Brokken maken op vakantie (deel 2)

Vorige week kon je in het eerste deel van dit verhaal al lezen hoe de vakantie van Tom begon en hij een gave spiegelkarper wist te vangen aan de oppervlakte. In dit tweede en afsluitende deel van het verhaal zal hij verder vertellen over het restant van zijn vakantie. Veel leesplezier!

Op een paar plekken blijf ik een poosje staan kijken. Onder andere op de plek waar ik gister gestoord werd. Na 10 minuten loop ik maar weer verder. Nergens zie ik azende vissen. Tot helemaal aan het begin van het water. Hier zie ik in een grote kom wat aan de oppervlakte wiebelen wat op een azende karper lijkt. Ik werp de korst voorbij de vis en draai hem heel langzaam naar de vis. Er gebeurd niks. Na 5 minuten geef ik het op en loop via een verhoogd pad terug naar de plek waar ik de spiegel ving. Als ik van hogerop beter kijk naar de vis die nog steeds beweegt blijkt het een brasem te zijn die meer dood dan levend oogt. Zucht. Door het vele kroos en troep kon ik dat vanaf de andere lager gelegen stek niet zien. Jammer van de tijd.

Terug op dezelfde plek gooi ik weer enkele korsten tussen de lelies. Binnen een paar minuten bewegen de bladeren alweer. Mijn hart zit alweer in de keel. Wat is dit toch een super mooie manier van karpervissen. Ik doe dit veel te weinig. Ik gooi de korst erbij. Langzaam zie ik de bek steeds dichterbij de korst komen. Nog 30 cm, 20.. een kolk. Ik zie het niet goed en sla op goed geluk aan. Missss. Verd.. snel een nieuwe korst.

Het duurt nu veel langer voordat er weer een toeter de bladeren omhoog duwt. Nu een eindje verderop, dus ik gooi een paar korsten dichterbij waar de leliebladeren over gaan in de kleinere variant, watergentiaan of kikkerbeet bladeren. Zo maak ik veel meer kans op een goede afloop. Al snel hapt er weer een vis op een paar meter van me af tussen de kleine bladeren. Ik ben er weer bij gaan liggen zodat de vis mij niet ziet. Uit het niets pakt een karper precies die ene korst waar mijn haak in zit tussen de andere korsten. Pardoes sla ik weer mis. Man man, slapert.

De korsten raken op en ik besluit om een andere keer terug te komen, maar dan met hondenbrokken. Het brood gaat te snel op, en als het te lang in het water ligt, heb je kans dat de karper de korst van de haak zuigt zonder dat die mee de bek in gaat. Althans dat idee heb ik. Een paar dagen later sta ik om half 6 ’s morgens weer op de zelfde plek maar nu met brokken. Deze strooi ik kwistig in het rond tussen de bladeren. Binnen een paar minuten bewegen de bladeren alweer. Met trillende vingers probeer ik de moddervette brok aan het elastiekje te prutsen. Wat een hel. Telkens glibbert het elastiekje eraf. Ik bijt een hoekje uit de brok zodat het elastiekje beter blijft zitten. Briljant, dit werkt prima.

Snel leg ik aan, binnen 10 seconden beweegt het blad waar de brok tegenaan ligt en zie ik de lijn bewegen. Ram, kolk, hangen!! Kolk kolk, verdomme vast! Rustig blijven nu. Even laten vieren en het water explodeert weer, de vis heeft zichzelf weer losgemaakt van de stengels. Nu de druk erop houden. Het lukt. De vis blijft hoog in het water zodat hij zich niet kan vast zwemmen. Het net ligt al klaar, de vis kantelt nog een paar keer maar dan heb ik hem te pakken. Een mooi geblokte spiegel ligt in mijn net. Niet zo groot als de eerste maar ook zeker zwaarder als de tien kilo waar Sam het over had. Een paar foto’s en de spiegel mag weer zwemmen.

Ik blijf nu zitten en strooi weer wat brokken tussen de bladeren. Het duurt niet lang voordat er zich weer een karper meldt. Het lijkt op de karper waar ik de vorige keer wel 2 uur achteraan heb gezeten en 3 keer heb mis geslagen. Deze vis komt telkens zo’n 10 seconden boven, pakt een paar brokken en verdwijnt dan weer voor 10 minuten. Als hij komt, steekt hij geregeld met kop en schouders boven water uit. Typerend dus, vandaar dat ik vermoed dat het weer dezelfde is. Ook nu lukt het me niet hem te strikken en na een paar uur geef ik het op. De tussenpozen worden naarmate de tijd strekt ook steeds langer. Mijn geduld raakt dan op een gegeven moment op.

Tussentijds zijn we in Venlo om te shoppen, en maken we nog een tussenstop bij Fish inn. Daar koop ik een mooi pennetje. Loodjes en een pot kant en klare partikels, hennep, tarwe, tijgertjes en nog wat vage zaden. Ik ga dus naast het brokken ook proberen te pennen. Ik kan hier een kort verslag van maken. Aan de overkant zaten een aantal witvissers. Voeren met ballen grondvoer en cupjes maden en casters. Ik zag welgeteld 3 keer een lijntje sneuvelen, maar mijn pennetje bewoog enkel door wat lijnzwemmers. Ik heb het een paar dagen geprobeerd,  maar tevergeefs. Snel weer naar het stekje met de schub die ik maar niet te pakken kreeg. Het is een missie geworden. Ik moet en zal hem toch te pakken krijgen.

Op de derde ochtend met brokken duurde het nu veel langer voordat er zich een vis laat zien. Deze vis lijkt nu wel een stuk groter. Een beste bek met dikke vlezige lippen. Na een paar minuten kreeg ik hem onder mijn brok. Een slurp en bam! En direct daarna pats! Shit, dat was de haak. Bas zei al dat hij mijn lijn wel erg dun vond om tussen de plompen te vissen. Als ik daarna nog een keer mis sla, ga ik nog even pennen maar na een uur geen beweging gezien te hebben, keer ik weer terug naar de brokkenplek.

Al snel sla ik vast op een wat kleinere schub die ik moeiteloos mijn net in loods. Onder toeziend oog van twee gasten met een tentje verderop die zitten te blanken laat ik een witvisser, 65 plus een paar foto’s maken. Snel zet ik de vis terug. Te snel, want de staart staat er niet eens op…

Ach ja. Ik pak mijn boeltje op en ga voldaan weer naar huis. Drie ochtendjes, drie vissen. Op de laatst geplande ochtend van de vakantie blijf ik net zo lang zitten tot ik die schub te pakken heb. Ondertussen heb ik na nog een haak te hebben verspeeld de dunne lijn vervangen voor een fluoro carbon voorslag lijn. Niet te dun maar ook niet onbenullig dik. De haak maak ik nu met een bledknoop vast. Ik zou er nu een fiets mee uit de sloot mee kunnen takelen. Kom maar op. En warempel. Het lukt. Ik vang de schub. En als bonus ook nog een spiegel op de laatste dag. Ik heb mijzelf beloofd meer te gaan pennen en oppervlaktevissen.