Mijn geheugen vol vangsten (6)

In de verhalenreeks ‘Mijn geheugen vol vangsten’ blikt Fred Janssen terug op zijn vroegere visserij. Aflevering 5 stond in het teken van een lastig water waar hij, ondanks de moeilijkheidsgraad, toch relatief makkelijk wist te vangen door te observeren en vol te houden. Dit nieuwe deel zal zijn visserij op een grindgat centraal staan. Veel leesplezier.

Nieuwe gronden, nieuwe uitdaging: Het oude grindgat (deel 1)

Aangezien het andere water mijn kansen werden verkleind door eigen toedoen, besloot ik mijn kansen elders te wagen. Een water wat onder mijn neus lag en waar ik regelmatig zwom en de warme dagen doorbracht. In dit grindgat bleek een aardig bestand aan karper en andere vissoorten te huizen.

Even rondvragen bij de locals was dit maal erg dubbel. Aangezien de meeste locals mij kenden werd er niet direct info losgelaten. Pas toen duidelijk was dat mij weerhouden van mijn plannen geen optie was, gaf men de schatten prijs. Wel werd me duidelijk te verstaan gegeven dat niet alle stekken een optie waren. Ik diende rekening te houden met de aanwezigheid van andere vissers en hun stek te respecteren. Nou prima, ik was toch niet van plan in de rij te gaan zitten en heb er ook een hekel aan om op andermans stek te zitten. Niet alleen uit respect voor de ander, maar ook het feit dat je dan niet weet wat er al aan voer ligt.

Observeren

Ik was weer regelmatig aan het water te vinden en kon goed een rondje of twee lopen rond het water. Het grindgat was namelijk niet zo groot en in een half uurtje had je het rondje wel af. Tenzij ik wat donkere schaduwen aantrof, dan werd het sluipen, klauteren en kijken welke formaten aan karper er lag. De combinatie van veel overhangende bomen met een heldere gele grindbodem was perfect voor het observeren.

Ook de twee ondiepe gedeelten van het grindgat gaven veel prijs. Hoewel het ene deel nauwelijks door de karper werd bezocht, lag het andere veelal vol met wier. Maar tussen het wier waren regelmatig rondtrekkende groepen karpers waar te nemen.

Ik startte vroeg in het voorjaar en moest wachten tot een stijgende watertemperatuur voor de eerste andere vissers arriveerde en hun stekje kwamen opeisen.

Inmiddels had ik mijn voercampagne erg voorzichtig al opgestart. Toen de temperatuur van het water wat aangenamer werd ging het observeren en ontdekken wat makkelijker. Dit vis was meer actief, het voeren kon opgebouwd worden en door de aanwezigheid van andere vissers werd de stekkeuze al snel bepaald. Op deze stek werd in de zwembroek de bodem meter voor meter onderzocht. Ik moet rekening houden met enkele staalkabels die boeien op hun plek hielden. Die boeien lagen er voor de lokale watersporters. Hieromheen stond op veel plekken aardig wat wier, dat met de nodige recreatie op de plas elke ochtend met bossen tegen de kant, om de boeien en ook om de lijnen kwam te liggen.

Het opbouwen van een voerstek

Ik begon in het vroege voorjaar om wekelijks het water rond te lopen. Naast observeren, waarbij weinig werd waargenomen, ging er elke 5 meter een handje boilies in. Zo liep ik het hele water rond en was per voerbeurt 5 kg lichter. Naarmate de temperatuur van lucht en water steeg, ging ik vaker het water rond. Toen eenmaal helder was wie waar zat en op welke zone ik was aangewezen werd mijn voeraanbod gewijzigd. Een beetje in de rest van het water en steeds meer in de eigen zone.

Dat lukte gelukkig zonder dat anderen dit in de gaten hadden. Pas toen de eerste slachtoffers bij mij op de mat hadden gelegen kregen andere vissers lucht van mijn resultaten. Inmiddels was ik het lichte voeren al aan het verhogen naar 3 kg om de dag. En na meerdere vangsten werd dit al snel 5 kg.

Wel stopte ik hiermee twee dagen voordat ik een nachtje ging maken. Vaak bestond de week uit twee nachten vissen, twee dagen voeren en bij vertrek naar huis de restjes achter laten. Zo ving ik snel vissen boven de 10 kg, maar de echte knoeperds die leken er niet te zitten. Of… was het dat deze mij te slim af waren, al dressuur kende of mijn zone niet bezochten? Allemaal vragen die in de komende tijden snel duidelijk werden.

Over de bovenstaande foto: Mijn grote mat had even de benen genomen en lag 25 meter verderop in de plas. Voordat ik deze kon gaan halen lag nummer twee in het net.  Soms leek het wel of een hele school karper je voerplek had gevonden en dat als de eerste begon te vreten, nogal snel alle staarten omhoog stonden.

Voedselnijd, eindelijk, dat maakte alles een stuk makkelijker. Niet alles secuur wegleggen, als het aas maar in de zone lag, de haak niet in het wier en de lijn op de bodem…

Lees binnenkort verder in het volgende deel van ‘Mijn geheugen vol vangsten’