Voor dit artikel neem ik jullie even mee terug in de tijd, welbepaald naar 2017. Een jaar dat in het teken stond van Donald trump, Michael van Gerwen die zijn tweede wereldtitel won en spijtig genoeg ook vele aanslagen. Maar vooral een jaar waarin ik twee keer mijn “pb spiegel” scherper kon stellen. Ik heb er net een jaar op zitten vol van verbouwingen, wanneer ik de draad terug opneem beland ik op een water waarvan ik veel geruchten heb opgevangen, maar nooit de nodige bewijzen in handen had gekregen. In dit verhaal neem ik jullie mee daar dit water en de vangsten van twee grote spiegels.
Het water
Het betreffende water is bezaaid met eilandjes, onderwaterjungles van takken en bomen, veel natuurlijk voedsel en tevens ook een behoorlijke oppervlakte. Na tal van observatierondes en plannen smeden besluit ik een strook aan te voeren tussen twee eilanden waar ik wel wat mogelijkheden heb om twee hengels neer te leggen. Eén hengel moest tegen een eiland gaan dat verder uitloopt in een onderwaterrichel (plateau) op zo’n drie meter diepte. De andere hengel moest tegen het uiteinde van diezelfde richel aan de rechterkant gaan op zo’n vier meter diepte. De richel loopt aan deze zijde licht af waar deze overgaat in open water. Op deze manier liggen de hengels in dezelfde sector en op dezelfde trekroute, maar wel zo’n slordige honderd meter van elkaar verwijderd.
De eerste verbetering van mijn PB
Twee blanks later heb ik ze op het voer gekregen en kan ik dat bewuste jaar 2017 voor de eerste maal mijn “pb spiegel” verbreken. Het is de hengel tegen het eiland (die deze sessie al twee vissen heeft opgeleverd), die weer van zich laat horen.
Die eilandhengel ligt niet dermate tegen het eiland dat je hier over obstakelvissen kan spreken, maar ik dien echter wel de nodige focus te houden. Ik heb vrijwel meteen het gevoel dat ik met een vis van kaliber te maken heb wanneer hij met enkele stevige kopslagen zich wil laten gelden. Voor het overgrote deel van de dril weet hij zijn gewicht goed te gebruiken om over de bodem te “cruisen”. Hij blijft op de afstand zwemmen waar ik hem gehaakt heb, maar bestrijkt een hele oppervlakte door helemaal naar rechts uit te wijken en dan weer helemaal naar links. Dit allemaal zachtjes “cruisend” maar met enige regelmaat een stevige kopslag. De strijd is gestreden en plaats het net onder een prachtige spiegel.
Wadend in het water, in mijn rechterhand een hengel en in mijn linkerhand een landingsnet waarvan ik op dat moment nog niet weet dat het zonet mijn nieuwe “pb” heeft “opgeslurpt”. Starend naar een wateroppervlak dat nog enkele rimpelingen weergeeft van de strijd dat ik net gestreden heb. Al fluisterend zeg ik zachtjes ‘bedankt.’ Gewoonweg dankjewel dat ik op dit moment hier mag zijn, dat ik op dit moment als eenzame karpervisser op deze eenzame plaats mag vertoeven weg van de overheersende maatschappij.
Ik check mijn trofee nog even in het net en merk een beste spiegel van formaat op. Als ik hem/haar zie liggen op de onthaakmat stel ik vast dat het wel eens een nieuw “pb” zou kunnen zijn. Uiteindelijk wist deze hangbuikspiegel mijn “pb spiegel” te verbreken met 500 gram, maar dat is uiteraard van ondergeschikt belang bij zo een prachtige vis. Toch ben ik trots dat ik deze prachtspiegel mijn nieuwe “pb spiegel” mag noemen.
Een volgende ‘bakkenbeet’
“Never change a winning team”, zodus blijf ik verdergaan op dit elan. De volgende weken pik ik met regelmaat tussen de voerbeurten in een sessie mee. Ik weet ook met regelmaat een karper te vangen. Enkele sessies later krijg ik weer zo’n typische “bakkenbeet”. Een hengeltop die volledig krom slaat, vervolgens een slip die lichtjes begint te tikken en overgaat in een molen waar de vonken vanaf springen. Een typische zware diesel dat op toeren komt. De dril loopt echter niet zo vlot als het vorige “bakbeest” dat ik hier mocht landen.
De karper wijkt uit naar links en stevent af op het eiland, ik krijg de karper maar niet gestopt en deze weet zich achter het eiland te verschalken. Ik sta op dit moment al met mijn Vass wader tot mijn middel in het water en er zit niets anders op dan er achteraan te gaan. Boten zijn hier verboden dus ik werp het landingsnet over mijn hoofd en waad mij een weg richting eiland terwijl ik de molen lichtjes opspoel. Aan het eiland aangekomen gaat er zowaar een nieuwe wereld open want deze zijde van het water was mij totaal onbekend. Prachtige ongerepte natuur, nog meer eilanden met takkenjungles en tik tik tik… Oeps nog steeds een kromme hengel met aan de andere kant een strijdende karper. Mijn gedachten waren even afgedwaald , nu terug focus op de karper.
Ik ben op dit moment zo’n slordige 200 meter van de stek verwijdert om zo naast het eiland te kunnen waden. Veel dieper hoeft het niet te worden want dat zou wel eens frisjes kunnen worden. De dril verloopt verder vlekkeloos en kan de karper eindelijk over de netkoord leiden. Ik laat de karper in het net meevarend naast mij terwijl ik al wadend terugkeer naar de stek. Een grijze spiegel met duidelijk al heel wat jaren op zijn teller, maar wel prachtig van kleur en met mooie beschubbing. Terwijl ik dacht dat het weer om een nieuw pb ging is deze toch iets lichter maar niettemin toch een prachtige vis.
Op een wolk
Echt gewoon over de “moon” leef ik de volgende dagen/weken op een wolk. Het is misschien een cliché maar als ik aan het begin van een visseizoen plannen smeed, vervolgens die plannen uitvoer en tevens succes boek ben ik een gelukkige visser.
De zomer heeft ondertussen plaats gemaakt voor de herfst. Bomen hebben zoals een kameleon hun kleur aangepast, van mooi groen naar prachtig geelbruin, en met regelmaat “dwarrelt” er ééntje van op het dak van mijn euhm… zelfgemaakte bivvy. Een zelfgemaakte bivvy van een oude visparaplu uit een periode dat ik nog fanatiek wedstrijd viste met daar over een winterskin. Het voeteinde van mijn bedchair steekt zo’n halve meter uit en als het regent dien ik deze in te klappen en als een “bolletje” mij er op te nestelen. Dit is de enige manier want de stek die ik al enkele maanden bevis is zo beperkt klein en omringd door bos, bos, en… nog meer bos dat ik gewoon geen andere keuze heb.
Ik probeer zo veel mogelijk onopgemerkt te blijven dus bomen en takken snoeien is echt uit den boze. Na nog verschillende sessies met verschillende vissen krijg ik op de laatste sessie in 2017 op dit water weer zo’n “dieselbeet”. Bij het krieken van de dag is daar weer die hengeltop dat volledig krom trekt, de slip die lichtjes tikt maar ik ben nu zo alert dat ik de hengel al in handen heb alvorens de vis op toeren kan komen. Terug is daar weer die zware last dat zich nestelt op de bodem, niet vechtend maar ook niet meewerkend. Gewoon zijn gewicht gebruikt om zachtjes over de bodem te “cruisen” , het is op die manier wel een rustige dril maar wel één die lang duurt!
Zachtjes komt de vis dichterbij en kan hem uiteindelijk na een rustige maar lange dril landen. Aan de horizon zie ik het al licht worden en schijn met men hoofdlamp even in het net om de vis te checken. Het valt meteen op dat het terug om de grijze spiegel gaat maar deze keer zit hij iets beter in het vlees zo te zien. Na het onthaken (perfect in de onderlip by the way) gaat de unster voorbij de 40 ponds grens. Voor de tweede keer dit jaar verbreek ik men “pb spiegel”, telkens met kleine sprongetjes maar dat deert me niet!
Het avontuur ging door
Dit was de laatste sessie op dit water voor 2017. Echter mijn avontuur stopte hier niet, want er zwom nog een schub zijn rondjes die eigenlijk al van in het begin mijn “number one target” was, maar steeds de dans wist te ontspringen. Oorspronkelijk had ik in 2018 andere plannen maar dit water en die ene schub waren nog “unfinished business” op dat moment. Dus besloot om in 2018 de jacht toch verder te zetten op die schub. Ik wist hem vrij snel in het voorjaar van 2018 te verschalken.
Maar dat is dan weer een ander verhaal, dit verhaal gaat over de “hangbuikspiegel” en de “grijze spiegel” die me even op een wolk hebben doen leven. Die op een zomerse ochtend en in een koude najaarsnacht ver van de bewoonde wereld te midden van prachtige natuur heel even voor een moment van vrijheid zorgden. Weg van de “slopende” maatschapij, weg van de wereld waar een “niet mijn probleem” mentaliteit heerst, ver van die maatschappij die altijd anderen willen veranderen. Daar aan die wateren in die prachtige natuur voel ik me vrij. Daar kan ik zijn wie ik wil zijn.
Ik blijf het trouwens raar vinden hoe ik door het weliswaar even gevangen nemen van een vis zelf een gevoel van vrijheid kan krijgen. Maar bon, ik ben aan het afdwalen. Dit artikel is dus meer een ode aan de “hangbuikspiegel” en de “grijze spiegel”, twee spiegels die mijn “pb” scherper stelden. Ik hoop dat ze nog lang hun rondjes mogen zwemmen en misschien als ik ooit nog eens terugkeer naar het water dat we weer oog in oog mogen staan. Tot dat moment koester ik de herinneringen aan het avontuur dat we beleefden!
Advertentie: