Het lot bepaalt (deel 2)

Twee weken geleden las je op onze website het eerste deel van ‘Het Lot bepaalt’. Hierin vertelde Bas over zijn vakantie naar het Franse land en eerste vistrip op de rivier. Het bleek allemaal nog niet zo eenvoudig te zijn en in dit tweede deel neemt hij je mee tijdens het vervolg van deze sessie...

De toerist uithangen

Inmiddels in het dinsdag, de week zit op de helft en tot op heden is er nog geen vis gevangen. Gelukkig genieten we van elk moment, het is vakantie en het weer is tot op heden nog altijd heerlijk geweest. Terwijl het in Nederland met bakken uit de hemel komt staan we op met een heerlijk zonnetje en gaan we vandaag lekker de toerist uithangen.

In het oude stadscentrum van Bergerac is een prachtig stukje geschiedenis te beleven. We parkeren de auto op een vroegere marktplaats aan de oevers van de Dordogne. Snel speur ik de oever af op aanwezigheid van karpers. Er zwemt wel wat witvis maar de karpers zijn niet te vinden. Omdat het de verjaardag is van mijn vriendin liggen de hengels nog in het huisje, maar het bloed gaat waar het niet kan kruipen. De gebouwen uit de Renaissance staan hier in het centrum nog overeind en het is prachtig om te zien hoe het er toen uitzag. Door de smalle straatjes lopend komen we op diverse pleintjes uit met prachtige kerken.

Zittend op één van de vele terrasjes merken we dat het weer omslaat. De wolken komen en het gaat regenen. Wanneer we op de buienradar kijken blijkt dat het de rest van de dag nog nat zal blijven dus gaan we beide op zoek via Google wat we hierna gaan doen. Ik zie al snel wel iets wat ik zelf leuk vind, maar ik houd het voor me omdat Nicole vandaag bepaalt wat we gaan doen. Het zijn hoofdzakelijk buitenactiviteiten maar we zoeken liever iets wat overdekt is. Na een 10 minuten komt ze echter met hetzelfde op de proppen, het grootste zoetwateraquarium in Europa:”Du Périgord Noir.“

Vis gespot!

Natuurlijk zeg ik geen nee en nog geen 10 minuten later rijden we Bergerac uit. Na een rit door landschappen alsof ze door van Gogh geschilderd zijn schuiven we nog bijna van de weg af in een dorpje, de regen maakt de wegen verraderlijk glad. Wanneer we aankomen blijkt de parkeerplaats zo goed als leeg. Heerlijk, ik heb echt een hekel aan mensenmassa’s en vooral op zulke plekken waar je op je gemak wilt rondlopen.

Het eerste grote aquarium dat we tegenkomen is zo groot dat er 10 ramen in zitten van 2 bij 2 meter. Ik schat in dat er zo’n 200 karpers in rondzwemmen. Verderop zijn er verschillende tanks met roofvissen, enorme steuren, krokodillen, reptielen en op de binnenplaats een grote koivijver met een enorm raam erin. Je kunt voer kopen om ze te voeren dus al snel staan we ons te vergapen aan de prachtige vissen die los gaan op het voer.

Ondanks dat dit het grootste zoetwateraquarium van Europa is, blijkt het park zelf niet zo groot te zijn. De autorit heen en terug heeft langer geduurd dan ons bezoek. Met een SD kaart vol met foto’s van Bergerac en de vissen in het aquarium zitten we weer lekker in het huisje, vanavond gaan we lekker uit eten en maken er nog een leuke avond van.

Terug naar de rivier

Nog 2 dagen kan er gevist worden. Omdat het laat is geworden zijn we niet al te vroeg wakker. Alle spullen gaan weer achter in de bus. Het mooie weer is terug en de zon staat al hard te branden in de strak blauwe lucht. Als een volwaardig rally coureur ros ik de bus over de kronkelende wegen door de bergen. Bassie heeft zin om te vissen en dan is er altijd haast! Een gevoel wat velen wel zullen kennen. Helaas is de teleurstelling groot als we aankomen op de ruim aangevoerde stek. Een aantal bejaarde Franse mannen zitten te vissen op de eerste 200 meter vanaf de stuw. Met de hengels hoog en de belletjes aan de toppen is het al snel duidelijk dat ze op de roofvis zitten en na wat gebarentaal en pogingen om de Franse taal te verkrachten blijkt dat ze de hele dag blijven zitten.

Ondanks deze tegenslag rijden we nog wat plekken af, allen onmogelijk om te vissen en we raken steeds verder van huis. Na een tijdje ben ik het wel zat en de vriendin ook, we zitten al 3 uur in de auto. We spreken af om nog 1 stuw te gaan bekijken en anders de handdoek in de ring te gooien en onszelf in het zwembad bij het huisje.

Het plaatsje Lustrac wordt ingevoerd in de TomTom en licht zenuwachtig rijden we 2 minuten later het pad in waar het bordje Ecluse de Lustrac op staat vermeld. Terwijl we de hoek omrijden zien we een grote parkeerplaats en een aardige steiger. Er loopt een pad naar een grasveld iets verder stroomafwaarts van de stuw. Achter de bosjes uitkomend ontwaart zich een uitzicht waar mijn hartje sneller van gaat kloppen. We kijken elkaar aan en weten allebei, dit is de plek, hier gaan we heerlijk genieten van onze laatste dagen. Ofja, anderhalve dag dan want het is al 2 uur.

Een stek waar je hart sneller van gaat kloppen

De rivier is breed en diep. De bodem bestaat uit steen en gravel en zachte plekken zijn alleen in de kant te vinden. Twee hengels gaan ver, in de geul die door de stroming uitgesleten is. De 3^e hengel gaat in de kant waar een aantal mooie zandplaten tussen het vele wier te vinden zijn. Na alle hengels goed neergelegd te hebben kijk ik om en zie ik dat de vriendin de stretcher neergezet heeft en al vertrokken is naar dromenland. We hebben genoeg eten en drinken bij om tot laat te blijven.

Tegen de tijd dat we het avondeten willen gaan maken gaat de RX waar de meest rechtse hengel op ligt in meltdown. Wat! Serieus? Krijgen we nog beet ook zo snel? Als ik de hengel op pak weet ik niet wat ik mee maak. De gevlochten lijn wordt van de lijn gerost ondanks dat ik de slip zo ver dichtdraai als ik durf. Er komt geen eind aan en al snel begin ik mee te lopen aan de oever. Inmiddels moet de vis al 100 meter lijn van de spoel af getrokken hebben. Op het moment dat de twijfel inslaat voel ik de lijn achter een steen schuren… met 20 meter 60 honderdste voorslag heb ik maar enkele seconden voordat het de voorslag voorbij de steen is en de gevlochten lijn doorgesneden wordt.

KAK! Was dit een karper of een meerval geweest? Zulke power heb ik nog nooit gevoeld, behalve bij het vissen op het kanaal als de boot de lijn op wist te pikken. Verslagen knopen we alles weer aan elkaar en gaat de hengel terug op de stek. Nicole weet wel dat ze op zo’n moment mij even met rust moet laten en maakt het eten verder klaar. Terwijl we genieten van de avond besluit ik al het voer wat ik heb erin te gooien en de volgende ochtend heel vroeg terug te gaan komen.

De laatste dag

Nog voor de zon opkomt rijden we het grasveld weer op, zet ik de auto weer op dezelfde plek neer en zorg ervoor dat de hengels die al volledig klaargemaakt zijn binnen 15 minuten op de plek liggen. De camera komt uit de tas. De zon die opkomt betovert de volledige omgeving tot een waar stukje paradijs en daar worden de nodige foto’s van geschoten. Om geen tijd te hoeven verliezen bij een eventuele aanbeet plaats ik de hengels deze keer op de kant in plaats van in het water. Zo hoef ik het waadpak niet eerst aan te trekken voor ik de hengel op kan pakken.

De ochtend vliegt voorbij. Een typisch Frans ontbijt wordt in de Ridgemonkey bereid, stokbrood van gisteren met vers gebakken ei, bacon en kaas. Af en toe krijgen we lijnzwemmer dus we zitten gespannen te wachten op een aanbeet. Op de steiger komt een visser zitten en diverse andere vissers lopen ons voorbij om verderop te gaan zitten. We hebben een aantal heerlijke dagen gehad maar erg uitgerust zijn we niet. Morgen moeten we weer 1100 km naar huis rijden dus besluiten we niet te laat in de middag terug naar het huisje te gaan. Nog ff lekker zwemmen en genieten.

Ik app wat met vrienden die avond over het vissen en kom er dan achter dat de boten van Soul of the Lot ook op dit stuwvak liggen. Dit kan toch geen toeval meer zijn. Op de terugweg naar Nederland spreek ik met mijzelf af om hier nog eens terug te komen, maar dan met één van die boten. De kracht die ik voelde van die vis, dat wil ik nog wel eens meemaken, maar dan ook kans maken om de vis te kunnen landen. Eerder heb ik wel eens wat gelezen van Piet Vogel over de verslaving van de Lot. Ik kan je vertellen dat hier elk woord van waar is. Ik kom terug, hoe dan ook!