Mijn geheugen vol vangsten (4)

In het vorige deel van de verhalenreeks ‘mijn geheugen vol vangsten’ vertelde Fred Janssen over zijn start op een moeilijk water met weinig karper. Hoewel hij moeite had om vis te vangen op het water, bleef het wel knagen. In dit artikel vertelt hij verder over zijn visserij op de plas.

De targets van het nieuwe water

Soms volg je de verhalen van een ander, het visserslatijn en verhalen vol geheimen. Wateren waar anderen niet van wisten, of waar er nauwelijks werd gevist. In die tijd was dat nog mogelijk. Maar ik was geen pionier en ging op basis van de verhalen op onderzoek uit. Nieuw water, ander bestand en een andere moeilijkheidsgraad. Ik kwam uit bij een vereniging op een half uurtje rijden van huis.

Bij deze vereniging zaten bijna alle wateren uit die buurt aangesloten. Met de ene grote vis na de andere. Op elk water wel toppers, maar vaak ook druk bevist. Ook waren er wateren die NIET bij de vereniging waren aangesloten. Ook dit was dus de moeite waard om eens te gaan bekijken. Destijds was er geen internet, google of andere social media die inzicht gaven in de betreffende wateren. We waren afhankelijk van de verhalen, de geschreven stukken in visbladen en de vele avonden die gebruikt werden om wateren te bezoeken.

Daar probeerde ik de nodige info los te peuteren over het bestand, de vangsten en aanpak van de locals. Wat een taai volk. Ze beschermden de wateren en de bewoners met alle middelen die ze beschikbaar hadden. Maar ze maakten tevens de grootste fout. Ze hadden naast de gebruikelijke grootspraak ook een zeker niveau van loslippigheid. Maar een verhaal was bij mij pas waarheid als ik verschillende keren hetzelfde te horen kreeg. Dit gaf mij een aardig beeld en enkele diep bewaarde geheimen werden ontrafeld.

Het grootste obstakel was nu, hoe kom ik tussen deze vissers te zitten, zonder ze in de weg te zitten, zonder op te vallen en vooral mijn eigen ding te kunnen doen?

Informatie inwinnen

Ik begon met enkele priksessies in het weekend en ging soms doordeweeks kijken of ik wat wijzer kon worden van aanwezige vissers of tekenen van de vis zelf zag. Vaak zag ik dezelfde mensen en ik raakte met ze aan de praat. Langzaam werd me meer en meer duidelijk dat het geen eenvoudige klus zou gaan worden daar een vis te vangen. Laat staan de grootste of top 10 wat dat betreft.

Twintig nachten voor een enkele vis, het leek haast onbegonnen werk en totaal niet wat ik gewend was. Daarnaast kwam het water volgens sommigen erg laat op gang en was het met enkele piekweken voordat het seizoen om zou zijn.

Goed, dan maar even starten op een lokaal verenigingswater. Dit stond bekend als runwater en makkelijk te vangen vis. Mijn fanatisme in het vissen zorgde ervoor dat ik vanaf dat moment seizoenen had die liepen van januari tot december. Dit doe ik tot op de dag van vandaag.

Vangen in de wintermaanden

Dus januari, stervend koud, geen man aan het water en geen teken van leven zo leek het. Maar niets was minder waar. Vanaf dag 1 ving ik vis. Veelal schubs rond de 10 kg, soms meerdere per nacht. Het was vaak moeilijker een voorbijganger zo ver te krijgen om een foto te maken, dan het vangen van de vis!

Ik had ook een gelukje: nieuw aas. Een grote firma was hard aan de weg aan het timmeren en via via kon ik voor een leuk prijsje de nieuwste bollen bemachtigen. Knoflook, vismeel en later robin red, de vissen waren er dol op. En het mooiste was, niemand die zag wat ik aan het presteren was. Ik kon het lang onder de radar houden, mede omdat er geen andere vissers waren. Toen deze in maart en april hun eerste pogingen kwamen doen had ik al flink wat klappers kunnen maken.

Het werd er druk en telkens als ik vertrok reed ik even langs het andere water. Ook daar kwamen de eerste tentjes voor de dag. Dus tijd voor mij om ook een goed plekje te bemachtigen op het grote water. Maar waar te beginnen? Ik ging op mijn gevoel af en niet op de praatjes. Ik had vaak het gevoel dat ik een kant op werd gestuurd die ver weg was van de meest beviste en bezochte stekken.

De aanpak werkt

Ik ging rekening houden met de wind, opkomst van de zon en veel uren turen over het water. Dit leerde me snel dat de vis een trekroute leek te hebben die nagenoeg dagelijks werd afgelegd. Bingo!

Goed, ik had een plan. Enkele weken op een stek en dan verhuizen naar de volgende stek. Eén nacht per week op het grote water en als het niet wilde of de hengel eens krom moest, een nachtje op het andere water. Zelfde aas en aanpak.

Mijn bezoekjes na een nachtje werden standaard afgerond met het achterlaten van het aas wat over was. Ik zou de teller bijhouden: 20 nachten, 20 voor een enkele vis. Dat werd dus een heel seizoen, waarin ik totaal verrast werd. Niet alleen ving ik meerdere topvissen van het water, zo waren ook nog eens groter dan wat menig een wilde geloven.

Toch bleven er enkele vissen op mijn lijstje over en het begon er aardig op te lijken om deze als targetvissen aan te merken. Het tweede seizoen zou dit om een intensievere aanpak vragen. Daarover lees je meer in deel 5 van Mijn geheugen vol vangsten.