Penvissen op karper, zo doe je dat!

Penvissen op karper is een fantastische tak van sport. Het struinen met licht materiaal zorgt voor ongekende spanning en kan, mits juist uitgevoerd, enorm veel succes opleveren. Iemand die dat als geen ander weet is Hans Koeslag. Wij vroegen hem of hij zijn visserij voor ons wilde beschrijven en dat deed hij graag. Dat heeft geresulteerd in het onderstaande artikel, waardoor iedereen kan leren penvissen op karper. Veel leesplezier!

Hans aan het woord

“Het actief bevissen van de karper met de penhengel beoefen ik ondertussen al een kleine 50 jaar. Als je als 18 jarige bent begonnen met penvissen op karper en er een halve eeuw later nog geen genoeg van hebt, dan is er blijkbaar toch iets wat die eeuwige drang naar de waterkant met een penhengel kan verklaren.

Waar komt dat dan vandaan zal je je afvragen. Kort en simpel gezegd; Waarschijnlijk de drang om ze te vinden en daarna te zien azen, dan hopen op een aanbeet en ze daarna zien te vangen. Het heeft ook te maken met de sfeer die bij het penvissen past. Een penvisser is een individu die alleen op pad gaat of soms met een goeie maat zijn eigen plan trekt, het liefst in een wereld van stilte en rust. Die rust vind je meestal als het vanuit de schemering licht begint te worden tot een uur of 9, half 10 bij daglicht. Daarna is het meestal gedaan met de rust en de beste aasperiode is dan ook min of meer voorbij. Ze worden ook wel de gouden uurtjes genoemd.

In helder water krijgen planten de kans om uit te groeien tot enorme velden. Het levert veel zuurstof op en de karpers kunnen flink uitgroeien tot gezonde en krachtige exemplaren. Penviswater met veel waterplanten en wier worden door de meeste statische karpervissers met rust gelaten. Een penvisser daarentegen vind daar altijd wel een gaatje om zijn aasje te laten zakken.

Hierboven zie je een oude karper die in ondiep water vol vertrouwen aan het azen was. In plaats van een pennetje werden deze keer de drijvertjes ingezet om het risico van aanraking met de lijn/pennetje te vermijden. Het is een voordeel een systeem te gebruiken wat zeer snel te veranderen is omdat je dan het ene moment kan switchten naar de korst en een moment later weer op de bodem kan vissen. Misschien kom ik in een eventueel volgende artikel daar eens op terug.

Licht materiaal bij het penvissen

Door het gebruik van zo licht mogelijk materiaal (natuurlijk afhankelijk van de situatie ter plekke) krijg je het maximale rendement van je materiaal, maar ook wat beleving betreft. Er is toch niets mooiers dan het geluid van een werking tredende slip bij een maximaal gebogen hengel? NB; licht vissen op karper is een relatief begrip natuurlijk, want soms is 0.30mm ook aan de lichte kant. Wat ik zoveel mogelijk wil voorkomen is karpers verspelen door lijnbreuk. Liever nog een uitgebogen haak dan een vis opzadelen met een stuk lijn en een haak in zijn bek.

Pennetje

Een pennetje vertelt wat er onder water gebeurt. Hoe subtieler het pennetje, hoe meer hij je vertelt. De montage is simpel; een klein speldwarteltje wordt bevestigd aan het oog van het pennetje, wat vervolgens tussen 2 rubber stoppers op de hoofdlijn word gemonteerd. Het speldwarteltje heeft het voordeel dat een eventuele verwisseling van de pen een fluitje van een cent is. In helder water zou je zelfs zonder een dobber/pennetje kunnen vissen. Je ziet uiteindelijk alles gebeuren. Om een flitsende aanbeet toch visueel te kunnen waarnemen maak ik gebruik van een weinig lood vragend pennetje van 0,5 gram of 2 of 3 kleinere drijvertjes.

Voor tips over het uitloden van het pennetje maak ik graag een verwijzing naar de voortreffelijke site van Boudewijn Margadant: Boustails: Penvissen. Een beter uitleg over penvissen/montages kan ik niet geven.

Vroeger had je 3 soorten haken:
1: de roundbend
2: de limmerick
3: de klauwhaak

Tegenwoordig hangen de rekken in de winkel met 10 tallen verschillende type haken in de rekken. Jan Schreiner had in die tijd de filosofie dat het gebruikte aas bepaalde welke haak daarvoor geschikt was. Bijvoorbeeld een roundbend was een gewilde haak voor de aardappel, en een limmerick voor de pluim brood.

Een penvisser doet met een model roundbend maatje 8 met een scherpe rechte punt een goede keus, omdat de haak meestal in het aas verstopt zit. Een loodvisser wil graag een sneldraaiende haak die in de onderlip terecht komt. Een penvisser die omhoog of opzij de haak zet zal nooit de haak in de onderlip zien verdwijnen. Dus geen sneldraaiende haak voor een penvisser.

De uitrusting is vrij simpel te houden, een hengel voorzien van een midden formaat werpmolen, schoudertas met wat reserve materiaal, een landingsnet, een onthaakmat en tot slot een compact camera. Hoe lichter de uitrusting, hoe actiever je zal kunnen zijn.

In tegenstelling tot de statische karpervisser die moet wachten tot de karper zijn (meestal) voorgevoerde stek komt bezoeken kan een penvisser zijn succes om een karper te vangen vergroten door actief te zijn. De sleutel is dan ook op zoek te gaan naar de karpers, observeren in de bovenste en onderste waterlaag, mits de helderheid van het water het toelaat natuurlijk.

Zomaar een eind langs het water te gaan lopen en af en toe een blik werpen in het water is natuurlijk niet het meest effectief. Om het succes een handje te helpen gaan we eerst wat interessant lijkende plekjes voorzien van een paar handjes voer. Ik voer alleen als ik daarna (ongeveer een uurtje later) ga vissen, nooit dagen van te voren. Ik wil ook graag zien of mijn voer door een eend of meerkoet te grazen wordt genomen. Het meeste voer komt een halve meter tot één meter uit de kant te liggen.

Voer voor het penvissen op karper

Mijn voer maak ik zelf en het bestaat voor het grootste gedeelte aan graan/zaden, mais en kikkererwten. Op warme dagen soms ook wel wat hondenbrokken om op jacht te gaan naar underfeet carp. Meestal maak ik 50kg voer klaar in een grote speciekuip en laat dit 48 uur weken. Door het weken wordt het volume door uitzetting nog groter. Daarna wordt het gekookt.

Als de boel aan de kook is dan zet ik de kookwekker op 30 minuten. Door het koken komen er uit de granen attractieve stoffen vrij en daarnaast worden de korrels ook een stuk zachter. Het geheel krijgt een bepaalde geur die op de voerplek voldoende aandacht weet te trekken van de karper. In tegenstelling tot wat anderen beweren in verband met fermenteren; mijn ervaring is dat als het voer is verzuurd/rot in de plastic zak, de karper het laat liggen.

Na het koken en als het graan is afgekoeld, gaat het in afgewogen hoeveelheden in de vriezer. Per pensessie gebruik ik slechts 1 zak van ongeveer 2 kilo. De komende 25 sessies ben ik zo te zien onder de pannen en heb veel lol, want het kost geen drol.

Sluipen als een indiaan

Oké, er is nu een uur geleden op een stuk of 6 plekken gevoerd. Die plekken ga ik meerdere malen bezoeken voor perioden van maximaal 5 a 10 minuten. Als ik namelijk in helder water geen vis zie azen op een voerplekje of in de buurt daarvan, dan blijf ik er natuurlijk niet hangen en ga snel door naar de volgende plek. De polaroid gaat op de neus, de pet over de oren en ik ben weg. De beste tip die ik je nu kan geven: een karper die je verstoort op een voerplek vang je voorlopig niet meer. Dus kruip en sluip als een indiaan naar je voerplek!

In de praktijk zie ik in dit heldere water vaak al een vis over de voerplek schuiven. Er liggen maar een paar handjes voer dus de vis is natuurlijk zo vertrokken. Vaak is het een kunst om het pennetje te laten zakken bij een aantal karpers zonder ze te laten schrikken. Vooral de langzaam zinkende onderlijn wordt vaak opgemerkt en verdient aandacht.

De onderlijn die ik gebruik is ongeveer 50 cm lang en is door middel van een ringetje aan de hoofdlijn van nylon gemonteerd. De meeste onderlijnen hebben de neiging om te willen drijven. Dit kan tot gevolg hebben dat ze “bol” gaan staan in de buurt van het haakaas, een karper zal snel op de vlucht slaan als hij al wapperend met zijn borstvinnen dit bolle draadje tegenkomt met zijn borstvinnen. de beste methode om zo een onderlijn te laten zinken is hem (liefst als hij nog droog is) door de putty heen te trekken.

Ook is het mij opgevallen dat de karpers vaak in groepjes de voerplek bezoeken. Dit is aan de ene kant heel erg leuk om te zien, aan de andere kant schuilt er het gevaar in dat je hoofdlijn eerder geraakt kan worden door bijvoorbeeld een borstvin of een staart. Als er ook maar iets niet klopt op de plek dan schrikt er één en de rest vliegt erachter aan. Het lijkt er wel eens op dat ze onder het mom van “twee zien meer dan één” de voerplekken bezoeken. Het gaat in dit verhaal te ver om hier dieper op in te gaan, maar ik kan je wel verklappen dat karpers het meeste schrikken van zogenaamde “Weed effect onderlijnen” die toch als doel hebben de hoofdlijn te camoufleren…”

Aanbeet in beeld