Flashback: Down South

Down South - CarpFeeling

In het voorjaar van 2018 vertrokken Frank en Bob voor het eerst naar de Franse Alpen. Hoewel veel karpervissers ze al voor waren gegaan, voelde het voor de mannen als een nieuw avontuur. De 10-daagse trip stond grotendeels in het teken van verkenning en het bekijken en bevissen van enkele wateren. Daarnaast gingen de mannen bewust achter een specifieke grote spiegelkarper aan waar ze door vrienden over waren getipt. Het artikel Down South is eerder geplaatst in het magazine Karper 114 (oktober-november 2018) en is nu ook te lezen op CarpFeeling. Veel leesplezier!

 

Advertentie:

Nash Tackle  



Voor het eerst naar de Alpen

De top staat krom en de molenspoel blijft stevig tikken. Ik voel de adrenaline door mijn aderen spuiten en probeer tegelijkertijd zo rustig mogelijk te blijven om de dril met een goed resultaat af te kunnen ronden. Die kenmerkende dikke grijze rug heeft de oppervlakte al meerdere malen doorbroken en het groepje schubben op de flank zegt ons eigenlijk al genoeg. De uitbraken zijn kort maar zeer krachtig. Aan de andere kant van de lijn bevindt zich een ware mastodont. Een bak van een spiegelkarper die ik in gedachten al tientallen keren op de mat heb mogen leggen. Een vis die de sessie kan bekronen…

Tien dagen eerder begon ons avontuur op een verlaten carpoolplaats in het midden van ons land. We besloten iets eerder te vertrekken, maar incasseerden de eerste tegenslag al voor de auto een meter gerold had. De verlichting van de aanhangwagen werkte opeens niet meer. Met een 11-daagse trip, en ruim 1000 kilometer naar de Alpen voor de boeg, wilden we wel dat alles in orde was bij vertrek. Een passerende politieagent zag ons prutsen op de parkeerplaats en dacht met ons mee. Bob en de agent concludeerden na een uitvoerig technisch onderzoek dat het wel een kabelbreuk moest zijn. Maar waar konden we nu terecht voor nieuw materiaal? De agent liet ons alleen met de belofte zo terug te zijn. Twintig minuten later kwam hij terug met een kabel van een aantal meter. Daarmee konden we de twee achterlichten schakelen en veilig de weg op. Held!

Nog voor we onze reis naar de alpen kon inzetten liepen we al vertraging op
Nog voor we onze reis naar de Alpen kon inzetten liepen we al vertraging op

Onze reis kon beginnen. De twee uur vertraging die we nu hadden opgelopen haalden we nog wel in. Ik wil nog wel onze excuses aanbieden aan de rechercheur die de volgende ochtend wat langer bezig zou zijn met het opstarten van zijn systemen, omdat de verdeeldoos van zijn bureau plots niet meer bleek te werken…

‘En route…’

Na een lange rit veranderden de uitgestrekte Franse vlakten langzaam naar het prachtige bergachtige landschap waar de Alpen om bekend staan. We genoten met volle teugen van het decor en begaven ons rechtstreeks naar de camping waar de eerste dagen zouden verblijven. Ons basiskamp werd in orde gemaakt en daarna volgde een verkenningsroute langs een aantal wateren in de omgeving. Het viel ons direct op dat er geen andere vissers aanwezig waren. Dit verbaasde ons, want de wateren in de omgeving staan normaliter bekend om hun drukte.

Onze campingplek voor de eerste dagen van de sessie
Onze campingplek voor de eerste dagen van de sessie

Vanwege de plotselinge rust besloten we direct die avond al een paar uurtjes te vissen op het drukst beviste water. We zagen volop karper springen en gebruikten de rust en tijd om enkele stekken te bekijken. Na een paar stille uurtjes ruimden we een half uur na zonsondergang op. Snel reden we terug naar de camping om daar op tijd aanwezig te zijn. Onze vermoeide lijven hadden weinig tijd nodig om rust te vinden na het landen op de bedchairs. Om 5 uur ging de wekker weer voor de volgende sessie. Ook nu was er niemand aanwezig op het water en konden we vrij ons gang gaan. We visten tot halverwege de middag zonder enige vorm van actie. We kozen er voor om in de namiddag een paar andere wateren te bezoeken en de avond op het campingwater te vissen. 

De eerste vangsten

Op één van de wateren die we aandeden zagen we direct vis. Een dode welteverstaan. Gelukkig zagen we daarna ook een paar karpers zwemmen in een ‘carpy’ hoekje met riet en in het water liggende takken en bomen. Stalkend probeerden we een visje te vangen. De vissen keken echter totaal niet om naar de vele aassoorten die we ze voorschotelden. We wisten vooraf dat er op dit water veel vis aanwezig was en je veel runs kon krijgen. We besloten een centraal gedeelte van het water aan te voeren met 5 kilo boilies. De volgende ochtend zouden we vroeg op pad gaan om de stek te bevissen.

De eerste dril van de sessie
De eerste dril van de sessie

Daarvoor visten we nog een instant avondje aan het campingwater, waar Bob de eerste aanbeet van de sessie verzilverde. Hij had zijn rig in een kuil onder de kant gelegd en nog geen uur later kreeg hij een extreem harde run. Na een flink gevecht schoof Bob een spatstrakke 18 kg wegende spiegel in het net. Onze eerste vis uit de Alpen was een feit! Aan het einde van de avond voerden we een aantal stekken aan met boilies en tijgernoten. Een centraal gelegen stek werd wat zwaarder aangevoerd zodat we daar beiden onze binnenste hengels op konden vissen.

Onze eerste vis uit de Alpen, een prachtige 18kg wegende spiegel
Onze eerste vis uit de Alpen, een prachtige 18kg wegende spiegel

Chaos

De volgende ochtend arriveerden we rond 05.30 uur aan het water en een half uurtje later hadden we zes hengels verspreid over het aangevoerde gedeelte. De meeste hengels waren voorzien van een chod en na een half uur diende de eerste vis zich aan. Wat er vervolgens allemaal gebeurde kan alleen worden omschreven als ‘extreem chaotisch’. Ongeveer twintig seconden na de eerste aanbeet liep ook de tweede hengel van mijn gedeelte af. Bob pakte deze hengel en dus stonden we allebei te drillen.

Bob had zijn vis als eerste afgedrild. Kort nadat de schubkarper in het landingsnet verdween, liep één van zijn eigen hengels af. Het tweede net lag bij de auto en was nu onbereikbaar. Ondertussen drilde ik mijn vis af en schoof deze bij de eerste in het net. Om het nog gekker te maken liep er direct nog een hengel af, waardoor we weer beiden stonden te drillen met reeds twee vissen in het net!

Niet zoals het hoort, maar nood breekt wet
Niet zoals het hoort, maar nood breekt wet

Uiteindelijk slaagden we erin om alle vier de runs te verzilveren en werden alle vissen noodgedwongen geland in hetzelfde landingsnet. Het spreekt voor zich dat dit geen ideale situatie was en de andere twee hengels werden snel ingedraaid. Alle vissen werden in het water onthaakt en ook in het water overgeheveld naar een eigen sling. Daar konden ze even tot rust komen en dat hadden wij ook zeker nodig! De laatste twee vissen uit de reeks aanbeten waren prachtige spiegelkarpers. Zelf mocht ik poseren met een fantastische mid-dertiger, vol met grote schubben. Wat een heerlijke ochtend! 

Wat een plaatje van een vis!
Wat een plaatje van een vis!

Korte sessies

Een klein uurtje na al dit geweld lagen de hengels opnieuw op de steunen, maar we kregen geen piep meer. Dat zette ons aan het denken. We kregen sterk het vermoeden dat de vissen hier vooral tijdens de nachtelijke uren aasden. Logisch overigens, want in de nachtelijke uren mag er niet gevist worden. Met die gedachte in het achterhoofd voerden we de stek bij ons vertrek wederom aan met 5 kg boilies. De volgende ochtend zouden we nog iets vroeger terugkeren. 

Ook Bob ving een mooie vis uit het kwartet
Ook Bob ving een mooie vis uit het kwartet

Die middag spendeerden we weer aan verkenning en het doen van boodschappen. Aan het begin van de avond werden de hengels uitgevaren naar de voerplekken op het campingwater. We kookten een goede Italiaanse maaltijd (lees: diepvriesgroenten met spaghetti, pastasaus en opgebakken steak haché). Kort na het eten volgde de eerste aanbeet en na een dril uit de boot wist Bob een prachtig beschubde spiegel van 15,2 kg te landen van de centrale voerplek.

Terug op de camping ving Bob al snel een prachtige spiegel
Terug op de camping ving Bob al snel een prachtige spiegel

Ik besloot mijn rig op deze voerplek te verplaatsen naar een ondieper stuk en dat leverde ook mij vrij snel een aanbeet op. De run was werkelijk snoeihard en toen ik eenmaal met de boot boven de vis zat waren we al 100 meter verder! Dit was duidelijk een kleinere vis en al vrij snel schoof ik het net eronder. De lage twintiger werd op de foto gezet. Het gave aan deze vis was dat zijn schubbenkleed op één flank perfect was en op de andere flank verstrooid. Duidelijk een schub met een identiteitscrisis!

Een schubkarper met een identiteitscrisis
Een schubkarper met een identiteitscrisis

Beslagen ten ijs

Na het invallen van de duisternis kruiden we onze barrows weer richting onze campingplek. De auto werd vast volgeladen voor de volgende ochtend en we doken we snel de slaapzak in voor een korte nachtrust. Om 4 uur liep de wekker af en stapten we in de auto.

Na de bizarre sessie van de voorgaande dag verwachtten we eigenlijk meerdere aanbeten binnen korte tijd. Om zoveel mogelijk uit het moment te halen hadden we van te voren al een tactiek bedacht. Ditmaal hadden we wel direct een tweede net aanwezig en we hadden vier slings beschikbaar. Omdat we de verwachting hadden dat de activiteit stil zou vallen zodra het licht werd, besloten we iedere gevangen vis tijdelijk even in een sling te leggen. Zo konden we de hengel direct weer op de stek te gooien en de aasperiode maximaal benutten. Tevens spraken we af dat degene die zijn handen vrij had tijdens een dril, direct wat extra aas zou verspreiden over de aangevoerde zone. Op die manier hoopten we de vis zo lang mogelijk actief te houden en een maximaal rendement te behalen voor de karpers stopten met azen.

Een fraaie dertiger mag even bijkomen na een stevige dril
Een fraaie dertiger mag even bijkomen na een stevige dril

Rond 05.30 uur lagen de hengels op scherp. Zelf viste ik enkel met chods en Bob koos deels voor bodemaas. Om 05.45 uur liep mijn eerste hengel af en ik merkte gelijk dat het een betere vis betrof. De vis zwom een stuk rustiger dan de kleinere vissen van de dag ervoor en gooide duidelijk zijn gewicht in de strijd. Na een stevige dril in de duisternis schoof ik het net onder een mooie bak die later 19,6 kg op de unster zou brengen. Wat een lekker begin!

Dit was duidelijk een grotere vis en met 19,6 kg begon de ochtend geweldig
Dit was duidelijk een grotere vis en met 19,6 kg begon de ochtend geweldig

‘I love it when a plan comes together’

Terwijl ik de vis op de mat had liggen en deze onthaakte, gebeurde dat wat we al hadden voorspeld. De tweede hengel liep af. Bob nam mijn taken bij de onthaakmat over zodat ik de volgende vis kon drillen. Die verdeling van taken zou nog even zo doorgaan, want alle aanbeten volgden op mijn hengels. Twee lage twintigers volgden de eerste vis op en om 06.22 uur kreeg ik al de vierde run van de ochtend. Dit was weer een betere vis en uiteindelijk schoof ik een prachtige spiegel van 16,3 kg over de rand van het net.

De tactiek wierp haar vruchten af en leverde binnen no time 4 aanbeten op. Hier een mooie mid-dertiger
De tactiek wierp haar vruchten af en leverde binnen no time 4 aanbeten op. Hier een mooie mid-dertiger

Onze tactiek van het bijvoeren en onmiddellijk weer ingooien had zijn vruchten afgeworpen. Zo’n 45 minuten na de start hadden we vier gevulde slings en was het gedaan met de activiteit. Nu hadden we alle tijd om de vissen rustig op de foto te zetten. Binnen anderhalf uur na de eerste aanbeet waren alle vissen weer teruggezet en konden we de spullen opruimen. 

Gave en sterke spiegelkarpers

Mocht je je trouwens afvragen waarom we de aanbeten niet afwisselden en ‘vis om vis’ visten, dan ligt de oorsprong daartoe een aantal jaar geleden tijdens een gezamenlijke Frankrijksessie. Bob was vooraf al geen liefhebber van de ‘vis om vis’ constructie, maar toen ik tot tweemaal toe een grote vis (in beide gevallen een persoonlijk record voor Bob) ving op zijn hengels besloot hij dat hij dit niet langer wilde. Vanaf dat moment vissen we weer met onze eigen hengels en ook dat bevalt ons uitstekend. We gunnen elkaar alles en dan maakt het verder ook niet veel uit. Daarbij vissen we op veel stekken met ons eigen aas en combineren we dit zodra we een gezamenlijk plan trekken. Voor ons werkt deze aanpak prima en daar halen we allebei voldoening uit. Daar draait het uiteindelijk toch om.

We vonden veel kleinere vissen, maar waar waren de grote exemplaren

On the move

Na vier dagen vissen besloten we de camping te verlaten voor andere visgronden. Vooraf kregen we informatie van vrienden over wateren in het gebied. Na het zien van enkele vangstfoto’s en filmpjes werd ik op slag verliefd op een grote spiegelkarper. Een enorm gave vis met een opvallende grijze kleur en een mega bouw. Al maanden had ik deze vis op mijn netvlies staan en hij stond met stip boven aan mijn lijstje. We besloten dan ook om dit water een goede kans te geven. Er was wel één groot nadeel: het pinksterweekend was in aantocht. Ook in Frankrijk betekent dit een extra vrije (maan)dag en daardoor zou het erg druk aan het water worden.

Niet alles ging goed...
Niet alles ging goed…

We hielden onszelf voor dat dit voor alle wateren in de omgeving zou gelden en besloten de drukte voor lief te nemen. De bivvy’s schoten om ons heen werkelijk als paddenstoelen uit de grond en binnen 24 uur zaten overal Franse vissers. De vele lijnen in het water zorgden ervoor dat er nauwelijks activiteit waarneembaar was. Gedurende de eerste drie nachten op het water wisten we ook slechts een paar kleine vissen te vangen. Tussendoor voerden we wel meerdere wateren in de omgeving aan, maar telkens als we de stekken wilden bevissen bleek er een andere visser te zitten.

Terug naar het runwater

We hadden zodoende weinig zin om nog twee dagen tussen de Fransen te spenderen en besloten het water tijdelijk te verlaten. Bij ons vertrek voerden we nog wel allebei een eigen compacte stek aan. Per stek voerden we zo’n 10 tot 15 kg aas, bestaande uit boilies en tijgernoten. Het plan was om na twee dagen terug te keren voor de laatste twee nachten van onze sessie. Hopelijk waren de Franse vissers dan (grotendeels) vertrokken en zou de rust terugkeren op het water.

Wat een prachtig decor
Wat een prachtig decor

Op zondagmiddag vertrokken we en bekeken we meerdere nieuwe wateren. We besloten in eerste instantie om een groot nachtwater uit te pakken, maar het karrenspoor was onbegaanbaar met onze auto en aanhanger. Na ons een aantal malen bijna te hebben vastgereden en de bodem van de auto te hebben gehoord, besloten we terug te rijden naar het actiewater voor een stiekem instant nachtje.

Pop-ups en choddies

Dit keer besloten we wat verder uit elkaar te gaan zitten en ik kwam op de stek terecht waar we al tweemaal goed hadden gevangen. Bob zat ongeveer 100 meter rechts van mij en pakte daar uit. Over de aanpak hoefden we niet lang na te denken… chods! De choddies hadden ons hier al veel mooie vissen opgeleverd en leenden zich uitstekend voor de gekozen voertactiek. Daarbij hadden we ook het vermoeden dat de Franse vissers weinig met chods aan de slag gaan, mede gezien de vele aanbeten die we reeds op pop-ups hadden gekregen. Chods werken op veel Franse wateren erg goed trouwens!

De mooiste van het stel tijdens een flinke regenbui
De mooiste van het stel tijdens een flinke regenbui

Met de werppijp werd een grote zone aangevoerd. Zelf koos ik er voor om slechts een paar handjes te voeren en een snelle aanbeet uit te lokken. Ik maakte gebruik van dezelfde Strawberry Crush boilies als eerder in de week en gokte op aasherkenning. Bob besloot juist om bij aanvang een kilo boilies te verspreiden over zijn stek. Het verschil in strategie werkte precies zoals we dat hadden voorspeld. De eerste twee aanbeten kwamen van mijn stek en daarna wisselden we af. Uiteindelijk bleef de vis langer hangen op Bob zijn stek en ving hij langer door. Dat resulteerde in vier vissen per persoon. De afsluiter van de nacht betrof weer een dikkertje in de vorm van een 18 kg spiegel voor Bob.

De grootste was voor Bob
De grootste was voor Bob

Die ochtend spraken we een Fransoos die opvallend aardig was en de Engelse taal goed machtig bleek. Hij gaf aan dat er dit weekend niet gecontroleerd werd i.v.m. een wedstrijd op het bekendste water in de omgeving. Zijn we daar toch mooi weggekomen…

Weer een nieuw water

Met een gebrek aan slaap en een flinke dosis motivatie werden de spullen ingeladen en reden we terug naar het drukke gebied dat we een dag eerder verlieten. We hadden de verwachting dat de meeste Franse vissers die dag zouden vertrekken en bij aankomst zagen we dat er in het gebied nog maar twee vissers aanwezig waren. We streken neer op een putje van ongeveer 3 hectare waar ik al een paar dagen wat voer had achtergelaten. Helaas voor mij was een Franse visser ons ook nu nét voor en stond hij zijn rodpod in elkaar te schroeven. Het bleek wel een aardige gast te zijn en hij vond het geen probleem als we plaats zouden nemen op de stek naast hem.

De hengels op scherp
De hengels op scherp

Vanaf deze stek konden we de helft van het water bevissen en nog redelijk ‘ons ding doen’. Met de boot werd het water verkend en dit was werkelijk kraak en kraakhelder. In de grote wiervelden zag ik al wat dwergmeerval zwemmen en dat bevestigde geluiden die we reeds hadden gehoord. Omdat de Franse vissers bij aanwezigheid van dwergmeerval vooral met tijgernoten vissen besloten wij die niet te gebruiken. In plaats daarvan kozen we voor hazel– en paranoten. Hoewel ik zelf nog niet veel ervaring had met deze niet alledaagse aasjes, heb ik er al veel goede verhalen over gehoord. Ik koos ervoor om all-in te gaan en voorzag alle drie mijn rigs met deze nootjes.

Het mannenbos

De ingang van een ondiepe zone leek een potentiele hotspot, maar ook hier had ik het vermoeden dat de stek veel bevist zou worden. Om die reden koos ik er bewust voor om mijn rig een paar meter links van de opening te leggen op een klein grindplaatje. Ook Bob verkoos de kantzones en vond onder de eigen kant een interessant geultje waar hij een pop-up in legde. Buiten de dwergmeerval zagen we geen enkele vis zwemmen en dus gokten we op de donkere uren. Door alle activiteiten was het weer snel donker en na een korte, maar gezellige barbecue werden de slaapzakken vroeg opgezocht.

De spiegel uit het water bij het mannenbos
De spiegel uit het water bij het mannenbos

Ongemakkelijk 2.0

Vlak na middernacht knalde één van mijn hengels ervandoor. Het was de hengel op het grindplaatje en vanwege het vele wier en de kans op obstakels vaarde ik snel met de boot naar de stek. Boven de vis gekomen begon ik pas echt met het zetten van druk. Toen ik in het donker om mij heen keek bekroop me een beetje een vreemd gevoel. Ik dobberde ongeveer 10 meter uit de kant en zag in het bos naast me diverse koplampjes bewegen. Eén koplampje links, drie achter elkaar aan op rechts… Ik heb werkelijk niets tegen mannenliefde, maar toch voelde ik me niet echt op mijn gemak en hield bewust mijn koplamp maar even uitgeschakeld.

De vis liet zich ondertussen vrij makkelijk naar het net dirigeren en was een stuk kleiner van formaat dan gehoopt. Iedere vis is echter welkom en het paranootje viel bij deze vis in ieder geval in de smaak. We maakten een foto voor het nageslacht en als een dief in de nacht vaarde ik de hengel terug naar de stek. Met enige voorzichtigheid knipte ik de koplamp aan om de rig weer op het grindplaatje te kunnen leggen. Ik keek bewust maar niet het bos in…

Het mannenbos ziet er overdag mooier uit dan 's nachts
Het mannenbos ziet er overdag mooier uit dan ’s nachts

Terug naar de voerstek

Na het ontwaken in de ochtend namen we eerst een duik in de plas. Sinds het verlaten van de camping hadden we ons niet meer fatsoenlijk kunnen opfrissen dus dat leek ons wel een goed plan. Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik kopje onder ging, wat was dat water koud! Bij Bob was het risico nog groter, want die is immers 10 jaar ouder. Eenmaal weer opgewarmd pakten we rustig de spullen in en vertrokken we richting de stekken die we twee dagen eerder hadden aangevoerd met 10kg voer per stek. Alle vissers bleken weg te zijn en we hadden het rijk voor ons alleen, ideaal! Met nog twee nachten te gaan hadden we onze hoop volledig gericht op de voerstekken en besloten we enkel deze stekken nog te bevissen.

Na een paar dagen in de bush bush is een koude douche welkom, maar we hadden bijna een AED nodig
Na een paar dagen in de bush bush is een koude douche welkom. Door het koude water uit de Alpen hadden we bijna een AED nodig

De spullen werden weer opgezet en het wachten kon beginnen. Er was totaal geen activiteit zichtbaar gedurende de middag en avond en we hoopten de slaapzakken snel uit te mogen, maar ook dat viel tegen. In de vroege ochtend ontwaakte ik met zicht op het water. De situatie was compleet anders dan de avond ervoor. Het leek wel een dolfinarium op mijn stek en de ene na de andere karper sprong binnen een straal van 20 meter van mijn voerplek! De Sirens bleven echter angstvallig stil en met zoveel activiteit op de stek besefte ik me dat er iets niet goed was.

Tijd voor koffie?

Na de springende karpers eens goed te hebben bekeken besefte ik dat het gros een stuk dichter (en iets ondieper) in de kant sprong dan waar mijn rigs lagen. Ik draaide een hengel binnen en voorzag de rig van een verse 20mm Squid & Krill boilie, afgetopt met een tijgernootje. Ik gooide de rig een meter of twee uit de overkant en legde de hengel terug op de steunen. Een paar minuten later appte Bob dat de koffie klaar stond. Terwijl ik me wilde omdraaien om naar zijn stek te lopen knalde de hanger van de zojuist ingegooide hengel keihard tegen het carbon. Dat was snel! Ik appte Bob snel een video van de kromme top en zei dat ik iets later zou zijn, op dat moment nog niet wetende dat ik het bakje koffie dit keer zou skippen.

Wat een buffel!
Wat een buffel!

Vanaf het eerste moment voelde ik dat het een serieuze vis betrof, duidelijk van een ander kaliber dan de kleinere vissen die we hier wisten te vangen. De vis zwom rustig heen en weer en gaf geen paniekerige uitvallen die je bij kleine karpers vaak ziet. Toen ik na enkele minuten voor de eerste keer een glimp van de vis opving in het heldere water nam de spanning flink toe. Die vis zag er wel heel grijs uit! Dat eerste oogcontact was op diepte en de vis zag er veel kleiner uit dan de vis die bovenaan mijn lijstje stond, maar die kleur… 

De bekroning!

Inmiddels arriveerde Bob op de stek met mijn koffie en in de minuten die volgden zagen we de vis samen meerdere malen aan de oppervlakte verschijnen. Eigenlijk wisten we het allebei al vrij snel zeker, maar we durfden het beide niet uit te spreken. De top van de 9 ft Scope bleef continu gekromd staan en de korte, maar krachtige uitvallen van de vis begeleide ik zo rustig als ik dat nog kon. Er waren geen bekende obstakels in de buurt aanwezig dus er was ook geen noodzaak om de problemen bewust op te zoeken.

De vis die bovenaan mijn lijstje stond is binnen

Toen die dikke grijze rug nog een paar keer door de oppervlakte brak was er geen twijfel meer mogelijk. Het was de vis waar ik al zo vaak over had gesproken en ze zag er immens groot uit! Steeds dichter kwam deze ware mastodont richting het net en na een half uur drillen was het moment suprême daar: haar moegestreden lijf kantelde over de goede kant van het net!

Kers op de taart, mijn alpen bak
Kers op de taart: mijn target uit de Alpen

Feeststemming

We vierden feest en stonden vol ongeloof naar de dikke rug in het net te kijken. Wat was dit een heerlijke bekroning op een geslaagde eerste trip naar dit gebied! Met een gewicht van exact 27 kg betekende dit ook nog een persoonlijk record, het kon niet op. De vis werd op de foto gezet en bij het terugzetten begeleide ik haar zwemmend richting het diepere water. Mijn sessie was meer dan geslaagd.

Proosten op een nieuw record
Proosten op een nieuw record

Aangezien we toch al in een euforische stemming verkeerden besloten we het eerste biertje van de dag maar los te trekken en te proosten op de vangst. Daarna werden de hengels allemaal korter in de overkant gelegd, want de vis liet zich ondertussen nog volop zien. Zelfs tijdens het drillen sprongen die vissen door. Ik voerde wat extra boilies bij ving in een paar uur tijd nog zes vissen, terwijl er bij Bob geen activiteit waarneembaar was. Het slag vis was nu echter van een heel ander niveau en vissen van 3 tot 12 kg bezochten de onthaakmat. Achteraf gezien vind ik het toch bijzonder dat juist die grote lobbes voor de eerste aanbeet zorgde, zo kort na het ingooien. Wat zal ze moeten ‘vechten’ om toch aan eten te kunnen komen tussen al die hongerige visjes…

De vele kleine vissen maken het gericht vissen op de toppers lastig
De vele kleine vissen maken het gericht vissen op de toppers lastig

Verschuiving van de activiteit

Na deze reeks vis werd het ineens stil op mijn stek. De vissen stopten met springen en leken te zijn verdwenen. Gelukkig voor Bob nam op zijn stek het aantal lijnzwemmers ineens flink toe en was hij in de avond- en nachtelijke uren druk met drillen. Waarschijnlijk was de bult voer op mijn stek op en werd de voerstek van Bob nu maximaal geplunderd. Ik vond het al lang best en hoopte dat erbij Bob ook een topper doorheen zou lopen. Er zwommen immers nog een paar andere bakken…

Aan het einde van de nacht leek hij die kans ook te krijgen. Na het vangen van een reeks kleinere vissen volgde halverwege de nacht de volgende aanbeet en de vis was duidelijk een stuk groter dan de rest.  Het was daarom ook extra zuur dat juist deze vis gelost werd, terwijl we gedurende de trip nog geen enkele vis hadden verspeeld.

De laatste vis van de sessie
De laatste vis van de sessie

Nieuwe plannen

De gehoopte bak kwam niet meer en elf dagen na ons vertrek uit Nederland werden de auto en aanhanger weer ingeladen en begon de terugweg vanuit de Alpen met een soortgelijk probleem als de heenweg. De kabel van de aanhanger brak doormidden op het hobbelige zandpad. Dit keer konden we er iets harder om lachen en hadden we profijt van het daglicht. Na een half uurtje knutselen stuurden we de snelweg weer op en begonnen we vast met het plannen van een volgende sessie.

 

Advertentie:

 



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *