Mijn geheugen vol vangsten (3)

Er was meer dan het kanaal

In het vorige deel kon je lezen over mijn visserij op het kanaal en de jacht op een heuse 15kg vis. Het gaf enige frustratie om achteraf te horen dat, net in de weken dat ik op vakantie was, de ene zware vis was gevangen op het stuk kanaal waar ik altijd zat. Ook bleek er een grote spiegel te zwemmen die ook een gewicht had boven de 15 kg.

Beide vissen wist ik nooit te vangen. Het zal wel zo hebben moeten. Ik ging vissen dubbelen en hield wel een goed gevoel over aan mijn inspanningen. Toch wilde ik even wat anders en ging op zoek naar ander water dicht bij huis. In een naastgelegen dorp waren enkele wateren die onder één vergunning ter beschikking waren. Na mijn oor hier te luisteren hebben gehad was het voor mij voldoende om mijn pijlen even hierop te gaan richten.

Ook qua aas kwam er verandering. Niets meer zelf draaien en een huis vol met aroma. Een kennis van me had een complete schuur ingericht om boillies te maken en voor een leuk prijsje kon ik deze boillies gaan proberen. Er moest dus plaats komen in de diepvries van moeders. Geleidelijk aan kocht ik zo mijn eerste 10 kg diepvriesboillies. Deze waren zo goed naar mijn zin dat het gebruik van partikels achterwege werd gelaten. Ik kreeg het advies om te gaan voorvoeren en goed bij te houden hoeveel en wat mij dat opleverde. Dan maar een administratie bij gaan houden. Een handig hulpmiddel herin was een dagboekje met weertype, barometerstand, datum, uren gevist, weer, wind, stek en vangsten.

Zelfs de gebruikte lijnen en rigjes werden genoteerd. Man man, wat heb ik zitten prutsen! Als ik terugkijk verwonder ik me nog steeds waarom ik niet meer vissen heb verspeeld aan te dunne lijntjes en te dunne haken. Drennan was al beter dan de dunne Fox haakjes. De Fox haken waren ook nog eens aardig aan de prijs en als je dan de haken wat in wilde buigen, sneuvelden er van de 10 minstens 4.

Er brak een periode aan waarbij er veel werd genoteerd wat ik aan plannen had, maar weinig vangsten en goede resultaten boekte. Het gevoel heerste dat ik in de rij zat en dan anderen mij altijd voor waren.

“Als je als een schaap een kudde volgt, trap je regelmatig in de keutels van een ander.” Een wijze spreuk die ik sinds die tijd heb leren waarderen. Ik ging mijn eigen pad bewandelen en was op zoek naar verandering. Deze kwam uit onverwachte hoek. Het kanaal werd vertimmerd. Er kwam een nieuw stuk kanaal in aanbouw. Vaak ging ik kijken naar de vordering van het bouwwerk. Dit gaf me een goed gevoel. Het nieuwe kanaal, daar zou ik een nieuwe start kunnen maken. Bij niemand op zijn voerplek, zelf een stek opbouwen en kijken wat dit opleverde.

Nadat het kanaal officieel was geopende wachtte ik niet met voeren, maar wel met vissen. Eerst maar eens wat rust voor de nieuwe gronden. Voordat de verbinding werd geopend kon ik mooi het bodemverloop in me opnemen. Zo had ik in gedachte dus al mijn stekkie gevonden en ik wilde ook niet al te ver uit de kant gaan vissen. Dit was makkelijk met voeren, met scheepvaart en precies ingooien.

De eerste nachtjes werden gemaakt en wat was het een drukte. Naast vele uitzetvissen van klein formaat was het direct raak met een stevige schub die pogingen deed om mij een rondleiding te geven over het nieuwe stuk kanaal.

Ook herinner ik me nog een spiegel van 23 pond die tot drie maal toe mij het gevoel gaf dat ik muurvast zat aan een obstakel. Obstakel? Dat kan helemaal niet, de bodem was nog nieuw en schoon. De vis had de merkwaardige eigenschap om op de bodem op zijn kant te gaan liggen, geen meter te geven. Door telkens druk op de lijn te houden en met geduld elke beweging te volgen lukte me het na 45 minuten deze beauty over het koordje te trekken. Man wat een power had deze vis.

Helaas hadden vele andere ook hun ogen op het nieuwe kanaal gericht en was het binnen een half jaar hier mij te druk. Binnen een week werden stekken geclaimd door vervelende types die meer tijd, lef en grote mond hadden dan anderen. Wegwezen, ik ga voor mijn plezier vissen. Koning kanaal hoef ik niet te worden en wil ik zeker niet zijn. Maar waar dan naar toe? Inmiddels voorzien van een andere auto ging ik kilometers maken en kwam terecht op een groot afgesloten water. De verhalen van de locals daar gaven veel uitdaging. 20 nachten om 1 visje te vangen, maar als je er dan één had, dan had je pech als deze geen 15 kg was.

Tja, ook daar wilde ik de vissers niet voor de schenen schoppen en had snel een nieuwe vriendenkring. Veel karakteristieke lui daar. Vissen met naam en faam zo bleek later. Hier startte mijn nieuwe uitdaging en ik zette zelfs targets om de topvissen te gaan vangen. Ik moest wel soms uitwijken naar een ander, nabijgelegen water, om af en toe even een kromme hengel te hebben. Want blanken was niet mijn hobby. Maar dit gebeurde wel veel en vaak als ik de locals moest geloven. We zullen zien…

Naast deze wateren, waar ik soms meerdere nachten achter elkaar zat, ging ik wel eens “het land in”, de rivieren over om ergens met een maat zijn oude watertje te bevissen. Daar was het spannend, om als vreemde daar te vissen. Maar ook gezellig en leuk als je dan telkens wel een dikke vis wist te vangen waar de lokale boertjes de onderkaak deed laten zakken en ogen kregen als schoteltjes zo groot.

Maar goed veel woorden en belevingen die het allemaal zo mooi leken te maken. De echte targets kwamen er niet uit. Ik beet me enkele jaren stuk op het grote water tot ik de sleutel gevonden leek te hebben. Maar daarover vertel ik verder in deel 4.