om er gewoon te zijn en de sfeer op te snuiven, wetende dat ze daar nog ergens rond zwemt (of misschien niet).