Mijn geheugen vol vangsten (9)

In de verhalenreeks ‘Mijn geheugen vol vangsten’ blikt Fred Janssen terug op zijn vroegere visserij. In aflevering 8 vertelde Fred verder over zijn visserij op een groot grindgat. Het lukte hem om lekker te vangen, maar had het niet altijd even makkelijk met andere lokale vissers. In deze nieuwe editie vertelt Fred over een hele nieuwe tijd die aanbrak door de geboorte van zijn eerste kind.

Een nieuwe fase in mijn leven

Tja, dan ineens wordt alles anders. Een nieuw leven gaat ons gezin verrijken. Einde vis carrière? We gaan het beleven. Door het maken van duidelijke afspraken blijft het voor mij mogelijk om m’n nachtjes te blijven maken. Maar hoe verder de zwangerschap vordert is het toch wel prettig om dichter bij huis te vissen. Hoewel het water niet ver van huis ligt, kost het me gevoelsmatig te veel tijd om na een telefoontje rap thuis te kunnen zijn. Ik wijk dan ook uit naar het kanaal en ander water wat dichter bij mijn huis ligt en waar ik binnen een 15 minuten gepakt en gezakt thuis kan zijn mocht de geboorte van mijn eerste kind zich aandienen.

Het water en de stek waar ik veel tijd in heb gestoken laat ik voor wat het is. Maar niet voordat een maat van me mijn stek over wil nemen. Nou graag! Ten eerste blijft er voer op de plek, houdt het anderen uit de buurt en blijft de stek daardoor hopelijk lopen. Ik gun mijn maat het beste en hoop dat hij de vangsten voort kan zetten. Heeft hij overigens gedaan, in mijn half jaar afwezigheid wist hij 50% van het bestand op de mat te krijgen!

Het prettige van sommige mensen is dat ze afspraken maken, begrijpen en ook nakomen. Zodra ik terug wil op hett water kan ik meteen de stek weer overnemen. Kijk dat is klasse! Van deze gelegenheid maak ik later dan ook gebruik. De eerste vis die ik hierna vang staat niet alleen de mooiste spiegel van het water op de foto, maar ook mijn zoontje Bram.

De herfst is in aantocht

De zomer loopt richting zijn einde en de periode van zwemmers op de stek en een boot die mijn lijnen regelmatig verplaatste kwam ten einde. De rust op het water kwam terug en ik kon weer met een gerust hart actief achter de vissen aan.

De herstart ging gepaard met de nodige voerbeurten zonder te vissen. Totdat ik weer gerust wat nachten kon gaan maken. Meteen leverde dit aardig wat vissen op. Ik ving veelal nog schubkarpers die vaak boven de 15 kilo grens schoten. Waarbij ik de magische 20 kilo grens bereikte tot op 2 ons na!! Ik ving dat seizoen een 75 vissen, waarvan ik verschillende dacht te dubbelen. Eentje zelfs meerdere keren. Niet erg, telkens was ie een pond zwaarder tot 18,5 kg. Toen ik hierna de spiegel dubbelde waar ik mee van start was gegaan werden mijn doelen bijgesteld.

De spiegel of een schub van 20 kg moest hier haalbaar zijn. Helaas moest hiervoor nog een compleet seizoen gedraaid worden waarbij de hoeveelheid vangsten aanbleven met meerdere vissen op een nacht. Maar die ene vis, die van 20 kg kwam pas later, inmiddels was het complete bestand weer de revue gepasseerd, allen vissen op zwaardere gewichten. Tot vlak voor de paaitijd, waarbij ik mijn vertrouwde stek verliet en een ondiepe baai ging bevissen. Direct de eerste nacht daar, was mijn doel behaald en target op 20 kg binnen.

Was ik hier klaar?

Hierna ging ik denken wat te doen, was ik hier klaar? Deze vraag werd snel beantwoord door twee anderen. Als eerste een rasechte stekkenpezer die al weken aan het water zichtbaar was en diverse stekken langs liep om te zien waar iedereen zat en proberen te achterhalen wat er werd gevangen. Daarbij bleven mijn vangsten, en in het bijzonder de 20 kg vis, zeker niet onder de radar.

Binnen 48 u zat hij bovenop mijn voerplek. Dat heeft ie geweten Snel werd hem door meerdere mensen duidelijk gemaakt dat wij als vissers van dat water, zo niet met elkaar omgingen. Dit werd ook nog eens bevestigd door de handhavers. Deze voorzagen hem van een dikke prent. Hij had daar namelijk geen toestemming om te vissen. Degene die de toestemming destijds mocht verlenen, tja, dat was ik. Later heb ik hem gesproken en wist ik de prent terug te draaien tot een waarschuwing. Daar heeft hij goed gehoor aan gegeven, ik heb hem daar nooit meer gezien.

Bedankt he…

Maar goed ik was daar klaar. Laat anderen maar de kans dezelfde beleving te ervaren op dit water. Dit heb ik ook gecommuniceerd naar de anderen die wél toestemming hadden. Ik verloor het water uit het oog en de vissers mij ook. Toen later de toestemming verloren leek te gaan werd ik ook daarin vergeten. “Visser” nummer twee had een nieuw initiatief, plots was de gemeente de rechthebbende. Toestemming verlenen? Ja met een jaarvergunning.

En kwam ik in aanmerking om op de lijst te komen? Nee, de lijst was vol, geregeld door anderen. Mannen die ik met veel moeite op de mijn lijst destijds heb toegevoegd. “Jij was toch klaar op dit water?” was zijn reactie. Bedankt hé!

Mijn kansen om ter daar terug te keren heb ik niet meer overwogen. Vele vissen stierven door ouderdom, door uitbreiding van het water, of door een virus. Door een illegale uitzetting van karpers legden enkele kanjers het loodje. Jammer, eerlijk gezegd heb ik geen verstand van beheer van een water. Maar de jaren die ik samen daar met de harde kern heb beleefd, daar kijk ik met plezier op terug. Het water blijft prachtig, maar wat er momenteel nog zwemt en wat er nog mag qua vissen? Ik heb het los gelaten….