Tussen zwijgen & gillen: Heimwee

Soms kijk ik met lichte gevoelens van heimwee terug op mijn tienertijd. Als achttienjarige werkte ik fulltime in een videotheek en verhuurde ik VHS en de opkomende DVD’s aan de inwoners van een klein dorpje. In die tijd was de videotheek nog echt populair, maar ik durf te beweren dat er jonge lezers zijn die niet eens weten wat dit concept inhoudt. Ingehaald door de tijd, dat geldt ook een beetje voor mijn visserij. Nou ja, dat klinkt heel dramatisch, maar met het verstrijken van tijd is er een hoop veranderd…

Toen ik al na een half jaar besloot te stoppen met mijn MBO opleiding detailhandel moest ik hard op zoek naar een baantje. In eerste instantie werd ik aangenomen als serveerder bij een BBQ restaurant, maar op hetzelfde moment kreeg ik een ideale kans op een luizenbaan. Bij de videotheek werd iemand gezocht en dat was voor mij een enorm gunstig baantje. Iedere dag van 13.00 uur tot 21.00 uur werken, eten bestellen op kosten van de werkgever en vooral veel films kijken. In die tijd bestond mijn vrije tijd vooral uit het vissen en het hele weekend in de kroeg hangen. Voor beiden waren mijn werktijden bij de videotheek ideaal. Ik kon perfect uitslapen na een nacht stappen, of lekker een nachtje + ochtend vissen, thuis gaan douchen en dan aan het begin van de middag weer naar het werk.

In totaal heb ik twee jaar bij de videotheek gewerkt. Voor mijn gevoel heb ik in die tijd meer nachtjes gevist dan de rest van mijn ‘volwassen leven’ bij elkaar.

Een wereld van verschil

Na de videotheek volgde een gloednieuw avontuur. Een ‘echte grote mensen baan’ met een heel andere mate van verantwoordelijkheid, maar nog steeds veel vrije tijd om lekker te gaan vissen. De onregelmatige werktijden veranderden mijn leven behoorlijk, maar brachten een heel andere positieve wending met zich mee. Ik kon nu ineens volop doordeweeks vissen terwijl anderen op het werk zaten. En nog mooier, ik kreeg mijn eerste auto. Het zal vast herkenbaar zijn, maar die auto was een gamechanger. Plotseling was ik niet meer aangewezen op de lokale kanaaltjes en plasjes, maar de wereld lag letterlijk voor me open. Ik viste in binnen- en buitenland en had de tijd van mijn leven. Op mijn 19e viste ik, naast mijn fulltime baan, zo’n 2500 uur in het jaar!

Dat is nu haast niet meer voor te stellen, want hoe anders is dat anno 2022? Nu ben ik al blij als ik iedere paar weken een keer een nachtje kan gaan vissen en op jaarbasis een 15 nachten pak (inclusief vakantie).

Dingen veranderen nu eenmaal

Puur naar bovenstaande cijfers kijkend zou je kunnen zeggen dat er reden is om met heimwee terug te kijken op die tijd. Ik deed wat ik toen wilde en had nergens rekening mee te houden. En juist dat laatste is veranderd door de jaren heen. Niet bewust, maar het is er ingeslopen. Hoe meer kaarsjes je uitblaast, hoe meer dingen er veranderen. Zo is het vissen van veel uren door de jaren heen geleidelijk afgenomen. Niet omdat ik niet meer gemotiveerd ben, zeker niet. De karper en het vissen boeien mij nog steeds en spelen nog steeds een belangrijke rol in mijn leven. Alleen zijn er meer dingen om rekening mee te houden. Mijn vrouw, het huis, de huisdieren, een drukke baan, andere hobby’s, deze website…

En daar heb ik zeker geen spijt van. Ik heb geleerd dat er voor mij meer is dan alleen vissen. Iedereen kiest zijn eigen geluk en manier (en beschikbare tijd) om de hobby te beleven. Voor mij komt het er nu steeds vaker op neer om van het moment te genieten als zich dat aandoet. Een groter deel van mijn visserij is gericht op het vissen van socials tijdens de nachten en verder vooral korte sessies te plannen. Kort samengevat moet de verhouding ’thuis-werk-vissen’ in balans zijn om van alles te kunnen genieten.

Een nachtje op historische gronden

En dat brengt me terug naar de tegenwoordige tijd. Dit jaar heb ik pas één nachtje gevist, maar wel in goed gezelschap. Tijdens een maartse social met Kevin bevisten we samen het beroemde Kempisch Kanaal (ofwel KK, maar dan niet zoals de jeugd het gebruikt). Een plek waar boeken over zijn volgeschreven, maar waar ik in mijn hele vissersleven nog nooit aan de oevers had gestaan. Het is tof om dit historische water nu eens met eigen ogen te zien en mijn rigs hier te positioneren in de hoop op een, toevallig passerende, Kempische schub of spiegel.

En eerlijk: de omstandigheden waren die sessie verre van optimaal. Een harde en koude wind hield de golven in stand en de watertemperatuur was niet om over naar huis te schrijven. Overdag hebben we zelfs een paar sneeuwvlokken gezien! De karpers leken die sessie op vakantie, maar toch was het voor mij genieten. We wisselden verhalen en ervaringen uit en bespraken onze toekomstplannen. En dat is een groot verschil met vroeger. Want waar ik als tiener het gros van mijn tijd alleen doorbracht, haal ik nu meer plezier uit dit soort momenten.

Na het opruimen hebben we samen wel besloten om een vervolg aan de sessie te geven. Het groot visverlof voor België is immers toch al gekocht en hoe tof zou het zijn om in goed gezelschap een karper te vangen op historische gronden?!

Geen tijd voor heimwee

Terugkijken naar het verleden is soms leuk, maar vooral om verhalen op te halen aan vervlogen tijden. Als je blijft hangen in het verleden loop je het risico dat je het mooie van deze tijd niet ervaart. En dat laatste is me duidelijk geworden tijdens mijn ‘groei’ als mens. Ik geniet daarom ook lekker van mijn hobby zoals het komt en zie wel hoe het loopt. Woensdag ga ik vissen met een vriend, geen idee waar…

Klik hier voor meer blogs uit de ‘Tussen zwijgen & gillen’ reeks van Frank.