Een week vissen in Polen

Wie Tom Lenters een beetje kent weet dat hij ieder jaar wel één of meerdere weekjes gaat vissen op onbekende plekken. In dit artikel beschrijft Tom een weeksessie in Polen. Deze sessie vond plaats in het voorjaar van 2017 en verliep overduidelijk op zijn “Toms”, er ging dus veel fout 😉 Lees mee en geniet van zijn avontuur in de Poolse natuur.

Op zoek naar rust

Het is druk in mijn hoofd en veel zaken volgen elkaar rap op in mijn privé leven. Leuke zaken maar ook vervelende. Daarbij mijn drukke baan nog en dan is het wachten op de spreekwoordelijke druppel. Ik merk zelf dat ik er dan even tussenuit moet. Ik ben hondsmoe, snel geprikkeld en heb in bepaalde dingen nog maar amper zin, sorry Cynthia 😉 En dan weet ik dat de accu weer opgeladen moet worden. Net als in januari 2013 ga ik dan een week vissen. Zo ook deze keer. Het beste is dan een plek waar ik echt helemaal alleen kan zijn. Stilte. De rust van de natuur. Zoals ik toen al zei: de therapie van moedertje natuur. Dat ik daarvoor in Polen terecht zou komen had ik vooraf niet verwacht.

Sinds kort heb ik een nieuw fijn koffie adres in mijn bestelroute. Ik heb nu eenmaal geen zin om mijn boterham in de auto op te eten zoals sommigen wel doen. Bij W en W audio Enschede hebben ze heerlijke koffie een lekkere bank en wifi dus ik kan daar heerlijk pauzeren. Patrick werkt daar ook. En als we Facebookvrienden worden zie ik op een dag een commentaar berichtje op één van zijn posts voorbij komen door één van zijn vrienden. En laat deze man nu ook met een karper op zijn profielfoto staan!

Het is een Engelsman en zijn karper zal nooit een Engelse karper zijn want die zijn daar niet zo groot. De grootste vissen aldaar zijn me wel bekend. Hij reageert positief als ik hem vraag of ik daar gelijk in heb. Zowel op mijn vraag als in menselijke zin. We komen aan de praat en al heel snel loopt de post van Patrick vast door het geouwehoer van ons twee haha. We gaan daarom maar op Messenger over zodat het Facebook account van Patrick niet nog langer overbelast wordt.

Andrew, zoals hij heet, kan net als ik uren praten over de karpervisserij. Ik merk ook dat hij een uitzonderlijk type is, zeer begaafd maar ook wel een beetje vreemd. Ik bedoel, als ik het een beetje goed heb begrepen, is het een pionier eerste klasse. In het kort… hij werkt een tijd lang totdat hij genoeg gespaard heeft, koopt zich dan een camper en een vracht boilies en gaat dan door heel Europa toeren om karpers te vangen. En dat dus allemaal alleen en op de bonnefooi. Best wel bizar. De vis waar hij mee op zijn profielfoto staat, is gevangen in Polen. Hij stuurt mij gelijk een paar filmpjes van Steve Briggs. Als ik op mijn gemakje de filmpjes bekijk, ben ik op het eerste gezicht verliefd. Wat een fantastische plek om te vissen!

Een prachtig meer in het midden van een dennenbos, lelievelden en rietkragen. En de getoonde karpers op het filmpje zijn, volgens Steve, nog nooit een haak tegen gekomen! Ik moet hier ook heen. Ik zoek via Messenger contact met Steve en die reageert zeer snel. Hij vindt het leuk dat ik ook geïnteresseerd ben en geeft me een naam bij wie ik me het beste kan melden. En zo kom ik via Steve terecht bij de burgemeester van de plaats waar dit fantastische meer bij hoort.

Via Messenger kom ik met een heel drukke, doch uiterst vriendelijke man terecht. Ook hij is verheugd dat ik wil komen vissen. Echter heeft hij wel slecht nieuws voor me, er mag niet vanuit het bos gevist worden. Gek? Want ik zag Steve ook gewoon in een tentje zitten. Als ik hem dat vertel zegt hij dat de lokale bevolking die in het bos leeft daar moeite mee heeft. Troep en wc papier zijn ook daar een doorn in het oog en de BOA’s zullen streng optreden. Maarrrr, hij heeft een oplossing, hij zegt dat ik contact moet zoeken met een goede vriend van hem, die ook zeer fanatiek op karper vist. Hij heeft een platbodem met huif en motor ter beschikking. Als ik contact met deze man heb, is ook hij uiterst behulpzaam en zegt direct: “Ik zal je helpen, geen probleem.“ Tof natuurlijk.

Om een lang verhaal kort te houden. Hij zelf gaat in Italië vissen de week als ik kom, dus alles moet via de burgemeester geregeld worden. De burgervader is natuurlijk druk met zijn baan, dus dit wordt een mind \fucking proces uiteindelijk. Door gebrekkig Engels van hun kant gaat het soms mis in de communicatie. De boot is geen probleem, die staat bij een goede vriend van hem, maar de burgemeester heeft problemen met deze gast. Die heeft hem ooit iets geflikt. Er is geen motor bij de boot en die heeft die vriend wel, maar die spreekt alleen Pools. Ik word alsmaar gefrustreerder en als ik dan vrijdag voor ik naar Polen zou gaan, te horen krijg dat ik geen motor bij de boot heb, haak ik af en ben best wel teleurgesteld.

De burgervader probeert het nog op te lossen met “Joh dan slepen we die boot toch naar een plek?” Maar dat zie ik niet zo zitten. Ik wil kunnen verkassen op het moment dat ik het idee krijg dat er geen vissen in mijn zone zitten. Logisch. Ik vraag het ook nog even aan de man van wie ik de boot mag lenen, maar hij zegt dat dit alleen kan via die kennis waar zijn boot staat en dan houdt het dus op. Ik zeg tegen de burgemeester dat ik het vervelend vind dat hij veel moeite voor me gedaan heeft, maar dat ik dan definitief afhaak.

Er gaat een uur voorbij en dan krijg ik een berichtje van de burgemeester. Hij heeft geregeld dat ik wél vanuit het bos mag vissen. Mijn vissershart maakt een sprongetje van blijdschap en ik spreek af over hoe laat ik moet komen zaterdag. Ik moet zorgen dat ik vóór half 10 aanwezig ben. Ik besef me dan dat dit een uitdaging gaat worden. Het is zo’n acht en een half uur rijden en dan zou ik dus voor de zekerheid om 12 uur ’s nachts moeten vertrekken. Ik moet dus zorgen dat ik na het werk snel de laatste boodschappen doe en de auto inpak. Gelukkig wil mijn engel wel de boodschappen doen zodat ik rustig de auto kan inpakken.

Het past allemaal weer net. Ook omdat ik het artikel van Frank heb gelezen. Hij geeft je tips om je spullen zo efficiënt mogelijk in je auto te pakken. Om half negen lig ik in bed en gelukkig slaap ik dan ook nog een paar uurtjes voordat de wekker gaat. Snel kleed ik me aan en neem afscheid van Cynthia. Die mummelt nog wel iets onverstaanbaars en slaapt zo weer verder haha.

De navigatie wordt ingesteld en ik ben klaar om te vertrekken. Dit keer ben ik gelukkig niks vergeten. De zware diesel ronkt en is klaar voor zijn laatste avontuur. Hierna moet ik helaas afscheid van hem nemen. De apk zit er aan te komen en de kosten worden te hoog. Dan moet je keuzes maken. Er staat een respectabele vier ton op de teller en ik heb het idee dat er nog makkelijk een ton bij kan. Echter lekt er iets olie bij het stuurhuis en daar zal hij op afgekeurd worden. Die reparatie is dan te duur om verder te kunnen helaas.

De rit door Duitsland verloopt heel soepel. Maar ik heb erg veel moeite om wakker te blijven. Ik moet geconcentreerd blijven en door snoepjes te eten lukt het aardig. Toch heb ik af en toe een wegtrekkertje. Levensgevaarlijk natuurlijk en normaliter zou ik even pauzeren en een tukkie doen, dan kun je er weer fris tegen aan, maar ja, hoe dan? de auto zit stampvol en zou ik rechtop moeten slapen. Doortrappen dus. Een kilometer of 20 voor Berlijn staat een politieauto met het bord Stau.. scheisse.. daar gaan we. Het is 7. 35 uur en ik sta een half uur stil. Dat is wel waardeloos. Helemaal als ik zo’n 100 meter achter het ongeluk sta. Ik heb daarvoor net een plaspauze gehad. Als ik dat niet had gedaan… maar ja, als hadden komt, is hebben voorbij zegt mijn moeder altijd.

Helemaal balen wordt het als ik een kilometer na de plaats van het ongeluk van de snelweg word af gedirigeerd! Via binnendoor wegen kom ik uiteindelijk Polen binnen rijden. Bij het eerste tankstation dat ik tegen kom staat dat je hier met Zlotties moet betalen. Huh? Polen hoort toch bij de EU? Apart. Ik arriveer gelukkig toch nog op tijd en meld me bij de burgemeester. Ik moet achter hem aan rijden en zo komen we bij vrienden van hem achter het huis. Zij wonen aan het meer en hebben een steiger en bootjes. Ze regelen de license die eerst 20 euro kost, dan 15 en uiteindelijk ben ik 25 euro kwijt. De inflatie koers varieert er dus nog al haha. Ach ja. Het is tientjeswerk.

Voor 40 euro brengen ze me ook nog naar de stek waar Steve Briggs zat en als stekkenpezer die ik ben vind ik dat al lang prima. Haha nee. Deze stek is gewoon niet toegankelijk voor anderen en bevindt zich helemaal achterin het meer, dat trouwens grote eilanden bevat waar je werkelijk links en rechts tussendoor moet varen.

Onderweg er naar toe zie ik wel een hoop roofvissers vanuit hun bootje vissen maar, ook vanaf de kanten. Hmmm dat geeft te denken. Maar goed. Als we op de stek aankomen ben ik dat al weer vergeten. Wat een adembenemende plaats. Niet normaal! Hier kan ik me wel een week vermaken! Als de gids mij nog wat info geeft hoe ik het beste kan vissen…. (uhuh) en er daarna vandoor gaat, moet ik eerst even zitten en het op me in laten werken. Mijn god wat een stilte, wat een natuur en rust. Heerlijk!

Als ik bekomen ben van de eerste indrukken trap ik de Vortex van de wal en ga op verkenningstocht. De elektromotor wordt dit maal aangedreven door een vette lithiumaccu van Jarocells. Deze kun je tegenwoordig ook huren! Ik kan je zeggen, ik wil niks anders meer! Ze zijn mij en waarschijnlijk vele met mij,  een beetje te duur voor aanschaf. Maar bij de meerval webshop of tom-cat.nl kun je ze dus voor een weekend, week of langer huren. Echt een topservice!

Interessante spots worden bekeken en als ik zigzaggend over het hele gebied ben gevaren kom ik tot de conclusie dat het allemaal niet zo spannend is. Het gaat van kniediep uit de kant langzaam naar 4.5 meter in het midden en daarna weer omhoog. De te bevissen spots heb ik ook al snel ontdekt en uitgeplozen. Om een begin te maken gaat er een eerste hengel helemaal naar de linkerzijde. Daar buigt het meer om naar links en ik verwacht daar de karpers op te vangen met lekkere zoete Peach boilies, uiteraard verse freezers van Baitaddict.

Ik strooi over de gehele lengte van het stuk een aantal boilies zodat de karpers ze zullen vinden als ze vanaf daar komen. Een tweede hengel leg ik zo’n 30 meter naar links onder de eigen kant. Daar ligt een opkomend lelieveld en daar strooi ik een kilo of 2 heel verspreid met duivenvoer. En helemaal naar rechts ligt een boom in het water en een paar meter ervoor strooi ik met tijgernoten en hennep. Zo zal ik uitvinden wat ze hier prefereren.

Nu ik alles naar tevredenheid heb liggen kan ik verder met het opzetten van mijn kampement. Robert ‘the guard’, vertelde dus dat Steve hier ook zijn tent had neergezet. Dit is een mooie plek inderdaad, er stond alleen een dode boomstronk iets in de weg. Met 1 trap ging deze al om dus kon ik mijn grondzeil van het brolly systeem neerleggen. Brolly erop, spullen erin, stretcher erin en een tukkie doen. Na een kwartiertje ziet het zwart van de mieren! De rotte boomstronk was blijkbaar een mierennest. Snel pak ik alle spullen dus weer uit en zet ik mijn brolly een stukje verderop neer.

Als alles klaar is kan ik weer genieten van de intense rust. Zittend op mijn stoeltje kan ik niks anders horen dan de wind, de vogels en de zoemende beesten. Verderop hamert een specht op een boom op zoek naar larven. Overal springen kleine vissen, zelfs vlak achter mijn boot. De nacht valt en ik kruip lekker in mijn slaapzak om mijn eerste nacht door te brengen. Ik val als een blok in slaap en dat is ook niet zo raar na 3 uurtjes slaap in 48 uur.

De nacht gaat voorbij zonder een melding van 1 van de Delkims. ’s Morgens gaat de percolator op de brander en zet ik een lekkere bak koffie. Een broodje erbij. Wat kan genieten toch eenvoudig zijn. ’s Middags trekt de hemel dicht en komen er steeds meer donkere wolken. Het is windstil maar toch hoor ik het ruisen van wind? Het is geen wind, er komt een gigantische wolkbreuk aan die ik al filmend over het water van rechts aan zie komen. Als de bui vlak voor mijn voeten aan komt, vlucht ik snel de tot tent omgetoverde brolly in. De bui is oorverdovend als hij in alle hevigheid op mijn brolly neerdaalt. Als ik naar de achterkant van de brolly kijk, schrik ik me dood. Het raampje staat nog open en alle regen komt door het muggengaas naar binnen! Klungel!

Snel ren ik naar buiten en probeer het raampje dicht te maken. Het zal 20 seconden geduurd hebben maar toch was ik doorweekt tot op het bot. Lekker dan. Ach ja…gef niks, dreugt wel weer op. De harde regen gaat inmiddels over in nog hardere regen en flinke klappen onweer. Deze slaan behoorlijk dicht in de buurt in. Het gaat er ruig aan toe en ik schijt nog net niet in mijn broek!

Er gaat weer een dag zonder beet voorbij. Ik vaar alle hengels nog een keer uit. De boilie rig leg ik iets meer naar het midden. Het is daar 3.5 meter. Het valt me ook op dat er alleen maar witvis draait en de grote plonzen, van jagende roofvis is. Karper zie ik niet en hoor ze ook niet. Langzaamaan begin ik te vrezen waar ik al een beetje bang voor was. Het was natuurlijk een risico om rond deze periode te gaan vanwege de paai. Dit water is zó achterlijk groot. De vissen kunnen in principe overal zijn. Hier zijn ze in ieder geval niet. Even op zoek gaan is ook geen optie. Ik moet dan links de bocht om en ben dan het zicht op mijn spullen kwijt.

Daar komt bij dat ze me dus gebracht hebben en mijn tweede boot ligt nog in de auto. Ik kan hier dus niet eens weg, al zou ik het graag willen omdat ik veel te veel spullen bij me heb, alleen al 60 kilo aan voer. Het bleef een beetje bij hopen dat ze klaar zouden zijn met de paai en weer naar hun eigen gebied zouden zwemmen zodat ze aan tafel konden.  De volgende dag trekt er weer een onweersbui voorbij. Deze blijt gelukkig iets verder uit de buurt, maar de regen komt wel weer met bakken uit de hemel. Het paaifestijn zal dan ook nog wel even uitgesteld worden.

Inmiddels vermaak ik mij met vissen op witvis. Aan de overkant vind ik op een steiger wat dunne lijn en een haakje. Ik zoek er een geschikte tak bij die kan doorgaan als hengel. Ik heb nog wat grote piepschuim balletjes die ik samen met een takje tot dobber transformeer. Met witbrood als aas vang ik de ene na de andere voorn. Blankvoorns, bleitjes maar vooral ruisvoorns vang ik aan de lopende band. Als ik later ook nog een roestige 3-tand haak vind voor roofvis, kan ik het niet laten om te gaan snoeken. Eén van de karperhengels wordt opgeofferd om als snoekhengel door te gaan. Met mijn boot vaar ik naar de rechterzijde waar ik al regelmatig een snoek zag jagen.

Van een stuk isolatiemateriaal voor een verwarmingsbuis maak ik de dobber en de 35 lb red ant zal bestand moeten zijn tegen de tanden van de snoek. Als ik dan op snoek aan het vissen ben, kijk ik nog even op mijn telefoon. Ineens hoor ik rechts naast me. Klats boing pats!! Een flinke aanbeet van een snoek verandert mijn snoekhengel in een zielig zweepje! Verdorie. Blijkbaar was de lijn om het top oog gedraaid. En had de snoek de lijn daar kapot getrokken! Na 10 seconden zie ik gelukkig de dobber weer boven komen en zit zelfs de haak er nog aan. Da’s mazzel. Ik knoop de lijnen weer aan elkaar en gooi weer in. Nu houd ik de hengel in de hand en verlies de floater geen moment uit het oog. Al na twee minuten plopt de floater wéér onder en nu is het raak, hangen!

Hmm.. de kleine snoek is geen tegenstander voor mijn karperhengel en snel kan hij weer zwemmen. Ik ben er ook niet van overtuigd dat dit visje de 35 lb lijn heeft kapot getrokken. Snel gooi ik de hengel weer uit. Het duurt nu wel wat langer voor  de volgende aanbeet komt, maar ik zie de dobber ondergaan. Ik grijp de hengel, draai op om contact te maken maar de slip staat te los en ik verlies kostbare seconden. De snoek heeft de 35 lb lijn doorgebeten en weer sta ik met een zweepje. Echter nu heb ik geen haken meer. En dus druip ik af…

De volgende dag vaar ik naar een roofvisser. Hij spreekt ‘un lietulbiet inglies’, maar samen spreken we de taal die vissen heet en hij is bereidt me een paar stalen onderlijntjes te verkopen en een snoekhaak. Waarschijnlijk heeft hij geluk, want ik geef hem 30 Zlotty wat neerkomt op zo’n 8 euro. En dat voor 2 onderlijntjes en een haak.. als je begrijpt dat de UPS driver daar maar 800 euro per maand verdient.. afijn. Daags daarna ga ik weer op krokodillenjacht, aangezien de karpers me wederom in de steek lieten die nacht. Maar nu geven ook de snoeken niet thuis. Balen zeg. Nu heb ik de boel goed voor elkaar, bijten ze niet. Ook de roofvisser komt weer voorbij gevaren en ook hij heeft pas 1 klein snoekje.

’s Avonds komt de burgemeester mij een bezoekje brengen. Als dank voor alle gedane moeite, heb ik hem een CF hoody gegeven samen met 2 pakken stroopwafels en 2 pakken dropjes. Typical Dutch zeg ik er bij. Hij heeft voor mij ook iets lekkers mee gebracht. Een paar heerlijke Poolse biertjes en een ambachtelijk gerookte harde worst. De biertjes smaken me prima en na een poosje als we helemaal kapot zijn geprikt door de tijgermuggen gaat hij er weer vandoor. Morgen weer vroeg op om te burgemeesteren natuurlijk haha. Hij vind het jammer dat ik nog niets heb gevangen. Ik leg hem uit dat het geen probleem is en dat ik zelf verkeerd gegokt heb en dat ik het sowieso fijn vind om hier te zijn.

De volgende karperloze dag ga ik eens 500 meter verderop kijken in een ondiepe baai. Ik kan vanaf daar nog net zicht houden op mijn stek. Ik doe een mooie ontdekking . Hier liggen massa’s grote vissen bij elkaar te genieten in het zonnetje tussen de lelies en obstakels. Voor zover ik kan zien zijn het grote groepen graskarpers. Geen kleintjes trouwens. Er liggen een aantal flinke bielzen tussen. Het zijn in mijn ogen uit de kluiten gewassen voorns en dus heb ik niks met deze chinezen.

Als ik verderop een andere baai in vaar zie grote groepen zeelten. Echte knoeperds. Ook daar zie ik weer een zooi graskarpers en 1 van hen komt recht op mij af zwemmen. Als hij me ziet schrikt hij zó dat hij de diepte in wil vluchten, echter… er is daar geen diepte maar een hele zachte sliblaag. De vis boort zich keihard met zijn kop de bodem in en alleen zijn immense staart komt nog wapperend boven water uit. Dit kan wel eens slecht voor hem aflopen, want voor zover ik weet zit er geen krachtige achteruit op die vissen. De kieuwdeksels zullen dicht geklapt zitten dus ik bedenk me niet en probeer uit alle macht de vis uit de drek te trekken.

Dit lukt in eerste instantie niet met de eerste poging. De wind blaast me telkens bij hem vandaan en de wortel van de staart is natuurlijk glibberig. Bij een tweede poging lukt het me wel en kan ik zelfs de versufte vis aan boord tillen. Het wordt gewichtheffen want allememaggies! Wat weegt dit beest wel niet? Snel vaar ik naar dieper water waar ik hem weer uit de boot til. Dan merk ik pas écht hoe zwaar deze sumoworstelaar is ! Als ik moet gokken, schat ik toch makkelijk 25 kilo. Makkelijk! Ik denk nog wel meer, maar ik blijf bescheiden. Hij zwemt traag weg en ik vaar weer naar de stek om mezelf en de boot schoon te maken, want alles zit onder het slijm en modder.

De een-na-laatste dag breekt aan en dat is dan de tweede erg warme dag alweer. Aangezien ik mijzelf kansloos acht en het feit dat op de laatste dag van mijn visvakantie het wel weer eens kan gaan onweren, laat ik me een dag eerder dan gepland maar ophalen. Het is mooi geweest. De vrouw van Tomek die me terug sleept zal een heerlijke maaltijd voor me klaarmaken. Een gebakken snoekbaars met pommes en salat. Voortreffelijk!

De terugweg verloopt weer soepel. Op 11 baustellungen na dan.. en een hachelijk moment waarbij ik met 110 km per uur in een plas water van minimaal 100 meter en 30 cm diep een bijna aanrijding heb door aquaplaning. Het was een fantastisch avontuur dat ik hopelijk in een beter jaargetijde voort kan zetten om dan alsnog een Poolse karper te vangen.