Meer dan alleen dat balletje (1)

In zijn column ‘Meer dan alleen dat balletje‘ vertelt Carli Driessen van MyBoilie over zijn (eigenzinnige) visie op aas. Hij gaat uitgebreid in op de eigenschappen van boilies en de verschillende ingrediënten die hierin verwerkt kunnen worden. Daarnaast legt hij de behoeften van de de karpers uit aan de hand van praktijkvoorbeelden en ervaringen. Als aas je interesseert mag je deze column niet missen!

Ik eindigde de vorige keer met de stelling dat de zoektocht naar een meer innovatief klimaat belangrijk genoeg is om een initiatief als MyBoilie te starten… met alle risico’s van dien. Gewoon omdat het van meerwaarde kan zijn voor de visser. Prima, maar de vraag is natuurlijk wel wat precies die meerwaarde is… Wat levert het de visser op wanneer hij of zij meer bewustzijn ontwikkelt omtrent aas? Wat is het nut van meer bewegingsruimte en kennis om je “eigen ding” te doen? Geen onbelangrijke vraag, want tegenover mijn initiatief staan serieuze argumenten als: “Waarom moeite doen als het makkelijk kan?” of “Waarom zelf doen als anderen het beter kunnen?!”

Wat mij betreft zijn er twee soorten antwoorden op deze vraag; een generiek, meer beschouwend antwoord en een specifiek, meer praktisch antwoord. Ik wil graag in dit schrijven met die eerste in huis vallen:

Per definitie is het hebben van kennis omtrent de werking en inhoud van je aas, het hoe en waarom, van meerwaarde. Eigenlijk een “no brainer”, want of het nu om vissen gaat of welke andere hobby dan ook, meer kennis levert gewoon een beter fundament. Kan ook eigenlijk nooit kwaad. De enige reden om hier geen energie in te stoppen is omdat we de “drive” niet voelen of het de energie niet waard vinden. Een afweging die overigens in de praktijk vaak gepaard gaat met het marginaliseren van meerwaarden, maar dat terzijde.

Februari dit jaar stond ik met MyBoilie op de beurs in Zwolle. Ik heb er een hele berg mensen gesproken. Bijna de helft had weleens zijn eigen boilies gemaakt, maar was ermee gestopt vanwege het vele werk… het gedoe! Iets dat ik wel kan begrijpen, maar ik vind het ook wel jammer. Neem daarbij het volgende eens in overweging:

Schakel (rendement)

Succes hebben aan de waterkant vraagt van de visser, naast voldoende tijd, doorzettingsvermogen en talent, de kunde om dat (complexe) speelveld onder water te doorzien en te vertalen naar een adequate strategie. De meeste onder ons zullen dit wel herkennen. Daarbij is (bijna) zonder uitzondering het vinden van de locatie van de vis het belangrijkst: als de vis er niet is dan kan je hem ook niet vangen! De reden ook waarom “watersense”, dat ongrijpbare fenomeen, zo’n krachtig wapen blijkt. Desondanks is succes nooit het gevolg van dit vermogen alleen. De vissen moeten ook het aas eten, gehaakt worden, op de kant komen… enzovoort. Hier komt mijn punt…

Het juiste aas hebben, inzetten of bedenken mag dan minder zwaar wegen dan het vinden van de juiste locatie, het uiteindelijk resultaat (je rendement) blijft een samenspel van meerdere handelingen en vermogens. Elk met een eigen, doch cruciale rol: immers de ketting is zo sterk als de schakels waaruit hij is opgebouwd!

Kennis of bewustzijn ontwikkelen vergroot dus niet persé één op één je vangkansen, maar zorgt wel voor een sterke “ketting”, om zo je rendement omhoog te krikken. Door schakels te negeren ondermijnen we de ketting als geheel en doen wij onszelf te kort. Overigens kan veel ervaring opdoen best e.e.a. compenseren, maar niet iedereen heeft de luxe om elke dag te vissen. Voor een grote middengroep is het dan ook nuttig die “schakels van de ketting” aandacht te geven.

Sleutel (kennis)

Daarbij wordt de waarde van aas (in mijn verhaal die boilie dus) voornamelijk beschouwd vanuit de waarde van het eindproduct. Logisch dan ook dat een door anderen bedacht product, dat goed of voldoende werkt, al gauw als vervanger kan dienen van “eigen bedenksels”. Maar een “eigen bedenksel” is veel meer dan alleen dat eindproduct. Het staat feitelijk symbool voor een heel proces met tal van handelingen alvorens er een balletje uitrolt. En het zijn juist deze handelingen die zo nuttig zijn… een berg aan informatie leveren.

Dit in de vorm van toevallige momenten, kruisbestuiving op het internet, in de viswinkel, aan de waterkant, in de kroeg… overal waar je je er mee bezig houdt. Het creëert tal van aanleidingen om meer te weten te komen over hoe de karper zich gedraagt, waarom hij eet, wat zijn merkwaardige eigenschappen zijn, enzovoort… dus óók vele niet aasgerelateerde thema’s. 

Zo heb ik kennis opgedaan rondom de “spronglaag” tijdens mijn zoektocht naar de maximale dosering van knoflook. Ik had daarvoor nog nooit van zoiets als “thermische stratificatie” gehoord. Ik ben deze informatie bij toeval tegengekomen. Het thema is blijven hangen, ik herkende de symptomen in de praktijk en is nu wellicht een van de redenen waarom ik betere resultaten haal. Dit naast de wetenschap dat je bij veel witvis maar beter geen knoflook kunt gebruiken of dat hogere doseringen op langere termijn geen beter resultaat geven, maar mogelijk wel instant, zeker in je grondvoer en in combinatie met wat hennep, chilipepers, biergist… zal ik doorgaan?!

Je bezig houden met aas is niet dé sleutel tot succes, als wel ééntje naar nieuwe, verassende informatie die je wellicht anders nooit zou tegen gekomen. Nut en noodzaak komen in een heel ander perspectief te staan als het doel van jouw inzet niet alleen een beter eindproduct is, als ook de kans om jezelf breder te ontwikkelen!

Ankerpunt (vertrouwen)

En stel dat je zover bent dat je jezelf meer inhoudelijk met aas bezighoudt, dan heeft dat effect aan de waterkant. Heus, je zult merken dat je gebeurtenissen tijdens de sessie anders gaat interpreteren dan wanneer elke vorm van kennis (referentie) ontbreekt. Zo’n moment waarop praktijk en theorie overeen komen geeft grip. Het werkt als een “ankerpunt” dat houvast biedt en vertrouwen. En eerder dan je denkt. Vertrouwen is namelijk niet het alleenrecht van gevorderden.

Dat knoflook-voorbeeld van hiervoor vond plaats toen ik een van mijn eerste boilies draaide. Ik wist in feite nog helemaal niks en toch… opeens was daar dat moment. Ik viste drie sessies met hetzelfde recept: een Garlic Robin Red, gekopieerd van een vriend van mij. De enige wijziging was de knoflookdosering. Steeds wat minder om te kijken wat er gebeurde. Ik begon met 10%. De hele auto stonk er naar en ik trok 12 brasems in minder dan 1 middag. Echter bij minder dan 2% merkte ik dat de situatie veranderde. De brasem was er wel, maar minder furieus. Karpers kregen hun kans en kwamen op de mat.

Deze gebeurtenis geeft mij zelfs nu nog een rotsvast vertrouwen: selectiviteit is niet zomaar een verhaal, het werkt en ik wist opeens hoe. Ik had dit bewustzijn misschien wel nooit ontwikkeld als ik niet met mijn aas bezig was geweest.

Liefhebberij (belevingswaarde)

Maar misschien wel het meest belangrijke doch minst op de voorgrond staande aspect van dit “zelf doen” of “zelf weten”, is dat het vissen een hobby betreft, een liefhebberij. Ok, voor sommige misschien een obsessie, maar voor de meeste toch echt gewoon een liefhebberij. En dus draait niet alles om rendement. Belevingswaarde is net zo belangrijk en soms zelfs belangrijker. En vanuit dit perspectief het volgende:

In de afgelopen jaren heb ik veruit de meeste sessies gewerkt met verschillende soorten, eigengemaakte boilies. Van hele veilige recepten tot aan vrij extreme experimenten. Je begrijpt, met wisselend succes ;-). Maar op die momenten dat het allemaal leek te kloppen en ik meende te weten waarom die vissen op de mat kwamen… wauw!!! Zo groots als de Kolossos van Knossos!

Deze vorm van voldoening heeft niets te maken met “het beste” resultaat of “meeste rendement”, maar alles met belevingswaarde. En in mijn optiek draagt het zelf doen of zelf weten dit “geluk” met zich mee. De mogelijkheid om die leercurve, het falen, maar ook het succes te kunnen ervaren. Vanuit een wat breder perspectief is het dus mijns inziens een verarming van onze mooie liefhebberij wanneer vissers hier geen aandacht aan besteden of misschien beter gezegd niet worden uitgedaagd of uitgenodigd dit te doen. Het idee dat je je dan alleen nog maar bezig hoeft te houden met de locatie en presentatie is wellicht aantrekkelijk en overzichtelijk, maar wat mij betreft ook een gemiste kans.

En wat als ook dat zoeken naar die locatie straks niet meer nodig is? Omdat anderen dat zoeken beter kunnen? De hele vispopulatie “high def” op de kant projecteren met digitaal vernuft, wat dan? Waar is het moment dat de zucht naar resultaat de inhoud van onze hobby overbodig maakt…

Begrijp me goed, hulp bieden of gemak is niet verkeerd, sterker nog, mijn hele verhaal gaat over hulp, maar het doel is mijns inziens een verrijken en niet annexeren van die belevingswaarde.

Gereedschapskist (middelen)

Waar het eigenlijk op neer komt is de vraag wat je belangrijker vindt: de reis of het doel? Persoonlijk vind ik ze allebei even belangrijk. De reis geeft je geluk (beleving), kennis, vertrouwen… kortom mijn hele verhaal. En het doel (de vangst) uiteindelijk de zo broodnodige bevestiging, dat moment, die overwinning. Samen maken ze mijn hobby compleet. Ik denk echter dat het laatste, dat doel dus, voor veel vissers toch wel de belangrijkste trigger is. Logisch dan ook dat argumenten als “waarom moeite doen als het makkelijk kan” of “waarom zelf doen als anderen het beter kunnen” zo van invloed zijn.

Nu schreef ik eerder dat ik geloof en blij ben dat die “gouden boilie” nooit gevonden zal worden, juist omdat dit een hoop “geluk” zal wegnemen. Die kans om iets te proberen en te bereiken… je geluk te beproeven. Tevens ook omdat ik weet dat een dergelijk product nooit het vereiste aanpassingsvermogen en/of flexibiliteit kan bieden. Er zullen altijd situaties zijn waarin dat ene aas gewoon niet werkt! En juist hierin schuilt mogelijk een voor velen veel overtuigender argument voor mijn initiatief.

Het gaat hier om dat tweede soort van antwoord, meer specifiek en praktisch. De boilie als gereedschapskist met middelen om meer vis mee te vangen… dat doel scherper te stellen. Sommige noemen het misschien liever de “doos van Pandora” omdat het voor hen de “vaste grond” losschut, als je begrijpt wat ik bedoel, maar wellicht helpt hier een nadere toelichting.

Lees verder in deel 2 van “Meer dan alleen dat balletje”.