De zomer van 2021 in vogelvlucht

Daar waar het voorjaar voor mijn gevoel lang op zich liet wachten, was het ook een vrij vreemde zomer. Het kan aan mij liggen hoor, maar ik heb zo’n gevoel hij korter was dan in voorgaande jaren. Niet alleen korter maar ook minder bloedheet denk ik? Mocht je nu een purist zijn, dan kun je dat natuurlijk uitzoeken met cijfertjes van bijvoorbeeld Piet – de legendary – Paulusma. Kijk maar joh, ik schrijf ondertussen even hier beneden verder over mijn zomervisserij, scroll maar even mee naar beneden…

Een 10-daagse Franse road trip!

Iets waar ik altijd enorm naar uitkijk zijn de wat meer avontuurlijkere uitdagingen. Dat kan in ons eigen land zijn op onbekend terrein, of in het buitenland. Ditmaal vertrek ik met Aydin 10 dagen naar Frankrijk en de planning is tot in de puntjes verzorgd. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik zoek zoveel informatie op als mogelijk is over de regio of over het desbetreffende water. Het eerste water waar we ons settelen is bekend terrein. Vorig jaar liep het daar namelijk als een trein, alleen bleven de echt dikkere vissen uit het zicht van ons schepnet. Eens kijken of we dat nu wel voor elkaar weten te krijgen.

Eerst een gezellige tussenstop bij de twins

We rijden in de ochtend weg en de reis verloopt voorspoedig. Na een X aantal keren stoppen voor een plaspauze komen we rond een uur of 19:00 aan bij Jelmer en Julian Simmes. De twins zijn namelijk in dezelfde regio actief en we vonden het wel een leuk idee om daar een tussenstop te doen. Een gezellige BBQ, een babbeltje en wat sterke lulverhalen verder stappen we om 22.00 weer in de auto. Het plan was eigenlijk om een stretcher sessie te doen bij de twins, maar de drang om te vissen bleek wederom weer eens te groot.

Het departement waar we in vertoeven en de route naar ons water blijkt toch nog een beste afstand te zijn. Om 01.30 hebben we de tent staan en zijn we echt compleet naar de klote van de lange rit. We janken de bedden de tent in, klappen ons hoofd op het kussen en morgen komt de rest wel.

In de vroege ochtend blazen we de boten vol lucht, preparen we de verse rigs voorzien van lekkernij en bedenken hoe we dit strategisch het beste kunnen aanpakken. Volgens de dieptemeter is het een vrij monotoon bodemverloop met hier en daar wat rotsen onder water. We besluiten de arm strategisch dicht te vissen met 3 hengels de man en dat betekent de kop, het midden en de andere kop. In theorie kan er op deze manier geen vis meer doorheen en mocht dat wel gebeuren dan komen ze hierna nogmaals 3 rigs tegen. Veel moeilijker als dit moet je het soms ook gewoon niet maken, voer erop hengels erin en zien wat er gebeurt.

De eerste aanbeet is gelijk een grote vis

Na een klein half uur loopt de eerste stok al af en de gevlochten camo braid jankt van de spoel. Wat een begin, heerlijk dit zeg! Ik stap de boot in om de vis op te halen, ik heb immers ruim 300 meter lijn uitliggen en dat moet je niet vanaf de kant willen drillen. De vis voelt goed, scheert lekker log schuin weg en niet veel later is de eerste vis een feit. Als ik mijn net naast de boot optil en een inschatting moet maken dan gaat deze rond of net over de 20 kilo.

Ik trek de armen van mijn net uit elkaar, hang haar weg naast de boot en vaar langzaam en met een big smile terug naar de stek. De digitale weger geeft aan dat de vis de 20 kilo net niet haalt, echt deren doet het me niet zo. De vis is waanzinnig bruut en als ik haar borstvin bekijk dan sta ik perplex van de lengte en vorm. De borstvin is rond de 30cm lang en dit heb ik echt nog nooit gezien, kicken!!

Niet veel later loopt er weer een hengel af van Aydin en kort hierna weer een volle fluiter op één van zijn andere stokken. Het loopt dus best aardig door en het weer zit ons eigenlijk ook wel mee. Er staat een lekker windje te blazen uit het zuidwesten en er is bewolking.

Stevig voeren en chaos op de stek!

Door alle (succes)factoren samen te voegen besluiten we om direct lekker stevig te voeren en er gaat ruim 20 kilo Diamix verspreid de zone in. Diamix bestaat uit 14, 18 en 24mm boilies gemixt door elkaar heen en we gebruiken 2 soorten door elkaar. De Sweet Garlic Robin Red en de Milk & Fruit deden het vorig jaar hier namelijk ook uitstekend en je weet wat ze zeggen: Never change a winning team!

De avond valt langzaam in en een heerlijke serene stilte wordt abrupt doorbroken door een groep langs gevlogen krijsende kraaien. Ze janken met zijn allen een boom in en na 5 minuten janken ze er met zijn allen schreeuwend weer uit. Fucking schreeuwlelijkerds dat het zijn, dondert eens op joh, ik kom hier voor mijn rust man!

In de nacht gebeurt er vrij weinig, maar bij het eerste ochtendlicht is het totale chaos. Eigenlijk binnen het uur liggen er 6 hengels op de kant en staan we met de boiliepijp beiden bollen over de zone te smijten. De vis ligt er vol op en de runs zijn niet bij te houden. Tussendoor pakken we een paar mooiere en dikkere exemplaren waaronder een mooie rijenkarper en zelfs een kleine koi!

Tijd om te verkassen

Na 3,5 dag tellen we de balans op en staan we op 34 vissen waaronder 4 mooie en hoge dertigers. Het avontuur voelt een beetje aan als een gewoonte en de echt dikkere vissen (20 kilo plus) laten zich niet zien. In principe zijn we dik tevreden over het resultaat dat we geboekt hebben in dit korte tijdsbestek natuurlijk en daarom besluiten we te verkassen. Onze trips zijn altijd zo gepland dat we ook direct onderzoek doen voor een volgende keer dat we naar Frankrijk gaan. Met dit in ons achterhoofd besluiten we de boten op te ruimen en al het andere niet essentiële en doen nog even een flinke powernap alvorens we de auto in stappen. De rit gaat eerst naar een oud en bekend water van ons op een kleine 400km afstand rijden en als we onderweg naar wat tegenkomen dan kunnen we altijd nog even uitstappen.

Als we na een lange rit aankomen op het water krijgen we de eerste tegenslag voor de kiezen. Alle armen staan droog en op de overige zones staan al tenten waarvan er één zojuist aan het opbouwen is, kut! De reden dat we nooit teruggereden zijn is eigenlijk omdat er geen andere opties in de buurt zijn en we weten nu beide dat dit een lange dag gaat worden. We rijden direct weer weg en gaan een flink stuk asfalt vreten tegemoet. Het leven van openbaar vissen gaat niet altijd over rozen en je moet soms echt je verstand op 0 zetten.  Geloof me, het kan je mentaal maken of breken zodra het tegen gaat zitten!

 

Een nieuwe start op een nieuw water

Ik bel Jelmer op, alhoewel het ook Julian zou kunnen zijn? Die tweeling lijkt verdomd veel op elkaar en ook qua stem kan ik ze nauwelijks uit elkaar houden. Het zijn beide toffe gasten trouwens. Was de één nou een arrogante kwal ofzo dan kon ik ze wellicht nog uit elkaar houden… helaas! Aangezien de mannen deze week nog vertrokken zijn bij een gaaf stuwmeer en met hetzelfde aas vissen, vergaar ik wat info bij ze. Het plan klinkt goed en de locatie wordt doorgestuurd via de app.

Na een lange rit kunnen we bij aankomst gelijk met het uitladen beginnen. De stek die we voor ogen hadden is vrij en voor zover we kunnen zien zijn we de enige vissers. Het water en het uitzicht zijn bruut en flink buiten de bewoonde wereld. We wanen ons in een soort paradijs. Snel wordt het kampement uit de grond gestampt en de boot vol lucht getrapt. De elektromotor gaat in standje 4 en tegen de flinke zuidwesterwind onderzoeken we het bodemverloop. De diepte is vrij saai en tot 3 meter diep, er is dan ook niets bijzonders te vinden op wat schone plekjes tussen het wier na en tegen het wier aan.

Enkele piepen

Rechts van mij ligt een dijk en de schuimkoppen staan erop, daar gaan er instinctief direct 2 stokken heen. De derde gaat net achter het wierveld op zo’n 50 meter recht vooruit. Aydin zijn stokken gaan in een waaier en de gps-punten worden opgeslagen op de Raymarine Element. Het vertrouwen is torenhoog. De luchtdruk is goed en de wind is stormachtig, maar toch duurt het uren voor de eerste vis zich meldt. Zeer diep in de nacht rond de klok van 4 krijg ik wat piepen en is het weer stil. Na een minuut of 5 krijg ik weer wat piepen en nu weet ik vrijwel zeker dat er een brasem aan de andere kant van de lijn bungelt. Ik trek tegenstribbelend het waadpak aan en strompel naar de hengel. Bij het oppakken bemerk ik de enorme hoeveelheid wier wat tergend langzaam meekomt bij het druk zetten van de hengel.

Als ik eenmaal vlak bij de kant mijn hoofdlamp op het veld wier schijn dat om mijn lijn zit zie ik ineens een glimp goud ertussendoor oplichten. De vis blijkt een dikke spiegel te zijn en met een paar woeste slagen komt ze los uit het wier en vliegt het wijd in. HOLY SHIT, dat is lekker zeg! De dril verloopt soepel en als een ware kunstenaar manoeuvreer ik deze dame tussen de overige 5 lijnen door het net in! Ik weeg de vis eerst alvorens ik haar nog even anderhalf uur weghang in de sling en maak in de vroege ochtend wat foto’s. De hengel wordt direct terug uitgevaren naar de stek via de gps. Na de boottocht zet ik een percolator op het vuur om heerlijk na te genieten van een overheerlijke sloot koffie in het opkomende zonnetje.

Deze vis is absoluut op haar retour aan de bouw te zien en ik vermoed dat deze dame vroeger een zeer goede 20 kilo vis geweest is welke mijn record wellicht had kunnen verpulveren. Wat een grote kop en muil zit erop zeg, ongekend! 

Het blijft maar doorgaan

Nadat we de foto’s geschoten hebben en de camera opruimen, jankt Aydin zijn hengel er als een gek vandoor en kunnen we wederom een vis bijschrijven. Het is en blijft toch het mooiste als er met daglicht vis gevangen kan worden en je in de nacht fatsoenlijk kunt slapen. Als we Aydin zijn vis gefotografeerd hebben en de lijn weer terug op haar plaats hebben liggen krijgen we maar weinig tijd voor een ontbijt. Wederom vliegt er een stok vandoor en een kleinere spiegel die ik ophaal met de boot mag direct haar vrijheid weer tegemoet. We staan ondertussen op 36 vissen en we mogen absoluut niet klagen, we gaan echter wel voor de 40 stuks spreken we af om na te streven.

De dag kwakkelt voort en we verdoen onze tijd met rigs knopen en observeren maar we kunnen geen enkele vis spotten. We hebben onze hoop gevestigd op de nacht die komen gaat en het voer wat wellicht zijn werk nog moet doen. We hebben ditmaal niet te veel gevoerd, slechts zo’n 5 kilo per 3 hengels wat op zich vrij safe is. Ik besluit om één van mijn hengels die niets opgeleverd heeft naar de overkant van het water te verleggen. Er ligt daar een dik wierveld en vlak langs de rand leg ik daar een single bait met 2x24mm bodemaas neer. Dit is de bakkenhengel zeg ik gekscherend tegen Aydin, als deze gaat jongen… Wajoow!

Verkassen!

Als de nacht invalt en ik rond een uur of 4 wederom een aanbeet krijg is het de bakkenhengel. Mijn hartslag slaat op tilt en met knikkende knieën stap ik de boot in. Ik vaar vol gas richting het dikke wierveld waar de vis zich ergens tussenin heeft verstopt en begin de lijn leeg te plukken. Uiteindelijk kom ik dichter bij de vis en zwemt ze het wijd op, de hengel staat lekker krom en op het gemak dril ik de vis af. De zenuwen gieren door mijn donder en bij een eerste glimp van de vis schiet ik in de lach van de omvang. Een guppy, verdomme nog aan toe zeg! Ook deze gaat zonder foto linea recta haar vrijheid tegemoet. Lichtelijk teleurgesteld vaar ik terug naar de kant en vertel mijn maat dat het slechts een visje van een pond of 15 was.

Ik vaar de hengel terug uit en kruip mijn mand in. Voor ik het weet worden we gewekt door een volgende aanbeet voor Aydin en kort hierna volgt er nog een vis. Beiden zijn van een klein kaliber. Tijdens het ontbijt met koffie besluiten we om te verkassen. We vinden het zelf altijd wel prettig om in het noorden te eindigen met onze trip. Even 650km weg tuffen en hier en daar wat instant plekken bevissen aan het kanaal staat er op de planning. We doen een stevig ontbijt, ruimen alles op inclusief troep van wat andere achterlijke ééncellige vissers en zijn weer on-route.

Wederom verkassen, nu naar een kanaal

We komen in de late avond aan en verspreiden 5 kilo voer over een strook van 200 meter en rijden door. Er staat een hele korte nachtsessie op de planning en er zijn nog 2 nachten over in totaal. We hebben het voer voor onze dag stek achtergelaten en op een ander sluisstuk bevissen we de nacht instant. Als alles tot in de puntjes is verzorgd komen we er in de ochtend achter dat alle wakers er nog exact hetzelfde bij hangen en er geen enkel teken van leven is geweest.

Snel pakken we in en bevissen de dag zone waar we gevoerd hebben af. Helaas is deze stek ook niet productief. Het aantal witvissers en snoekvissers aan beide zijdes van het kanaal helpen ook niet mee. We ergeren ons kapot en besluiten op te ruimen om op zoek te gaan naar een nacht stek. Deze laatste nacht zou het moeten gebeuren en het liefst allebei nog één vis. Het zou geweldig zijn om de 40 stuks aan te tikken, als is het enkel maar iets psychisch natuurlijk!

Het opmaken van de score

Als we een fijne en vooral een makkelijke stek gevonden hebben valt de avond alweer vrij snel. Rond een uur of 3 word ik wakker omdat ik moet pissen en besef ik dat het eigenlijk allemaal een fantastisch avontuur is geweest. Deze nacht duurt nog maar heel kort en ik verwacht er momenteel ook niet veel meer van. De run die ons om 6 uur wakker schreeuwt komt dan ook als een ware verrassing en als het ook nog eens om een vis gaat van een goed kaliber is dat helemaal goud. Nummer 39 van deze trip is een feit, weergaloos! Na de foto’s, het bakje koffie en het eten van wat verlepte croissantjes die nog ergens in de boodschappentas lagen ruimen we op.

Het is mooi geweest, Au Revoir!!
Ricardo Koster