Het water dat je kraakt, of maakt!

Een goede, misschien wel laatste kans om mijn target achter de vinnen aan te zitten, is aangebroken. Het aantal nachtvisvergunningen wordt namelijk aanzienlijk gereduceerd. Vissers die in een straal van 20 km wonen komen als eerste in aanmerking voor een nachtvispas. Wat er overblijft aan passen wordt verdeeld onder de rest die er één wil, en dat zijn er heel veel aangezien er tijdens de corona nog 277 werden uitgegeven. Dit gaf zoveel overlast voor de kleine vereniging, dat ze deze regel moesten invoeren.

Sessie nr. 5 op het targetwater

Het is zover. Weken heb ik naar deze sessie uitgekeken. De vorige trip van een week visvakantie in mei is zeer teleurstellend verlopen. Sterker, hij werd niet eens uitgevist. Laten we het op frustrerende factoren houden, ik ga er geen woorden meer aan vuil maken. Dat schip is verbrand. Eind september start ik met mijn sessie en in de afgelopen week gingen er meerdere scenario’s door mijn hoofd. Is het al niet te laat? Er wordt zo veel gevoerd, dat het vorig jaar bijvoorbeeld al in de late herfst allemaal al op zijn gat lag. Volgevreten, buikjes gevuld en pittend de winter door naar volgend voorjaar. Natuurlijk werd er heus nog wel een visje gevangen, maar heel hard ging het allemaal niet meer. In de winter kon ik ze zelfs nergens meer met de fishfinder vinden.

Ik kreeg voor deze sessie een nieuw balletje mee van Wim van WBBaits. Deze ‘Kelpie Fish’ bevat o.a. trouvit als bestandsdeel en daar heb ik me vroeger echt helemaal het schompes op gevangen. Niet alleen de forellen zijn er gek op, maar de karpers lusten er ook wel pap van. Dat belooft veel goeds!

Als ik op vrijdagmorgen vroeg aankom staan er wel zeven auto’s op de parkeerplaats. De moed zakt me direct in de schoenen. Nee hè, hier was ik dus al bang voor. Aan de andere kant, dit is ook een populaire uitlaatplek voor honden. Mensen gaan hier graag in de natuur wandelen. Maar die Caddy die er ook tussen staat vind ik bij voorbaat al verdacht. En ja hoor, er is iemand bezig op de stek waar ik graag mijn week wil gaan uitzitten. Ik wandel er naar toe en zo te zien heb ik alle geluk van de wereld. De karpervisser is aan het opruimen zo te zien, is dat even mazzel! We raken aan de praat en hij vertelt dat hij een mooie uitzetter heeft gevangen.

Dit water heeft een bizar mooi bestand. Heel veel kleine vissen met een prachtig schubbenpatroon, maar ook een aantal fantastische grote parels. Een van die vissen wil ik maar al te graag vangen en ja…. ik ben heus niet de enige. Er wordt hier zo’n beetje het klokje rond gevist. Het is minder druk als vorige jaren tijdens corona, maar nog altijd gaat er bijna geen dag voorbij of er wordt wel gevist. Dat is wel iets om rekening mee te houden. De vorige keer ben ik om die reden dus uit frustratie eerder vertrokken. Het hoort er hier nu eenmaal bij. Vaak kwam ik dit jaar al op donderdagavond aan om dan te constateren dat er al drie man zat en ja, dan zit het er naar mijn mening al vol. Jezelf er tussen proppen is nadelig voor de mede vissers maar zelf vang je dan ook geen staart. Vissen kennen hier immers het klappen van de zweep.

De gewenste stek

De visser houdt nog heel even de stek voor mij bezet, want het zal me maar overkomen dat er vanaf de andere kant een visser net de stek inpikt. Dat zou zuur zijn! We nemen afscheid en als hij weg is neem ik eens de omgeving in me op. Ik besef me dat ik een week de tijd heb om weer lekker van de drukte en chaos bij te komen in deze fijne natuurlijke omgeving. De vereniging is trots en terecht! Het ziet er goed uit allemaal en het water plus omgeving is fantastisch. Ik mag hier graag zijn. Dit is mijn vijfde keer hier, waarvan dus twee keer een volledige weeksessie en een sessie waarbij ik na 3 dagen al huiswaarts ging. Verkeerde stek, verkeerde keuze en dus storende factoren zoals ik aangaf. Hopelijk zit het nu wel een keer mee. Aan de stek ligt het in ieder geval niet.

Vanuit hier kun je telkens schakelen. Gaat er iemand links op stek 1 zitten, dan draai ik een hengel binnen en verplaats deze totaal een andere kant op. Komt er één aan de verre overkant zitten, schuif ik op naar rechts onder eigen kant. Het installeren is bij mij nogal een ding. Ik heb de RCG Alpha 2 tent met winterskin en dat ding is zó groot, dat er een F16 in kan. Maar goed, dan heb je de rest van de week ook een heerlijke luxe ruimte, pikkedonker en comfort. Het komt er op neer dat ik er om 09.00 uur ben en pas om 13.00 uur echt zit te vissen. En als dan de hengel op links na een half uur al een run produceert, kan mijn geluk al niet meer op. Het is ook een uitzetter, maar zoals al gezegd, ook deze is pure karper porno. Een spiegel met een fantastisch schubbenpatroon glijdt na een goede strijd over het nekkoord. Da’s alvast goed voor het vertrouwen zeg!

Snel maak ik wat foto’s in het zonnetje en gaat de hengel terug op het stekje. Koud staat de percolator op het vuur, als wederom dezelfde hengel krom gaat en de Delkim het uit zingt. Nah ja, zoals sommigen het beschrijven, het kan ook kalkoenen gekakel zijn hahaha. Ik hou er mijn hele leven al van. Eén van de lekkerste geluiden op aarde. Vooral als de toon in dubbel overgaat zeg maar. Ook nu zie ik in het zonlicht een prachtig schubbenpatroon door het water schieten, maar wel van een schub dit keer. En ook de schubkarpers hier zijn van adembenemende schoonheid. Ook deze weet ik voorzichtig in mijn landingsnet te dirigeren. Dit gaat lekker zo, maar hierna valt het een beetje stil.

Veel actie en prachtige uitzetters

Ik eet mijn eerste maaltijd op en kruip moe maar voldaan mijn mandje in. Zoals altijd kan ik de slaap de eerste paar dagen maar amper vatten. Het is toch anders als thuis, maar ook daar slaap ik vaak niet de gehele nacht door. Zeker niet met die twee kleintjes die we hebben mogen krijgen. “Je krijgt er zoveel voor terug…“ Jaja, slapeloze nachten en volle luiers, rompers en stront tot aan hun nek zul je bedoelen. Haha, maar ook deze twee doen het super. Net als de oudste twee nu. Man! Wat ben ik trots op mijn meiden. Tik, tik, tik gaat het op het tentdoek. Het begint een beetje te regenen. Dat helpt niet echt om in slaap te komen bij mij, maar dat hoeft ook niet want ineens komt er een Delkim tot leven! Het is de rechter hengel die in de kom ligt.

Na een gelukkig korte dril ligt er een, wat uitzonderlijk voor hier, kale kleine spiegel in het net. Ik haal snel de weerhaakloze haak uit zijn bek en stuur haar terug de diepte in. Snel uitvaren en mijn warme nest weer in. ’s Morgen kan ik lekker uitslapen want de eerst volgende run komt pas laat in de ochtend. Wederom van de linker hengel. Die ligt daar op een meter water naast een klein plompenbladveldje. Daar vertoeven ze graag zo kan ik wel stellen. Volgens jongens die het gedrag middels een drone hebben gezien, zal hun dagelijkse zwemroute hier ook inderdaad langs gaan. Ze zwemmen dan tot het einde bij stek 1. Daar is een heel groot plompenbladveld. Dan chillen ze daar een tijdje en zwemmen dan weer terug naar de grote kom waar zo’n beetje de meeste vissen vaker dan eens is te vinden. Een soort holding. Een dorpshuis voor karper.

Als je in de kom vist, vang je steevast wel alleen de kleinere vissen. De grotere worden vaker op het wijd gevangen. Alle puzzelstukjes worden zo na twee jaar en vijf keer vissen hier verzameld en in elkaar gezet, net zolang ik het begin te begrijpen. Logica is het nooit, want je bent altijd afhankelijk van andere factoren. De belangrijkste daarvan is rust. Als je hier alleen je ding kan doen zonder andere lijnen en drukte op het water, kun je hier best makkelijk een sessie van misschien wel tientallen vissen vangen. Maar oh wee als er al drie man zit. Dan wordt het heel lastig. Ik heb ook gemerkt dat na een dag regen, de vissen ook maar traag op gang komen nu het water aan t afkoelen is. Scholen witvis knabbelen je hair leeg. En het vele voeren zorgt ervoor dat de vissen voor november al vol zitten. Da’s jammer, want ook in de winter kon je hier in het verleden nog best makkelijk een vis vangen…

Dan heb je nog een naar dingetje en dat is dat er ook hier te hard wordt getrokken aan de bekken. Rigs worden voorbij de plompen gevaren, ’s nachts de tent dicht geritst en veel te laat komt men dan bij de hengel. Zodra de vissen in de velden zijn gezwommen waartoe ze dus alle kans krijgen, wordt er hard getrokken om ze eruit te krijgen. Met een kapotte bek of lijnbreuk en in het ergste geval “ophanging“ als gevolg. Ik zie het helaas elke keer weer. Veel vissen hebben hier “papegaaibekken” en zodoende los je nog wel eens een vis. Ik gebruik vrijwel altijd een “shot on the hook“ op mijn weerhaakloze haken. Dit zorgt dat de haak toch vaak naar het midden van de bek gaat en niet in de broze zijkanten. Zodoende vang ik tot en met maandag al 12 vissen. Een zeer voldaan resultaat met daarbij een goed gevulde schub van 18.7 kg.

Het tij gekeerd!

En net dat ik denk, het gaat echt heel goed, vang ik die zondag een grote winde. De haak zit bovenop zijn neus. Waardoor ik vermoedt dat de  daaropvolgende aanbeten ook windes zijn, want ik krijg zowaar drie lossers achter elkaar! Totaal niet goed voor het vertrouwen natuurlijk. En daarna is het muisstil. ’s Avonds begint het te regenen en dit gaat zo de hele maandag door. Ik breng de tijd door met koffie drinken, rigjes knopen en tukkies doen. Ook de maandagavond en -nacht gaan stilletjes voorbij. ’s Avonds laat, als het heel even een beetje minder hard regent, draai ik een stok binnen die in de ondiepe kom ligt. Ik heb daar nu even geen vertrouwen in. Het water koelt nu rap af en mijn ervaring is dat de vissen dan wat naar dieper water zakken. Aangezien je hier ook maar met twee hengels mag vissen, had ik overdag al een tweede stek aangevoerd. Telkens als het iets minder hard regende, gooide ik met de werppijp wat boilies in de wat diepere andere kom aan de overkant.

De hengel met een chodrigje heb ik klaar gemaakt en alvast getest hoe ver ik er mee kan werpen. Als ik op mijn allerhardst gooi, kom ik er net. Een licht loodje en gevlochten lijn zorgen ervoor dat het niet zo gemakkelijk gaat namelijk. Met een ferme zwiep smijt ik de chod de duisternis in. Ik hoor een plons en na 3 tellen een tik op de top. Die ligt. Waar? Geen idee, maar we zien wel. Ik kruip mijn heerlijk warme slaapzak in en probeer te slapen. Het lukt voor geen meter. Wellicht een voorgevoel? Want om een uur of zes in de ochtend, net voor het schemerig wordt, knalt er een hengel met een gigantische rotgang vandoor! Ik ben klaarwakker en de adrenaline giert me door de strot. Als ik de tent uit kom zie ik dat het uitgerekend de chodrig hengel is met ook nog eens onze eigen CF pop-up eraan!

Als ik de hengel oppak en voorzichtig naar achteren haal, gaat hij met veel geweld weer naar voren en ploegt er een vrachtschip van links naar rechts voor het talud langs. Vrachtschip omdat het niet snel gaat, maar wel zonder pardon en rustige bewegingen. Dit is zonder meer een dikkerd, dat is een feit. De lome staartbeweging voel je met gevlochten lijn feilloos. Mijn hart gaat als een malle te keer. Rustig aan Lenters, houd controle. De vis zwemt heel rustig maar zeer gedecideerd naar het wijd. Ik trek net als met alle aanbeten mijn waadpak weer aan. Het is de enige manier om hier te vissen zonder ze in de plompen te verspelen. Zoals zo vaak heb ik twee landingsnetten klaar liggen en dat scheelt me hier ook weer want ik heb geen keuze, ik moet naar rechts meebewegen.

De dril duurt lang, maar zonder al te gekke uithalen. Als de vis van me weg zwemt, doe ik de slip wat losser. Komt ze terug, dan draai ik hem weer iets dicht. Dit is samen met de zeer zachte demping van mijn 2.75 lb hengel die hoepeltje rond gaat de enige manier om met gevlochten lijn het tot een goed einde te brengen. Als je te lomp doet, zal je misschien de haak eruit trekken. Dus niet onnodig blokken als dat niet nodig is. Ook heb ik een dikke nylon voorslag van 15 meter die de schokken opvangt. Ik denk dat de vis me al wel een kwartier bezig houdt, maar het beste is er wel vanaf. En juist als je denkt dat het bijna zover is moet je geconcentreerd blijven, want de lijn is kort. Een woeste staartslag kan er dan alsnog voor zorgen dat je het lood naar je kop geslingerd krijgt. Dus die slip moet nu losser en met de hand controleer ik de wegzwempogingen van de vis.

Ik heb nog altijd geen glimp kunnen zien van de vis. Ik ben al wel vast het water in gegaan en sta aan de buitenrand van het plompenveld. Het net drijft naast me, het duurt niet lang meer. Dan ineens geeft ze het op. Snel steek ik het net onder haar grote lijf. Ik zie de staart naar binnen glijden en snel kijk ik in het net… OMG!!! Ik begin spontaan te lachen. Uitgerekend op de chod ook! Het is mijn target!!! Ik dirigeer haar in een sling maar weeg haar niet. Dat komt straks wel. De hulptroepen worden ingeseind en als het tot mij door dringt, komt er spontaan een liedje in mijn hoofd op. “Here comes the sun” van The Beatles.  Ik zoek het op mijn telefoon en speel het liedje af. Dan ineens lopen de tranen over mijn wangen. Waarom? Geen idee. Ik denk aan mijn veel te vroeg overleden vader die mij vroeger het vissen leerde en zeg gekscherend en kijkend omhoog “deze is voor jou pa”.

Als ’s morgens Frank Avezaat zo gek is om een uur te rijden om bij mij te komen fotograferen en Derk en Jur me helpen om de toch best wel gewichtige dame op de mat te hijsen, besef ik hoeveel geluk ik daar mee heb. In je eentje gaat je dit bijna niet lukken. Met zulke gewichtige vissen moet je oppassen dat ze niet onnodig beschadigd raken. Oppassen met vinnen die kunnen kraken, staarten die kunnen breken en oppassen dat ze niet op de grond kletteren. De foto’s van het toestel van Frank worden supermooi. Als Derk dan bijdehand vraagt of ik wel eens droge kleren bij me heb, zeg ik “hoezo”? En direct daarna besef ik al wat Derk antwoord. “Het is toch je PB?” Haha ja, dat is ook zo, maar dat boeit me niet zo. Helaas ontkom ik er niet aan. En met een giga plons water over mijn kop, sluiten we het fotograferen af en mag de Queen of the lake weer zwemmen.

Maar het blijkt nog niet gedaan…

Als ik na een tijdje alleen in de tent nog zit na te genieten, heb ik niet eens echt in de gaten dat ik zit te rillen van de kou. Het is fris en ik heb zeiknatte kleding aan. Tijd voor droge warme kleren en om de rig weer op zijn plek te leggen. De trend van weinig aanbeten houdt aan en pas ’s avonds komt er weer zo’n prachtige uitgezette parel uit. Deze is ook bizar mooi met een soort dubbele rij schubben op de flanken. Net voor het donker wordt maak ik nog wat foto’s. De nacht gaat in en het is wederom akelig stil. Tot in de vroege ochtend de linker hengel tot leven komt. De dril stelt niet veel voor, dus ik verwacht een kleine vis. Toch is het een best dikke maar vooral bizar mooi bruin gekleurde schub. De foto’s in het ochtend licht worden mooi.

Ondertussen is Thijs op stek 1 gaan zitten zie ik. Dus ik draai mijn linker hengel binnen en verplaats deze naar helemaal rechts. Een tiental boilies, waarvan de helft door de helft gaat, gaat mee in de voerboot die ik op anderhalve meter diepte op het talud laat vallen. De hele dinsdag verloop stilletjes, tot om een uur of vier eindelijk, uitgerekend de verlegde hengel er vandoor gaat. Als ik de hengel op pak, ramt de vis nog moeiteloos een tiental meter door de slip heen. Dit is een wat meer serieuze vis besef ik me. Deze vecht een beetje als mijn target afgelopen maandagochtend. Ik neem alle tijd om de vis uit te laten razen. Het gevecht duurt misschien wel 20 minuten of meer…

Ik waad van het wijd dwars door de plompen naar links en hup ook zo weer terug. Het gaat prima zo. Thijs staat het allemaal zo vanaf stek 1 te bekijken en heeft ook wel door dat het hier om één van de toppers gaat. Als de uithalen minder worden en er steeds meer grote bellen boven komen lijkt het erop dat ik dit gevecht ga winnen. Een eerste scheppoging mislukt en ik maak een klassieke fout door niet snel genoeg de slip open te draaien. In plaats daarvan loop ik snel even mee en dat gaat maar net goed. De kolken voor mijn voeten zijn indrukwekkend en als ik dan een enorme spiegelkarper voor me langs zie komen, denk ik dat ik al weet dat ik wederom mijn pb ga verpulveren! Thijs is nieuwsgierig geworden en draait zijn hengels binnen. Nog net voordat hij bij mij is, trek ik een enorm vissenlijf het landingsnet in. Ik wacht tot Thijs de hoek om komt en ik zeg hem, “jij wist het ook al zeker?” “Heb je de topvis?” vraagt hij. Ik geloof het wel ja. Het is in ieder geval een beste bak.

Ik doe de vis in de sling en vraag aan Thijs of hij Derk wil bellen. Zeg hem maar dat hij een emmer en droge kleren moet meenemen haha. Intussen bel ik Sander die godzijdank thuis is en ook foto’s kan komen maken. Als Sander arriveert zijn er nog meer mensen bij komen staan. Iedereen is getuige van de weging. Op een streep na 26 kilo. Maar ook deze vis is van bijzondere schoonheid. De foto’s van Sander worden top. Het tillen van de vis is amper te doen. Hoe moet dat in godsnaam met van die 30 kilo plus vissen? Er worden net als bij de volschub, foto’s in het water gemaakt en er wordt mij een nat pak bespaard. Geen emmer water nu. Ik heb niet nog een set droge of schone kleren bij me. Ook heb ik al een paar keer sorry gezegd.

Ik besef me heel goed dat er jongens bij staan die hier al heel lang achter deze vissen aanzitten. En ik mag ze in een tijdsbestek van twee dagen achter elkaar vangen, na vijf sessies pas. Dat ik de komende dagen op een roze wolk zit, zal je wel begrijpen. Het is pas dinsdag en ik heb nog vier dagen, maar ik besluit om een dag eerder naar huis te gaan omdat het die zaterdag gaat regenen. Dan heeft vissen weinig zin en mijn spullen zijn dan nat. Het aantal aanbeten is nog maar één of twee per dag en op de laatste dag vang ik onder het toeziend oog van vier jongens nog een brute schub. Met zijn allen hadden we verwacht dat het wéér één van de topvissen zou zijn, maar het blijkt een zeer sterke schub van een kilo of 14 te zijn. Deze zit ook maar nipt gehaakt en is het maar goed dat ik zeer voorzichtig heb gedrild.

Ik kom hier pas volgend jaar weer terug, want er zwemmen immers nóg een heel aantal prachtig gewichtige vissen. Maar ondertussen zal ik ook een nieuw avontuur moeten zoeken, want mijn target is binnen.