Food for thoughts – Hellend vlak

Carli Driessen ken je wellicht al van zijn column ‘meer dan alleen dat balletje‘, waarin hij uitgebreid zijn visie op aas bespreekt. Daarnaast bespreekt hij regelmatig zijn hersenspinsels, ervaringen en bevindingen in de columnreeks ‘Food for thoughts‘. Veel leesplezier!

Een veilige haven

Stek 16 op Domaine de la Vallée is in het voorjaar best een mooie plek om te vertoeven. Het meer kent er een rijk, gevarieerd water- en bodemverloop, de oevers zijn weelderig begroeid met tal van schuilplaatsen en de meer ondiepe plateaus bieden de vis alle ruimte voor de paai. In sommige inhammen ruik je ze gewoon. Daarbij bevindt deze zich stek op het meest noordelijk gelegen puntje van het meer waar vanwege de jacht een groot gedeelte van het jaar niet gevist mag worden. Het maakt dat gevoel van “een veilige haven” alleen maar sterker. Precies de plek dus om zo aan het einde van de winter je lijnen nat te maken.

Ik heb deze stek al een aantal jaren bezocht en eigenlijk altijd in het voorjaar. En met succes durf ik wel te zeggen. Ik weet dan ook inmiddels waar de vissen zo’n beetje rondhangen en eenmaal op het aas kan je meeliften op de groeiende eetlust wanneer ze uit hun winterslaap kantelen. 

Toch is de gedachte dat deze kennis en ervaring per definitie vis op de kant brengt wat voorbarig. Het argument dat goede randvoorwaarden vrijwel zeker zouden moeten leiden tot een berg vissen op de kant klinkt wellicht aannemelijk, maar negeert de praktijk. In onze (vis)wereld is immers alles mogelijk en lijkt het er vaker op dat je steeds weer van voren af aan moet beginnen… en eerlijk gezegd, daar is niks aan te doen!

Het betere s(k)noeiwerk

Maar goed, donderdag 16 mei is het eindelijk zover. Dennis en ik crossen om 5.00 uur weg uit het Haagse paradijs. Zijn bus is ouderwets tot aan de nok toe geladen. Het lijkt niet uit te maken of we nu een week of maar 3 dagen vissen, die bak zit altijd ramvol! Binnen nog geen 4,5 uur staan we voor het hek van het domein en niet veel later aan de oever van stek 16; ons heiligdom voor de komende 3 dagen… heerlijk!!! 

Na wat handen- en voetenwerk met de eigenaar (hij spreekt nog slechter Engels dan wij Frans) nemen we de omgeving in ons op. De zon schijnt en het is windstil. Het water ligt als een vlakke spiegel opgespannen tussen de kanten… een ideaal moment om te landen zal ik maar zeggen. Het voelt aan als thuiskomen.

De stek echter toont zich anders dan dat ik hem vorig jaar had achtergelaten. Het moet koud geweest zijn in de winter, want er is behoorlijk gekapt?! Of het schootsveld voor de jacht lag niet helemaal lekker… een van de twee. Een nieuwe schutters-hut prijkt aan de waterrand achter een graafmachine. Hoe dan ook, een belangrijk deel van onze rugdekking is verdwenen en ligt nu in stapels aan de rand van het bos. Veel groensel lijkt versleept met een kale vlakte als resultaat.

Al moet ik toegeven dat het snoeien van de omgeving vorig jaar ook al zichtbaar was, het lijkt nu allemaal wat heftiger en meer recent en dat vind ik wel jammer. Het missen van begroeiing, tot aan de rand van het water ontneemt je die romantiek, dat lekker weggescholen kunnen zitten tussen de struiken en bomen, dat door niemand vindbaar zijn, dat je even alleen op de wereld voelen… met 4G op je telefoon natuurlijk 😉 Maar goed, ik begrijp het wel. Als je al dat pluimvee op de korrel wilt nemen heb je uitzicht nodig… toch?! Is logisch volgens Cruyff.

Whooow!!!

Dit weerhoudt ons er overigens niet van om te genieten van het moment en de mooie natuur die nog wel overeind staat. Lekker met een verse bak koffie, een tuitert slagroom en een roze koek… of twee. Zoiets doet wonderen zal ik je zeggen en voor we het weten is de natuur in onze fantasie weer helemaal aangegroeid. Zo gaat dat gewoon! Na een tweede bak wordt het alleen maar beter, zijn we geaard en kunnen de visspullen worden uitpakt.

Dennis heeft een kooktent mee van JRC. Het stukkie doek heet op de markt een “social shelter”. Het is een uiterst simpel doch praktisch attribuut waar je zonder rugpijn lekker in en uit kunt wandelen. Helemaal top! Zeker aan te bevelen voor mensen zoals ik die de 50 gepasseerd zijn. Het duurt niet echt lang voordat alles op scherp staat en het grote genieten kan beginnen.

Die avond, rond een uurtje of acht, gaat Dennis wat rondkijken in de omgeving. Een aangeboren vorm van nieuwsgierigheid die de meeste vissers van zijn formaat eigen is. Je weet nooit wat je tegenkomt. Na een kleine 10 minuten is hij weer terug. Hij heeft een wat verwilderde blik op zijn gezicht en vraagt mij om even mee te lopen… er zou toch niets gebeurd zijn?! 

Gewapend met een sounderbox in de broekzak, sluipen we als volleerde woudlopers door het kreupelhout. Onze voeten voorzichtig plaatsend om het krakend geluid van droge takken tot een minimum te beperken. De spanning in mijn lijf neemt toe naarmate we verder lopen. Het voelt als een nieuwe aflevering van de jeugdserie “Q & Q”… 100 jaar geleden. 

Niet veel later staan we samen gebiologeerd te staren naar het water. Helemaal achterin de zijarm, die rechts van onze stek begint, ligt een grote groep serieuze vissen volkomen apathisch te zonnebaden… het is prachtig!!! We fluisteren als kleine kinderen die eindelijk hun zeeroversschat ontdekt hebben. Krachttermen lispelen hun weg naar buiten en vol overgave voorspellen we elkaar een prachtige toekomst. Het mooie is namelijk dat er maar één uitgang bestaat van dit watertje en precies daar liggen onze hengels 😉

Here we go…

Die nacht, iets voor 2.00 uur gaat de eerste hengel af! Dit moet wel een van die vissen zijn die we die avond gezien hebben. Het kan niet anders. Het geeft een heerlijk gevoel. De vis wordt relatief gemakkelijk in het net geloodst, ook al is het parcours niet geheel obstakelvrij. Een paar spannende minuten gaan voorbij, zeker omdat het onze eerste vis is.

Het is een mooie, volle schub. Geen echt zwaargewicht, maar wat boeit het?! Ons doel is niet perse om de grootste vis te vangen als wel om strategisch meerdere zones onder vuur te nemen, de vis op het aas te krijgen en zodoende langzaam de aanbeten op te voeren. En wellicht komt er dan gaandeweg één van die grotere broeders voorbij die we die avond gezien hebben, je weet maar nooit.

Rond een uurtje of 5.00 herhaalt zich het ritueel. In dezelfde zone, zo in de uitloop van de zijarm. Dit keer struikelt een mooie spiegel. Het is een druk baasje die met felle uithalen de bomen vindt. Dennis is gelukkig het water opgegaan en weet erger te voorkomen. Ook hier gaat de kat in het bakkie.

We lijken goed op weg, maar zoals wel vaker staat een snelle start niet perse garant voor een groot aantal vissen. Op de een of andere manier blijft ons gemiddelde hangen op die 2 vissen per dag, waarvan ik er 1 ook nog tussen de lelies los. Er lijkt iets van onrust in de lucht te hangen. Misschien omdat de omgeving zo recentelijk onderhanden genomen is of misschien is het gewoon het moment van het jaar, we weten het niet, maar de natuur voelt “geroerd” en de vis “onverschillig”.

Net een beetje anders

Je hebt op Domaine de la Vallee redelijk vaste aastijden. Niet dat er geen verrassingen bestaan, maar met name zo de eerste uren na middernacht en tijdens de zonsopgang (vanaf een uurtje of vijf) is de kans het grootst dat je wakers in beweging komen. En wat ik door de jaren heen óók ervaren heb is dat het goed mogelijk is om de vissen op je stek vast te pinnen, zelfs tijdens korte sessies. 

Maar je voelt het al aankomen, het ging nu net een beetje anders. Op de een of andere manier lukte het niet om de vissen aan de praat te krijgen. Na de eerste, hoopvolle actie viel het stil en zou het weer tot ver in de avond duren voordat er zich nieuw leven aandiende. Dit principe bleef tot aan het einde van onze sessie: wel iets van activiteit, maar geen toename ervan. Daarbij zouden er twee doorgaans zeer betrouwbare zones volledig zwijgen en zagen we op de spots zelf verdomd weinig leven.

Wat ook opviel was dat de lelievelden iets anders lagen dan vorig jaar, waardoor we bepaalde plekken alleen konden bereiken door de lijnen (voor een deel) over de lelies heen te leggen of door gebruik te maken van een houten prikstok in de grond om om het hoekie te vissen. Allemaal niet zo erg natuurlijk, maar minder optimaal. Ik bedoel, een beetje vis trekt die lijn gemakkelijk door je spoel, maar de zakkers registreer je gewoon wat minder goed. Meer gewicht aan de wakers helpt wat… Maar hoe dan ook, het bovenstaande biedt geen argument voor minder activiteit rond je haakaas, dus waarom waren ze zo gereserveerd?

Paai paai…

Op de tweede dag wordt het allemaal wat duidelijker. Links, op misschien een kleine 100 meter afstand, zien we in de middag opeens het water tegen de oeverranden opspatten. Het lijkt vanuit het niets te beginnen. Dennis en ik hopen tegen beter weten in op een paar knokkende beverratten of iets anders zonder vinnen, maar daarvoor houdt het spektakel te lang aan. We kunnen ons er niet aan onttrekken; het klappen van de staarten geeft een helder signaal… de paai is begonnen!

En zoals we allemaal weten is dat nou niet bepaald een goed signaal. Op de een of andere manier voel je hun afwezigheid aan het water en aan alles wat je daarop en daaraan beleven kunt. De enkele vissen die we aan de oppervlakte voorbij zien komen lijken vooral onderweg. Hun tempo is relatief hoog en zonder pauze, eenparig richting de “place to be”, waar deze ook mag zijn. Ook de kudde in de zijarm is verdwenen. Mogelijk liggen ze nu wat in de diepere delen houden wij ons zelf voor, maar ik denk dat hier onze wens de vader was van de gedachte.

Natuurlijk is het geen straf om met goed gezelschap aan de waterkant te vertoeven. En ook die spanning blijft wel door een enkele brasem hier en daar, een lijnzwemmer of die verassing wanneer er toch karper blijkt te grazen. Maar iets van machteloosheid maakt zich van je meester wanneer je de signalen herkent, je doomsday flip-flapperend wordt aangekondigd. Zeg maar paai paai met je handje… niets aan te doen!

Het is overigens grappig om te zien hoe afwisselend de natuur zich gedraagt. Terwijl de karpers zich langzaam terugtrekken op hun eiland en desinteresse cultiveren, werpt moeder eend zich vol overgave op ons aas. Hier geen schroom of afleiding deze keer! 

Food for thoughts

Maar hoe enthousiast moeder eend ook was, onze sessie zou niet de boeken in gaan als overmatig succesvol. We vingen onze visjes, zoals men zegt, maar de karpers raakten niet op drift. Althans niet die drift… als je begrijpt wat ik bedoel. En het frustrerende is een beetje dat juist deze periode kansen biedt. Zo vlak voor en na de zware sexercitie is het soms goed vangen. De werkelijke paai-activiteit duurt nooit echt lang en niet alle vissen gaan tegelijk, dus er liggen kansen.

Ik vergelijk de paai weleens met een “hellend vlak”. Eenmaal erop lijkt het onvermijdelijk dat de situatie leidt tot het uiterste effect ervan. In ons geval dat de vis geen interesse meer toont voor het aas. Het voelt als een Grieks drama, waarin de held met open ogen zijn ondergang tegemoet rent, terwijl iedereen toekijkt en zeker weet dat het slecht met hem afloopt.

Het punt is echter dat die extremiteit, die situatie waar de held onvermijdelijk naartoe glijdt, niet alléén het gevolg is van de omstandigheden. De situatie verslechtert mede door het handelen van de held zelf… het is een vorm van interactie. En nu wil ik ons niet direct vergelijken met een Griekse adonis, maar iets van analogie is op z’n plaats.

Zo kenmerkt die Griekse held zich door tegen beter weten in zijn eigen overtuiging, emoties of vaste patronen te volgen. Niet zelden op basis van de ervaringen uit zijn leven. Ervaringen die hem uiteindelijk het verkeerde pad wijzen. Ik bedoel, dat is voor sommige van ons toch herkenbaar of niet?! Voor mij in ieder geval wel. En zo durf ik te suggereren dat mijn kennis van deze stek misschien tijdens deze sessie weleens eerder een belemmering was dan een voordeel.

Een belemmering bijvoorbeeld om af te stappen van de vaste patronen die ik hier ontwikkeld heb. Een belemmering om in te zien dat wellicht andere strategieën nu nodig waren, zoals het meer focussen op de routes van en naar de paai-zones of het in kortere tijd meerdere spots bevissen, spots met ondiep, zuurstofrijk water, met wellicht een choddy voorzien van een fel gekleurde pop-up om zo de vis onderweg visueel te strikken?! 

Ik bedoel… ik weet natuurlijk niet of het ons meer vis had opgeleverd, maar het is wel iets om nog eens over na te denken. Al is het maar vanwege die andere “klassieker” die we allemaal kennen: Behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst! 😉 Food for thoughts!

Lees nu ook aflevering 4 van de column Food for Thoughts.