Food for thoughts – Tough it out!

Carli Driessen ken je welliCarli Driessen ken je wellicht al van zijn column ‘meer dan alleen dat balletje‘, waarin hij uitgebreid zijn visie op aas bespreekt. Daarnaast bespreekt hij regelmatig zijn hersenspinsels, ervaringen en bevindingen in de columnreeks ‘Food for thoughts‘. Veel leesplezier!

Tough it out!

Tough it out is “slang” voor zoiets als: laat je niet gek maken, gewoon volhouden! Blijf doen waar je voor gekomen bent, ongeacht de context of het resultaat. Je weet nooit wanneer je kansen keren.

Als ik terugdenk aan onze sessie op Great Lake (nu Le Grand Etang), dan is dit toch wel de kern van wat Marco en ik die week als opgave voorgeschoteld kregen. De sessie schreeuwde werkelijk om zo’n houding. De weersomstandigheden waren slecht, we mistten elk teken van leven en hadden het met grote regelmaat aan de stok met zwanen en koeten. Er was rede genoeg om het bijltje erbij neer te leggen, wat je niet doet natuurlijk, maar het viel niet mee. Tot op het laatste moment waren we bezig, met in het achterhoofd steeds maar die ene vraag, dat verdomde dilemma: ligt het nou aan ons of wil de vis gewoon niet bijten?! Ik geef toe, het is een beetje zwaar zo voor een simpel visverhaal, maar toch… het ligt dicht bij de waarheid. Een situatie die we allemaal wel herkennen denk ik, die interne strijd, dat dilemma. Wellicht met als enig tastbaar bewijs de wetenschap dat jij niet de enige bent die moet zwoegen. Gelukkig verbroedert leed, waardoor het is uit te houden. We staren in stilte, langdurig met verbaasde blikken voor ons uit over het wateroppervlak, een dampende bak troost binnen handbereik.

Boilies of partikels?

In de aanloop hadden we dit allemaal nog niet zo op ons netvlies en dus werd er, zoals altijd, veel tijd en energie gestopt in de voorbereiding. De discussie omtrent het soort aas dat we wilden gebruiken stond centraal. De vraag was: gaan we voor boilies of partikels? Weer een dilemma, want voor beiden bestaan goede argumenten als ook positieve ervaringen door derden.

Uiteindelijk leek het ons het meest logisch om gewoon beide te proberen en de stek op te delen in twee zones. In de ene zone zouden we dan met partikels starten en in de andere zone met boilies. Wel op basis van hetzelfde natuurlijke materiaal, met niet al te veel proteïne gezien het type water (= voedingsrijk) en de grootte van het bestand (= relatief laag). Hennep, boekweit, mais, brocacel, robin red, knoflook… werden omgezet tot voer, haakaas en strategie. Los gebruikt als grondvoer en tot knikkers gedraaid. Enkele experimenten ging mee als haakaas en alles zo vers mogelijk. De freezers kwamen direct uit de vrieskist en een aparte shelter ging mee om ter plaatse de partikels te koken. Zelfs nu nog heb ik er een goed gevoel bij.

Daarom is het ook zo jammer dat de week dramatisch weer kende. Dat kan natuurlijk altijd, maar we hebben onszelf zo geen beeld kunnen vormen van of de strategie ook werkt. Je zou kunnen zeggen dat 50% van de totale vangsten op het meer voor onze rekening kwam, maar dit betrof slechts 1 vis ;-). Als abstract percentage op papier indrukwekkend, maar vanuit een statistisch oogpunt volkomen flut! Kortom, dit moeten we nog maar een keertje overdoen.

Voorspel

Bij aankomst waren we dus nog vol goede moed. We hadden de weerberichten wel gezien, maar die wijzigden voortdurend en een beetje “herfstig” hoeft niet slecht uit te pakken. Het Engelse koppel dat op stek 2 zat, had toch 3 karpers weten te strikken. Geen indrukwekkend aantal, maar op Great Lake niet slecht. Het perspectief was prima zo.

Gaandeweg het opbouwen merkten we tevens de veranderingen die in de afgelopen tijd hebben plaatsgevonden. Er staat nu een nette “lodge” met toilet- en douchevoorziening, de oevers lijken meer volwassen, de weg is berijdbaar en er ligt schoon grind voor je bivvy. Het maakt het geheel best aantrekkelijk zo met de zon en wat kleine wolkjes hier en daar. Dus zonder al te veel moeite staat tegen het einde van de middag alles scherp en rond 20.00 uur die avond vertrekt zelfs de eerste hengel! We vissen met gevlochten lijnen, dus de registratie is intens. De hengel van Marco stuitert letterlijk op de piepers. Hij maakt snel contact en als twee oude bejaarden kantelen we ons in de boot. Een beetje roestig nog. Ik roeien dus en Marco plukken, want de bak water voor ons staat helemaal vol met wier.

Eenmaal op de stek blijkt de vis gelost. En natuurlijk is de teleurstelling groot, zelfs al is vroeg succes een luxe, maar het idee dat aan het andere eind een van die mooie vissen kan zwemmen doet je hart sneller kloppen en maakt de deceptie gelijkwaardig groots. Het is altijd even ongemakkelijk in de boot op zo’n moment. De volgende ochtend herhaald zich het ritueel op een van de andere hengels. Onze eerste, voorzichtige conclusie is dat we ons in ieder geval in de juiste zone “genesteld” hebben.

Raak!

Dan op zondag, rond 21.00 uur, is er wederom leven. Het is een zakker dit keer. Het is de hengel waarvan we het idee hebben dat de rig niet helemaal goed ligt. De eerste gedachte is dat er een zwaan over de lijn zwemt of dat een meerkoet het aas inspecteert, want de waker keert terug naar z’n oude positie. Toch stuurt Marco erop aan om even te kijken…

Dan gebeurt datgene wat wij als vissers zo vreselijk lekker vinden: de waker dribbelt langzaam over de lijn richting de Delkim, kiept vervolgens traag voorover om dan abrupt de lijn te lossen. De top van de hengel buigt en de lijn tikkelt van de spoel… het is raak!! Wanneer ik de hengel oppak voel ik dat de vis er aan zit. We zijn nu allebei wat nerveus door de eerdere ervaringen en dus zoeken we zonder woorden het water. De machine draait opeens. Ik meen zelfs iets van souplesse te herkennen. En we hebben mazzel dit keer, want de lijn ligt nog behoorlijk op het wier en dus hoeven we niet zo te plukken. Op een paar momenten na heb ik vrijwel direct contact met de vis.

Het blijkt een kleine schub van net 9 kilo. Een schoepie zoals we deze liefkozend noemen. Hij heeft zich vol overgave in een grote kluwe wier geboord en doet enorm z’n best om het drillen en netten zo lastig mogelijk te maken. Zo in het schijnsel van de lamp is het niet duidelijk wat nu wier is en wat vis. Na een paar vruchteloze pogingen besluit ik dan maar de hele klomp te scheppen. Hoppa… de eerste vis is binnen. We zijn los! En ook al zwemmen er tal van mooiere vissen rond, het kan ons nu even niet verrotten. We hebben vis en zijn er dol blij mee.

Opkomst van de Noordooster

Diezelfde avond nog merken we dat het kouder wordt. Een Noordooster blaast (nu nog) zachtjes in ons gezicht. De sympathieke temperatuur van zaterdag wordt langzaam omgebouwd naar meer venijn. We pakken onszelf goed in om niet te vernikkelen. Je voelt het front gewoon naderen. De volgende ochtend is de temperatuur serieus gezakt. Het water tikte bij aanvang nog ruim de 10 graden aan, maar dat is verleden tijd. De harde wind uit het Noordoosten blaast over het meer en vol in ons gezicht. De gevoelstemperatuur is laag en de kachel, die al 3 jaar in het stof heeft gelegen, wordt uit de auto gehaald. Het is een echte, ouderwetse tentheater van Coleman die je direct op een gaspit schroeft. Een super ding, al zorgt 3 jaar stof in aanvang wel voor wat vuurwerk! 

Die dinsdag gaat het sneeuwen en de wind blaast stevig nu. Niet echt een goed teken of impuls voor de vis. Gelukkig is de wind wel wat gedraaid en krijgen we hem niet meer vol in de bakkus. Dat scheelt een berg zal ik je vertellen. Los van koude vingers en tenen zitten we redelijk comfortabel, maar alles is stil… en dat is wel een probleem.

Het is het moment waarop wij allebei voor het eerst beseffen dat het deze week wel eens wat zwaarder zou kunnen worden dan we in eerste instantie dachten. De situatie waarin wij ons bevinden is niet onmogelijk, maar ook niet vergevingsgezind, als je begrijpt wat ik bedoel. De spanning stijgt…

Vliegverkeer

Als je op Great Lake gaat vissen moet je er rekening mee houden dat er wier groeit. Dit heeft voor- en nadelen. Zo geeft het wier je aanwijzingen waar je de vis kunt vinden, hoe hun trekroutes lopen. Het is een kwestie van goed zoeken met een prikstok en aquascope. In die zin is dat wier best handig, al moet je bereidt zijn om te roeien, want met je motor loop je vast.

Een van de mindere aspecten vormt de combinatie met de zwanen en meerkoeten die er zwemmen. Zij kunnen je het leven behoorlijk zuur maken. Het punt is namelijk dat de lijnen vanwege dat wier hoog liggen en dus opgepakt worden. Natuurlijk kan je je hengeltoppen omhoog gooien, wat veel vissers ook doen, en zo de lijn vrij houden, maar dit brengt weer een heel ander “gevaar” met zich mee.

Aan het begin van de week overwogen we dit even te doen en zo dus de lijnen uit het wier te houden. En die berg zwanen… ach, die zwemmen er wel omheen. Maar de rede waarom we uiteindelijk toch kozen voor zo laag mogelijk, waren de vliegers! Eens in de zoveel tijd komt er zo’n Boeiing laag binnen en er zit echt geen stuurman aan boord. Dus is de klap ongeremd frontaal en dat wil niemand. Op Maveline had Marco al eens zo’n gewelddadige confrontatie en ik kan je zeggen dat die Fox NTX-R mooi de prullenbak in kon. De lijn was diep ingesneden…

Onze oplossing was om de hengels uit te varen met de hengeltop zo ver mogelijk onder water, zodat de zwanen er niet meer bij konden. Maar ook dat werkte niet altijd. Midweeks kregen we een volle run en stormden we beiden de tent uit. Daar zagen we een zwaan met haast in de benen en de lijn om z’n flippers… Dit is dus niet wat je wilt. Het is koud, het is stil, het sneeuwt en er hangt pluimvee aan de draad!

Bas & Arie

Maar laten we eerlijk zijn, dit hoort er natuurlijk allemaal bij. Die natuur geeft je de ruimte, maar reserveert ook ruimte voor zichzelf. T’is niet anders. Dinsdagavond, op het moment dat we ons terugtrekken in een behaaglijke eettent, zien we opeens een groot lichaam door het water glijden… het is Bas! Bas is een uit de kluiten gegroeide beverrat. Grijze vacht, lange snorharen, gele tanden… je kent ze wel. En Bas heeft een eigen territorium. En het maakt hem niet uit wie er in zijn territorium kamp houdt, het territorium blijft van Bassie. Zo ook alles wat er kort- of langdurig neerploft. Dus een zak met boekweit is voor Bassie… begrijp je?! Hij had iets stoïcijns. Vol licht in de bakkus maakt hem niks uit, hij blijft rustig de dingen doen waar hij voor gekomen is. Lijnen in het water? Geen probleem, nemen we gewoon lekker op sleeptouw. Kortom een prima kerel.

Een andere “vismaat” met soortgelijke, dictatoriale trekjes is Arie. Arie is een wat uit de kluiten gewassen roofvis. Ook Arie is bijzonder honkvast. Zijn territorium kruist dat van Bas, maar die twee zitten elkaar niet in de haren. De deal is eenvoudig: Bas regeert de bovenwereld, Arie de onderwereld. Op gezette tijden zien we dat hij er druk mee is. Het valt ook niet mee om al dat vistuig in toom te houden denk ik. We zien flinke klappen van zijn staart, grote kolken in het wateroppervlak en als je goed luistert hoor je hem schreeuwen! Ook ik word op m’n nummer gezet, later in de week.

Het valt ons sowieso op dat de natuur zich wat merkwaardig gedraagt. Midden in de sneeuw zien we muggen, langpoten en wespen in de tent. Libelles vliegen overdag nog vrolijk rond… het zijn eigenlijk alleen de karpers die uitblinken in afwezigheid.

Onder vuur

Inmiddels zitten we al verder in de week en al voorspellen onze weergoden anders, het blijft koud. Het water is in temperatuur ruim 4 graden gedaald en dat is geen goed nieuws. De dieptemeter toont iets meer dan 6 graden op de schaal van ruk! Het is frustrerend, zeker in combinatie met het leger meerkoeten dat massaal nu onze stekken onder vuur houdt. En ook al weten we dat zeker de grotere jongens zich niks van deze schreeuwerds aantrekken, ze kunnen je presentatie behoorlijk frustreren, met als gevolg een knoopje of lege hair in het water.

Om in ieder geval verzekerd te zijn van aas aan de hair besluiten we om met een soort kebab-rig te vissen. Wanneer de boilie er nu tussenuit getrokken wordt zweeft er toch nog iets van (kunst)mais boven de haak.

Aandacht voor details

Rond donderdag zou het weer een stuk beter moeten worden, maar op de één of andere manier blijven de wolken boven ons hangen. Het is nu niet zo slecht meer, maar het weer herstelt niet de schade. We maken ons op voor een laatste offensief. Ook al voel je gaandeweg de week de vaste grond wat onder je wegzakken, je probeert jezelf toch aan te passen. Het adaptief vermogen is wat ons wel of niet succesvol maakt. We hebben nu meerdere soorten van rigs geprobeerd, laag en hoog van de grond tot plat op de bodem. Gaandeweg de week groeit de aandacht voor details.

Een van de dingen die we bijvoorbeeld proberen is om de vis te verleiden om überhaupt te azen. Want ook al pakt hij niet direct jouw haakaas, eenmaal op het voer bestaat toch de kans dat ook deze wordt meegehapt. Daarom kan het zinnig zijn om wat grondvoer direct bovenop je haakaas te brengen. Ik besluit daarbij om ook het lood mee te nemen in de PVA-kous. De meerwaarde van deze presentatie is 4-ledig: je bied aantrekkelijk aas direct rond je haakaas, de sok drukt het lage wier wat weg, je lood landt zachtjes in de “prut’ en je rig ligt gestrekt. Het enige gekloot is de regen 😉 Maar helaas, het mocht niets baten… de vissen gaven gewoon niet thuis.

Food for thoughts

Zoals je hebt kunnen lezen biedt Great Lake je als visser momenten met een perfect dilemma en ik denk dat het meerdere sessies kost om hier een consistent antwoord op te vinden. Het feit dat de vissen er gevoeliger lijken dan op andere wateren, komt niet door de vis zelf, maar wordt veroorzaakt door het water. En dus als je het water leert “lezen” denk ik ook dat de vangsten zullen toenemen. Een mooie opgave denk ik…

Zo zorgt het meer, door zijn beperkte diepte, heldere water, vorm, begroeiing en grootte van het bestand voor een gevoelige omgeving: Vissen zien alles wat er boven hen drijft, temperatuur- schommelingen hebben direct en vrij spel door alle lagen, de vorm van het water geeft de vis voldoende ruimte om zich te verschuilen en de grootte van het bestand in relatie tot het natuurlijk voedsel maakt hen niet direct afhankelijk van ons aas. Het is dan ook begrijpelijk dat reviews schrijven over onder andere goed zoeken, niet te veel voeren en rust op de stek.

Maar ja… die vrijdagmiddag drijven de zwanen weer vol op onze kant. Tot drie keer toe neemt een van hen een lijn op sleeptouw en ook Arie laat van zich horen, net als Lucie komt buurten. Hij duikt vol op mijn lijn op nog geen 5 meter van de kant. Daar sta ik dan, geen enkele presentatie ligt meer op dezelfde plek en ik heb een lege hengel in mijn hand. Ik bedoel, ik wil die rust wel bewaren, maar alles schreeuwt nu om opnieuw uit te varen, waartoe ik dan ook besluit

Maar terwijl ik dit doe fluistert er een duiveltje in mijn oor: “Was het niet zo dat de eerste en enige vis van een rig kwam die je niet vertrouwde? Was het niet zo dat je dacht dat deze niet goed lag? Is het niet beter om ze met rust te laten en gewoon te wachten? Weer zo’n perfect dilemma… en food for thoughts!

Lees nu ook aflevering 3 van de column Food for Thoughts.